Overig - forum lotgenoten
Lotgenoten overige ervaringen
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
In dit forum "overig" staan alle verhalen die (nog) niet een eigen forum op deze site hebben.
Heb je een klacht of probleem? Deel jouw verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Verhaal 1 - Ik zou graag blij willen zijn met mijn zwangerschap
Ik ben 38 en heb een mooi leven. Ik ben al 8 jaar met mijn vriend, heb een geweldige dochter van 3 en we zijn net verhuisd naar een heerlijk huis in een heerlijke omgeving.
Lang hebben we gedacht aan een 2e kindje. Wel altijd gezegd dat we pas in het nieuwe huis voldoende ruimte zouden hebben. In augustus ben ik gestopt met de pil. Op dat moment was ik nog wat wisselend in mijn gevoel. Het is ook wel lekker met maar 1 kindje. Ze gaat steeds meer zelf doen en ik krijg iets meer mijn eigen vrijheid terug... Maar als we een 2e willen dan is dit wel het moment.
De verhuizing was pittig en daarna begon het leven in een nieuwe plaats. Helaas zat ik niet echt lekker in mijn vel. Ik had erg veel behoefte aan weer gaan sporten, de deur uit, mensen leren kennen. Rust.
Rond de jaarwisseling voelde ik me ronduit depressief. Ik voelde me mentaal en fysiek vreselijk. Al snel kwam ik er achter dat er een reden was (in ieder geval voor het fysieke stuk). Ik bleek zwanger.
Ik zou zo graag heel blij willen zijn. Het enige wat ik echter zie is weer 9 maanden niet helemaal lekker voelen (en dit keer is het erger dan mijn eerste zwangerschap). Als ik straks bevallen ben weer een jaar voordat mijn lijf weer een beetje van mij voelt. En mama zijn. Heel mooi maar ook zwaar. Te zwaar straks met een tweede? Hoe ga ik dat doen. Ik heb al zo'n druk leven en mijn dochtertje hangt nu zo erg aan mij. MIjn werkdag is echt pas voorbij als ze slaapt. En dan ben ik op.
Ik zou me heel graag beter willen voelen, gelukkig met dit kleine wonder. Hoe kom ik van dit gevoel af?
Verhaal 2 - Verlost van nagelbijten dankzij hypnotherapie
Verlost van nagelbijten
'Sinds ik vijf was, beet ik mijn nagels volledig af. Ik schaamde me daar altijd voor, maar ik kon niet anders. Het ging van zelf.
Vorig jaar heb ik het voorgenomen om hulp in te schakelen. Via internet zocht ik een aantal methoden om hiermee te stoppen. Ik kwam al snel bij alternatieve geneeswijzen zoals acupunctuur en hypnotherapie uit.
Hoewel ik niet goed wist hoe die mij zouden kunnen helpen, wou ik het absoluut eens proberen. Ik was er eerst een beetje bang voor maar mijn eerste contact met de hypnotherapeut voelde al meteen goed.
Tijdens de hypnotherapie voelde ik me heel ontspannen en rustig. Ik ben op geen enkel moment meer bang geweest. Je kan wel helder nadenken en ervaren, maar je lichaam voelt heel zwaar.
Na vijf sessies was ik volledig verlost van mijn probleem. Ik zou het meteen opnieuw doen en ben ervan overtuigd dat het ook effectief iets verandert in je onbewuste, wat met andere behandelingen niet mogelijk zou zijn.'
Verhaal 3 - Ik zou heel graag mezelf zijn, maar het lukt me niet
Ik zou heel graag mezelf zijn, maar dat lukt me niet...
Bij het uitgaan neem ik me voor deze keer eens mezelf te laten zien aan m'n vrienden. Als het echt goede vrienden zijn, nemen ze me toch zoals ik ben, niet? Goed, ik overtuig mezelf! Vanavond ben ik mezelf!!
Enkele uren later sta ik voor de spiegel... Hier loopt het al fout... Ik doe make-up op, tut me op met m'n mooiste kleren, ... ik kijk in de spiegel; ik zie mezelf zekerheid uitstralen... maar dat ben ik absoluut niet!
Hoe pak ik dat dan aan? Ik kan toch ook niet overal naartoe gaan in joggingsbroek en met vettige haren? Want ik voel me immers niet depressief... ik voel me 'gewoon' onzeker. Of is dat niet zo 'gewoon'?
