Overig - forum lotgenoten

Ik ben 38 en heb een mooi leven. Ik ben al 8 jaar met mijn vriend, heb een geweldige dochter van 3 en we zijn net verhuisd naar een heerlijk huis in een heerlijke omgeving.

Lang hebben we gedacht aan een 2e kindje. Wel altijd gezegd dat we pas in het nieuwe huis voldoende ruimte zouden hebben. In augustus ben ik gestopt met de pil. Op dat moment was ik nog wat wisselend in mijn gevoel. Het is ook wel lekker met maar 1 kindje. Ze gaat steeds meer zelf doen en ik krijg iets meer mijn eigen vrijheid terug... Maar als we een 2e willen dan is dit wel het moment.

De verhuizing was pittig en daarna begon het leven in een nieuwe plaats. Helaas zat ik niet echt lekker in mijn vel. Ik had erg veel behoefte aan weer gaan sporten, de deur uit, mensen leren kennen. Rust.
Rond de jaarwisseling voelde ik me ronduit depressief. Ik voelde me mentaal en fysiek vreselijk. Al snel kwam ik er achter dat er een reden was (in ieder geval voor het fysieke stuk). Ik bleek zwanger.

Ik zou zo graag heel blij willen zijn. Het enige wat ik echter zie is weer 9 maanden niet helemaal lekker voelen (en dit keer is het erger dan mijn eerste zwangerschap). Als ik straks bevallen ben weer een jaar voordat mijn lijf weer een beetje van mij voelt. En mama zijn. Heel mooi maar ook zwaar. Te zwaar straks met een tweede? Hoe ga ik dat doen. Ik heb al zo'n druk leven en mijn dochtertje hangt nu zo erg aan mij. MIjn werkdag is echt pas voorbij als ze slaapt. En dan ben ik op.

Ik zou me heel graag beter willen voelen, gelukkig met dit kleine wonder. Hoe kom ik van dit gevoel af?

Verlost van nagelbijten

'Sinds ik vijf was, beet ik mijn nagels volledig af. Ik schaamde me daar altijd voor, maar ik kon niet anders. Het ging van zelf.

Vorig jaar heb ik het voorgenomen om hulp in te schakelen. Via internet zocht ik een aantal methoden om hiermee te stoppen. Ik kwam al snel bij alternatieve geneeswijzen zoals acupunctuur en hypnotherapie uit.

Hoewel ik niet goed wist hoe die mij zouden kunnen helpen, wou ik het absoluut eens proberen. Ik was er eerst een beetje bang voor maar mijn eerste contact met de hypnotherapeut voelde al meteen goed.

Tijdens de hypnotherapie voelde ik me heel ontspannen en rustig. Ik ben op geen enkel moment meer bang geweest. Je kan wel helder nadenken en ervaren, maar je lichaam voelt heel zwaar.

Na vijf sessies was ik volledig verlost van mijn probleem. Ik zou het meteen opnieuw doen en ben ervan overtuigd dat het ook effectief iets verandert in je onbewuste, wat met andere behandelingen niet mogelijk zou zijn.'

Ik zou heel graag mezelf zijn, maar dat lukt me niet...

Bij het uitgaan neem ik me voor deze keer eens mezelf te laten zien aan m'n vrienden. Als het echt goede vrienden zijn, nemen ze me toch zoals ik ben, niet? Goed, ik overtuig mezelf! Vanavond ben ik mezelf!!

Enkele uren later sta ik voor de spiegel... Hier loopt het al fout... Ik doe make-up op, tut me op met m'n mooiste kleren, ... ik kijk in de spiegel; ik zie mezelf zekerheid uitstralen... maar dat ben ik absoluut niet!

Hoe pak ik dat dan aan? Ik kan toch ook niet overal naartoe gaan in joggingsbroek en met vettige haren? Want ik voel me immers niet depressief... ik voel me 'gewoon' onzeker. Of is dat niet zo 'gewoon'?

Bovendien kijken mensen naar me op. Vriendinnen vragen me hoe ik er steeds weer in slaag een mooie outfit bij elkaar te zoeken, m'n ouders vinden het geweldig om te pronken met hun succesvolle dochter, m'n vriend zegt geluk met me te hebben, ...

Niemand weet dat ik een masker op heb... en ik wil het zo graag vertellen...

Ik ben een vrouw en durf mijn kind niet naar school te brengen omdat ik denk dat hij daar verkeerde invloeden opdoet en je leert er eigenlijk ook niets. Hij moet dan stil zitten en dat kan hij niet.

Mensen om me heen snappen me niet. Eigenlijk weet ik niet meer wat ik moet maar hulp wil ik eigenlijk ook niet. Ik wil sterk zijn en het zelf goed doen.

Gelukkig zijn is voor mij niet weggelegd, dat ben ik nooit geweest en ik denk niet dat ik dat ooit zal worden.

Al veel therapieën en medicijnen gehad, maar het helpt niet. Denk dat het erfelijk is, mijn moeder was het ook. Ik ervaar het als pijnlijk als ik lachende en vrolijke mensen zie, dat kan ik niet. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die hetzelfde heeft als ik dus het voelt ook heel eenzaam.

Zijn er mensen die zich hierin herkennen?

Hallo allemaal.
Ik ben Saviel een man van 32 jaar jong
Ik heb al ruim 8 a 9 jaar vage klachten verdeeld over me lichaam.
Ik ben veel duizelig en licht in het hoofd ook heb ik last van de maag en darmen zoals steken en maagzuur.

Er is voor jaren terug chronische hyperventilatie geconstateerd en ben er waarschijnlijk na ruim 5 jaar nog niet vanaf.

Laatste maanden en weken gaat het nog slechter dan voorheen ben veel misselijk overal spierpijn en voelen verzuurt. Ik slaap ook erg slecht nachten lang zit ik wakker te piekeren over me gezondheid.

Ik ben ten einde raad en weet echt niet meer wat ik moet doen en weet ook echt niet wat ik mankeer want het lijkt me niet alleen hyperventilatie. Voor mijn maag heb ik een endoscopie gehad maar die bleek in orde te zijn toch ervaar ik veel maag klachten ook dit is begonnen na een anitbiotica kuur Amoxicilline clavulaanzuur zonder maag beschermers vanaf die tijd dus maag klachten zoals zuur en steken.

Ook mijn darmen zijn zeer gevoelig wanneer ik erop druk voel ik het steken en verkrampen. Ook wanneer ik onder de borst op mijn maag duw voel ik een soort druk en steek.

Oja ook heb ik last van jeukende prikkende ogen vooral in de zomer of wanneer ik thuis zit.

Ik word gek van al deze klachten en ben echt benieuwd wat ik mankeer en wat ik er aan kan zodat ik weer meer energie heb en weer zin heb om dingen te ondernemen want 8 jaar is wel erg lang en heb er geen puf meer voor.

Groetjes Saviël

Ik heb sinds mijn kindertijd al last van restless legs. Nu ik ouder ben wordt het steeds erger, nachten niet kunnen slapen omdat ik alleen maar door de kamer op en neer kan lopen met vaak spastische bewegingen en door het vele lopen pijn! Ik ben zo langzamerhand wanhopig.