We gaan het wel redden, maar nu nog even niet

Het houdt maar niet op, lijkt het. Waar haal ik de tijd om te rouwen vandaan?

In juni eindigde mijn relatie met iemand die het niet goed voor had met mij. Ik heb de stap gezet om de relatie te verbreken, maar de emotionele nasleep duurt wel even.

Twee weken daarna werd ik slachtoffer van geweld. Op klaarlichte dag werd ik bijna omver gereden. De opmerking die ik maakte (‘aso’) kwam mij duur te staan. Aangifte bij de politie was geen succes. Door mijn rustige houding tijdens de aangifte werd ik niet geloofd.

Het hondje van mijn (volwassen) dochter werd aangereden en is blijvend verlamd aan zijn achterpoten. Het verdriet van je kind zien, alleen kunnen luisteren, troosten en er zijn voor haar. Het gaf me een gevoel van onmacht. Als moeder wil je dit niet voor je kind.

Mijn arbeidscontract dat door ‘boventallig’ zijn niet is verlengd. Thuiszitten? Ik ben pas 63.

En als klap op de vuurpeil het plotseling overlijden van mijn schoondochter (29) aan een hersenbloeding. Weer die onmacht, maar nu het verdriet van mijn zoon, bovenop je eigen verdriet.
En als toetje: zoon loopt corona op na de uitvaart. Alleen in zijn huis, nog geen 2 weken na het overlijden. Zelfs bij hem zijn kan eigenlijk niet. Voor hem zo onmenselijk gruwelijk.

Eerlijk gezegd… ik ben er klaar mee. Halloween 👻, opzet geslaagd, maar nu kunnen de lichten wel weer aan.

We gaan het wel redden, maar nu nog even niet.