Bovendien kijken mensen naar me op. Vriendinnen vragen me hoe ik er steeds weer in slaag een mooie outfit bij elkaar te zoeken, m'n ouders vinden het geweldig om te pronken met hun succesvolle dochter, m'n vriend zegt geluk met me te hebben, ...
Niemand weet dat ik een masker op heb... en ik wil het zo graag vertellen...
Als ik jou zo lees dan klinkt het alsof je keer op keer probeert om dat masker te laten vallen. Vol goede moed, totdat dat stemmetje in je hoofd weer allemaal kritiek uit. "Je doet het niet goed." "Anderen zien niet wie je echt bent." "Als ze dat zouden zien dan weten ze dat je echt niet zo goed/leuk/zelfverzekerd bent." etc etc.
Dat denkstemmetje hebben we allemaal. Hij/zij vertelt en bevestigd onze grootste angsten. Weerhoudt ons ervan om dingen te durven.. want het kan ook verkeerd uitpakken.
Goed nieuws en slecht nieuws:
Het slechte nieuws is dat je die stem nooit zal kunnen uitschakelen. Hoe hard je ook probeert. Die stem zal altijd een onderdeel van jou zijn.
Het goede nieuws is dat je wel kunt leren hoe je die stem minder controle laat hebben over wat je doet.
'Je bent niet jouw gedachten, je hebt gedachten.'
A.C.T. (acceptance and commitment therapie) is een geweldige tool om hiermee aan de slag te gaan. Misschien kun je je daar eens in verdiepen, of op zoek gaan naar iemand die je daarmee kan ondersteunen.
Succes!
Verhaal 4 - Ik word gek van al mijn klachten
Hallo allemaal.
Ik ben Saviel een man van 32 jaar jong
Ik heb al ruim 8 a 9 jaar vage klachten verdeeld over me lichaam.
Ik ben veel duizelig en licht in het hoofd ook heb ik last van de maag en darmen zoals steken en maagzuur.
Er is voor jaren terug chronische hyperventilatie geconstateerd en ben er waarschijnlijk na ruim 5 jaar nog niet vanaf.
Laatste maanden en weken gaat het nog slechter dan voorheen ben veel misselijk overal spierpijn en voelen verzuurt. Ik slaap ook erg slecht nachten lang zit ik wakker te piekeren over me gezondheid.
Ik ben ten einde raad en weet echt niet meer wat ik moet doen en weet ook echt niet wat ik mankeer want het lijkt me niet alleen hyperventilatie. Voor mijn maag heb ik een endoscopie gehad maar die bleek in orde te zijn toch ervaar ik veel maag klachten ook dit is begonnen na een anitbiotica kuur Amoxicilline clavulaanzuur zonder maag beschermers vanaf die tijd dus maag klachten zoals zuur en steken.
Ook mijn darmen zijn zeer gevoelig wanneer ik erop druk voel ik het steken en verkrampen. Ook wanneer ik onder de borst op mijn maag duw voel ik een soort druk en steek.
Oja ook heb ik last van jeukende prikkende ogen vooral in de zomer of wanneer ik thuis zit.
Ik word gek van al deze klachten en ben echt benieuwd wat ik mankeer en wat ik er aan kan zodat ik weer meer energie heb en weer zin heb om dingen te ondernemen want 8 jaar is wel erg lang en heb er geen puf meer voor.
Groetjes Saviël
Ben je al eens bij een psycholoog gewees?
Zou je eens kunnen proberen.
Sterkte
Wat kan helpen? Meditatie!
Verhaal 5 - Mijn oude ik loslaten met Gods leiding
maar ik wou mijn verhaal eigenlijk vertellen omdat ik al een aantal jaren in een transformatieproces zit waarin ik mijn oude overtuigingen en mijn oude ik aan het los laten ben en steeds meer in het nu kan leven en mijzelf kan accepteren. ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die dat nu ervaren. ik heb jeugdtrauma(s) opgelopen en ben nu langzaam bezig om die te helen. Ik merk ook dat mijn goddelijke zelf mij daarin helpt. Behoefte aan therapie heb ik al een tijdje niet meer. DAt was allemaal te veel voor me. er gebeurde al genoeg in mijzelf. ik ben echt dankbaar dat ik gods leiding nu ervaar en dat ik weet dat mij niets kan gebeuren en als ik mij overgeef aan het hier en nu, aan het leven, dan komt alles goed. stapje voor stapje meer vertrouwen vinden in mijzelf/het leven en loslaten.
Zelf heb ik wel nog even therapie. Heb ook jeugdtrauma's.
Herken ook dat ik nu mag voelen wat ik voel en het regelmatig huilen lucht op.
Ben ook gelovig en dat is inderdaad fijn!
Er is een website waar ik veel op kijk ivm met geloof.
Messchien vind je het ook wat.
JW. org

Verhaal 6 - Aangetrokken tot travestie
Ik wil graag van jullie horen.
Trudie.
Ik noem het liever crossdresser, want ik doe geen make up of pruiken.
Ik ben 57, en heb nog nooit seks gehad, en hoef dit ook niet.
Dameskleding is alles wat ik graag wil.
Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden, en sinds die tijd ben ik er heel open over.
Verhaal 7 - Ik durf mijn kind niet naar school te brengen
Ik ben een vrouw en durf mijn kind niet naar school te brengen omdat ik denk dat hij daar verkeerde invloeden opdoet en je leert er eigenlijk ook niets. Hij moet dan stil zitten en dat kan hij niet.
Mensen om me heen snappen me niet. Eigenlijk weet ik niet meer wat ik moet maar hulp wil ik eigenlijk ook niet. Ik wil sterk zijn en het zelf goed doen.
Verhaal 8 - Mijn therapeut gaat weg!
Mijn verhaal… Mijn angst…
Mijn therapeut gaat weg !!
Na jarenlang tegen muren aan gelopen te zijn, niet begrepen worden en steeds maar weer de teleurstelling, frustratie na de zoveelste therapeut die niets met mij kon, eindelijk bij iemand terecht gekomen bij wie het oké was. Tijdens een groepssessie van één of andere training - omdat ik op de eeuwigdurende wachtlijst stond moest ik toch iets… - plukte ze mij er zo tussenuit. Ze zag dat het niet goed ging, ik kwam in een soort van bevriezingsstand, paniekaanval. En zij zag het als 1 van de 3 begeleidende therapeuten gebeuren voordat ik er zelf erg in had. Ze haalde me uit de situatie, leerde me in het hier en nu te komen en nam de tijd voor me. Ze legde uit wat er gebeurde. Zelf snapte ik er niets van, maar vanaf dat moment dacht ik… zij is degene bij wie ik moet zijn. Zij is degene die me verder kan helpen.
Ik heb moeten knokken om bij haar in behandeling te komen want dankzij de bureaucratie in therapie land was dat nog niet zo vanzelfsprekend. En zo dankbaar voor het feit dat ook zij oprecht haar best voor mij heeft gedaan. En dus… na een jarenlange zoektocht (zo'n20 jaar) kwam ik eindelijk in behandeling bij iemand bij wie ik me voor het eerst veilig voelde. Bij wie het me lukte om me beetje bij beetje kwetsbaar op te durven stellen. Ze nam de tijd, had geduld, was kritisch, heeft me af en toe een schop onder m'n kont gegeven. Alles wat ik nodig had. En dat wat ik altijd voor onmogelijk had gehouden gebeurde. Ik bouwde een band op en ben gaan leren. Over mezelf, over hoe de wereld in elkaar steekt en waarom ik doe zoals ik doe. Langzaamaan kwam er ruimte om aan verschillende trauma's te werken. Ze haalde werkelijk alles uit de kast om me verder te krijgen. Creatief, meelevend, maar ook kritisch. En ik kon het allemaal hebben. Ik had de ruimte om te vallen. Maar ik kon ook altijd weer opstaan. 2 stappen vooruit, soms weer 3 achteruit, maar telkens kreeg ze me weer op het goede pad, de goede richting op.
Totdat…
Totdat hetgeen gebeurde waar ik altijd bang voor ben geweest. Na 3 jaar wekelijks intensieve therapie de mededeling… ik ga stoppen. Ik ga ergens anders werken.
De grond werd onder m'n voeten weggeslagen. Blinde paniek. En nu…? Angst, wanhoop. Wat nu? Ik ben nog niet klaar. Alle gevoelens door elkaar. Boosheid, in de steek gelaten voelen, pijn, maar ook dankbaarheid wat vervolgens weer overschaduwd werd door de boosheid en paniek.
De weken na die onheilspellende mededeling heeft ze zeer zorgvuldig gewerkt naar ons afscheid. Tot en met de laatste keer. Het was een mooi afscheid, bijzonder, maar ook verdrietig. Wat ben ik dankbaar voor de tijd en moeite die ze daarvoor genomen heeft.
Ze is weg. En ik moet verder...
Dat wat ik bij haar voelde. Het vertrouwen, dat vind ik niet bij een andere therapeut. Maar ik heb wel genoeg opgebouwd om verder te gaan bij een ander. Om me te blijven openstellen en om me op die manier weer verder te kunnen ontwikkelen. Ik weet dat ik er nog lang niet ben. Maar ik heb wel het vertrouwen dat het me gaat lukken. En dat ik voldoende bagage heb meegekregen om verder te komen. Helaas niet meer bij haar, maar wel dankzij haar.
En daar ben ik haar dankbaar voor!
Ik hoop dat mijn verhaal voor degenen die hetzelfde meemaken, dezelfde paniek voelen, helpend kan zijn. Dat ze toch een klein lichtpuntje zien.
Ja, het is verdrietig, zeer beangstigend, maar weet dat je kunt bouwen op hetgeen wat je inmiddels geleerd hebt.
Die ervaring heb ik.
Verhaal 9 - Gelukkig zijn is voor mij niet weggelegd
Gelukkig zijn is voor mij niet weggelegd, dat ben ik nooit geweest en ik denk niet dat ik dat ooit zal worden.
Al veel therapieën en medicijnen gehad, maar het helpt niet. Denk dat het erfelijk is, mijn moeder was het ook. Ik ervaar het als pijnlijk als ik lachende en vrolijke mensen zie, dat kan ik niet. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die hetzelfde heeft als ik dus het voelt ook heel eenzaam.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Verhaal 10 - Ik heb sinds mijn kindertijd al last van restless legs
Ik heb sinds mijn kindertijd al last van restless legs. Nu ik ouder ben wordt het steeds erger, nachten niet kunnen slapen omdat ik alleen maar door de kamer op en neer kan lopen met vaak spastische bewegingen en door het vele lopen pijn! Ik ben zo langzamerhand wanhopig.

Verhaal 11 - Doodswens
Ik leef al 10 jaar met 24/7 chronische zenuwpijnen door dystrofie en doordat ik amper kan lopen en de hele dag op bed zit, komt er steeds meer bij. Ik probeer het zo lang mogelijk vol te houden voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Mijn leven is niet over rozen gegaan, als jong meisje van een jaar of 10 , aanranding door mijn opa. Anorexia, echtscheiding, nieuwe partner was een zware alcoholist en narcist, waar ik toch veel van hield, maar ik heb hem toch de deur uitgezet. Dat was en is nog steeds heel moeilijk, ik mis ontzettend een arm om me heen. Ik voel me niet eenzaam, maar wel heel vaak alleen, zeker als ik weer huil van de pijn.
Ik heb dagen dat ik de hele dag huil van de pijn.
Meestal zit ik weken alleen omdat ik heel vaak een afspraak moet afzeggen door mijn pijn.
Ik ben geen klager en probeer altijd positief te zijn, maar de laatste maanden lukt dat bijna niet meer.
Hoe lang ik het nog volhou?
Geen idee, maar wat ik wel weet is dat ik niet oud wordt.
Verhaal 12 - Met narciste getrouwd
Ik vermoed dat ik met een narciste getrouwd ben.
Het is zeer vermoeiend en ik kan niks goed doen
Verhaal 13 - Voel me aangetrokken tot mijn therapeut
Sinds een aantal maanden heb ik een andere psycholoog. Een knappe man die iets ouder is dan ik. Nu merk ik in therapie dat ik me tot hem aangetrokken voel. We zijn nu bezig met schematherapie en kijken samen naar wat ik te kort kom/kwam. We hebben twee keer een opdracht daarvoor gedaan, maar ik durf haast niet uit te spreken dat ik wellicht een knuffel wil of troost. Ik wil het wel proberen, maar ik ben bang dat ik me meer aangetrokken ga voelen en voor de pijn als hij over een half jaar weggaat. Het voelt namelijk een beetje alsof hij tekorten op probeert te vullen bij mij. En ik wil ook niet afgewezen worden, want dat zou mijn behandeling in de weg gaan zitten. Hoe zou ik hier mee om kunnen gaan?
Groetjes,
Anoniem
Verhaal 14 - Ik heb een voldaan leven
Wij hebben 3 goede zonen en 3 goede schoondochters en ik heb al 5 kleinkinderen.
Mijn echtgenoot is overleden door een medische fout.
Ik heb een voldaan leven.
Verhaal 15 - Ernstige rugklachten
Ik heb in Nijmegen nog een spuit gehad via het stuitje met een middel om het littekenweefsel soepeler te maken en een pijnstiller met ontsteking remmer. Helaas heeft ook deze spuit geen effect gehad en hebben we nog een tens geprobeerd dit is een neurostimulator. Helaas heeft ook deze geen effect op mijn klachten. Het laatste wat we nu nog kunnen doen is een pijn revalidatie traject dit is om beter met de pijn en beperkingen om te gaan. Ondertussen heb ik een invalide parkeerkaart en kan ik ongeveer 4km rijden met de auto daarna gaat het niet meer. Lopen gaat heel moeizaam en is ontzettend pijnlijk. Staan kan ik maar even volhouden en zitten is niet te doen. Slapen gaat slecht. Liggend blijven de zenuw schokken en dove benen gecombineerd met kramp.
Inmiddels ben ik ruim anderhalf jaar thuis en krijg ik straks te maken met het uwv. Inmiddels is het reïntegratie traject 2e spoor opgestart. Ik heb hier erg veel stress van en lig ook hier wakker van. Deze papierwinkel en de vraagtekens bij het verloop van een uiteindelijke uwv keuring vind ik misschien nog wel erger dan de klachten zelf. Het is toch wel een toekomst bepalend verhaal wat de beoordeling van de uwv arts zal zijn. Zijn er meer mensen hier met ongeveer dezelfde ervaringen?
Met vriendelijke groet Gert

Verhaal 16 - Ik word steeds verliefd op een heterovrouw
Verhaal 17 - Momenteel voel ik me zo machteloos en verdrietig
Mijn moeder negenen zeventig gaat ook niet goed. En dit werkt allemaal niet mee. Ze reed auto, kan dat nu niet. Ze heeft een delier gehad. En nu vreselijke dikke pijnlijke benen. Normaal sterk, nu tja ik vraag me af welke kant dit op gaat.
Mijn oudste dochter, autisme ptts dystieme stoornis. Woont al vanaf haar zeventien de niet bij ons. Ze is zo vaak in crisis geweest, agressief, suïcidaal. Is zelfs na zes jaar uit haar woonvorm gezet toen het te heftig werd. Werd op straat gezet. Na een jaar alleen in een vak.huisje gezien te hebben, is ze verhuist naar Friesland sinds september. Drie en een half uur rijden. Het gaat
Wonder boven wonder goed. Voor mij is het allemaal nog wel wennen.
Tel je zegeningen, dat doe ik. Ben gelovig, ik voel me zo verdrietig. Het jaar is net begonnen, het ziet er niet zo rooskleurig uit. En dan die corona...daar komt ook maar geen eind aan. Mijn zoon van ...heeft nog nooit een normale middelbare schooltijd gehad. En zijn cijfers zijn slecht. .drie havo...Mij maakt het niet uit als hij een stapje lager gaat. Die faal ervaring is zo naar...voor hem. Ik zie het niet als falen.
Bedankt dat jullie mijn bericht hebben gelezen.
Verhaal 18 - Ik kan gewoon echt niet opruimen
We hebben steeds meer ruzie over dat ik dingen niet op de plaats terugleg en over dat niet goed genoeg opgeruimd is. Nu komt er een kind aan en hij zegt dat dit echt moet veranderen of er is geen relatie meer. Hij zegt dat ik het gewoon moet doen en als ik niet weet waar iets hoort dan moet ik het aan hem vragen. Ik frustreert me hier ontzettend aan omdat ik echt mijn best doe maar het gewoon niet voor elkaar krijg. Ik leg dingen neer op een verkeerde plek en dan weet ik geen eens waar ik het neer heb gelegd. Volgens hem is het een kwestie van doen en willen en ik krijg gewoon niet beter voor elkaar. Is hier een een soort opruim stoornis voor? Ik wil er echt alles aan doen om het te verbeteren. Ik kan gewoon echt niet opruimen.
Zoek werkelijk hulp bij een goede autismecoach hiervoor.
Verhaal 19 - Te zwaar complexe PTSS
Iemand een idee voor 'loeizwaar PTSS'?
Verhaal 20 - Ik mis mijn kinderen toen ze klein waren
Verhaal 21 - Uiterlijk ziet niemand aan ons dat we financiele problemen hebben
Verhaal 22 - Mijn zoon heeft woede aanvallen
Verhaal 23 - Ik ben sex verslaafd
Voeg zelf een verhaal toe

- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Corona-pandemie update:
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je op dit moment naar de praktijk komen.
Toch liever online therapie?
Een deel van onze therapeuten biedt ook online (video) therapie aan, ook tijdens de lockdown.
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten