Overig - forum lotgenoten

Ik wil graag de hele dag naakt door het huis lopen maar ben bang dat de buren het zien

Mijn zoon van 11 jaar heeft woede aanvallen en ik kan er niet meer mee om. Ik hou van rust en ben zelf zelden kwaad. Alleen als hij kwaad wordt om de stomste dingen zoals te weinig melk in zijn cornflakes of een stom liedje dat zijn zus zingt (vindt hij dan stom), dan wordt ik natuurlijk ook boos en dat vergt al mijn energie. Ik kan er dus duidelijk niet mee om, hij heeft enorm veel aandacht nodig die ik hem niet kan geven...Er wordt geopperd dat hij zijn energie kwijt moet, maar als dat betekent dat hij dingen stuk maakt, roept en tiert zodat de buren hem kunnen horen, zelfs op zijn zus durft slaan, dan is het voor mij er over. Ik kan dit gedrag niet meer aan, hebben al hulp gezocht maar niemand begrijpt mij, ik moet er gewoon mee om kunnen maar dat lukt me niet meer, ik ben op. Ik kan er gewoon niet rustig bij blijven, ik heb gewoon geen leven meer, altijd op de toppen van mijn tenen lopen en het meeste zit ik in met mijn dochter, die dit ook allemaal moet meemaken. Niemand ziet hem zo, behalve wij, daarbuiten is hij lief en beleefd. Ik ben zover dat ik ervan droom om met mijn dochter van hem weg te vluchten...

Hallo ik hou ervan om naakt te lopen en ik zoek daarom ook meiden die daar ook van houden ik wil het graag verder ontdekken maar durf niet alleen

Zodra ik thuis kom van mijn werk dat doe ik mijn kleren uit, ik vind het zo lekker om naakt te zijn, ook ga ik dan de tuin in. Ik wilde dit even kwijt. Groetjes.

Met mildheid naar jezelf durven te kijken!

Ik merk dat er voor elke klacht wel een vorm van therapie bestaat.
Phoe.. dan heb je als mens toch wat voor de boeg!
Hou je van jezelf omdat je er als mens gewoon mag zijn of moet je aan eerst aan veel voorwaarden voldoen om van jezelf te houden.
Kunnen we gewoon niet met begrip en mildheid naar onze ¨schaduwkant¨ kijken en genieten van onze kwaliteiten!
Mag je van jezelf momenten van onzekerheid hebben of angstige gevoelens.
Zit het probleem er juist niet in dat het er niet mag zijn?
Vaak is de oplossing voor een probleem om er geen probleem van te maken!
toch?

Op woensdag heeft mijn dochter zwemles, daar komt altijd een vader met zijn dochtertje. Hij is altijd heel vriendelijk en nu ben ik dus verliefd geworden op hem.

Ik heb geen idee of hij een vrouw heeft, hij komt altijd alleen of opa komt met het meisje.

Nou durf ik hem eigenlijk niet te benaderen, maar wil natuurlijk graag weten waar ik aan toe ben, noch of ik kans maak 🥰 maar ja, stap 1 is zijn nummer krijgen, stap 2 is hij getrouwd en wat moet ik aan het niet wederzijds is, mijn dochter moet nog een aantal weekjes en dan is ze klaar. Met wat pech kom ik hem later nog tegen met de jongste.


Help!!! Wie heeft goed advies?

Jaren geleden was ik in therapie in een groep. Tijdens een voorgesprek vertelde ik dat ik bij een andere therapeut niet goed durfde te vertellen over de intimiteit tussen mij en mijn man. Terwijl ik wel problemen had. Daar konden we alleen in een groep over praten zei de therapeut. Ik vond dat wel een beetje vreemd. Ik heb gewacht tot hij het onderwerp ter sprake bracht en er toen voorzichtig over verteld . De keer daarop vertelde ik kort even dat ik erover gesproken had tegen een groepsgenoot die er niet bij was.Ik kreeg de wind van voren . Ik creëerde een speciaal sfeertje en gooide me zelf te grabbel aldus de therapeut. Ik was totaal overdonderd en wilde weerwoord geven . Maar ik moest eerst maar een goed nadenken want anders zou het afgelopen zijn . Ik kon er niet meer over praten het had me te zeer gekwetst. Ik had zoveel vertrouwen indeze therapeut. We hebben het nog een half jaar geprobeerd maar een tijd later ben ik uit de groep gegaan. Ook toen ik later nog een paar keer alleen met hem sprak lukte het niet om erover te praten. Uiteindelijk vond mijn psychiater dat ik het achter me moest laten. Het heeft me veel pijn gedaan

Hallo lieve mensen, wie van jullie voelt zich aangetrokken tot travestie/transsexualiteit, en mannen naar mannen in deze situatie.
Ik wil graag van jullie horen.

Trudie.

Ik heb liefde en aandacht gemist in mijn jeugd. Altijd draaide het om mijn moeder. Als ik verdriet had was haar verdrietig het jappenkamp erger. Zo ging dat met elke emotie. Nu in mijn volwassen leven heb ik last van een gevoel van leegte. Dit in het kort mijn leven. Nu heb ik een oud collega zij is psycholoog( ik niet) waar ik mijn verhaal bij kwijt kan. Altijd via een appje. Dat is heel fijn maar ik voel ook pijn omdat haar antwoorden wel heel belangrijk zijn voor mij. Eigenlijk voel ik een soort liefde die ik zo gemist heb vroeger. Soms lijkt het of het leegte gevoel dan erger wordt. Terwijl ik wel heel blij ben met de tijd die ze voor mij neemt.

Hallo, ik ben een man van bijna 40 jaar en heb sinds 2 jaar ernstige rugklachten. De klachten begonnen met het uitvallen van mijn linkerbeen na een autorit van ongeveer een half uur. Na een minuut of 3 in beweging ging het been weer meedoen. Savonds had ik vaak veel uitstraling in het been vanuit de rug door de bil naar het been. Ik dacht zelf aan ischias en heb het toen een paar weken aangekeken. Helaas namen de klachten toe in plaats van af. Via de huisarts ben ik doorverwezen naar de neuroloog. Deze vermoede een hernia en heeft mij doorverwezen voor mijn eerste mri scan. Uit deze scan werd duidelijk dat ik 4 hernias had in de onderrug. Dit moest ik een 3 maanden aankijken met behulp van diclofenac. Na 3 maanden waren de klachten helaas niet verdwenen en hebben we besloten om een wortelblokkade te zetten bij de hernia die waarschijnlijk de klachten veroorzaakte. Helaas werkte deze wortelblokkade niet en hebben we een 2e wortelblokkade gepland en uitgevoerd op de pijnpoli van het ziekenhuis. Helaas is deze wortelblokkade mislukt en heb ik sindsdien ook klachten in het rechterbeen. Wederom een afspraak met de neuroloog deze gaf aan dat ik echt niet geopereerd zou worden aan mijn hernias en dat een afspraak maken met de neurochirurg geen zin had. Ik heb toch een afspraak laten maken omdat ik graag wou dat een andere specialist eens zijn oordeel over de mri scan wou laten gaan. De neurochirurg was meteen duidelijk hij had de inmiddels 2e mri scan beoordeeld en zag meer dan de neuroloog. Er zaten inderdaad 4 hernias maar ook 3 vernauwingen in mijn onderrug. Hij riep eigenlijk meteen dat we elkaar wel zouden zien in de operatie kamer. 25 november 2019 ben ik geopereerd en ik zou klachtenvrij moeten zijn. Helaas bleek dit niet het geval. Ik moest maar naar de fysio en het wederom 3 maanden aankijken. Helaas namen in die periode de klachten verder toe en kreeg ik ook meer last van uitval en heb ik sindsdien enorme last van mijn onderrug dit had ik niet voor de operatie. Ik kon op den duur niet meer lopen en verging van de pijn. De huisarts heeft mij tussendoor morfine voorgeschreven en later oxycodon, deze middelen hadden op sufheid na helaas ook geen effect. Na 3 maanden weer een afspraak bij de neuroloog en deze heeft besloten dat we nogmaals een mri moesten maken de 3e inmiddels. Na deze mri wederom een afspraak met de neurochirurg en deze zag op de scan dat ik enorm veel littekenweefsel heb op de plaats van operatie. Hij gaf aan dat dit niet verwijderd kan worden in verband met het risico op permanente zenuwschade. De zenuwen bij de uitgang van het ruggenmerg zijn ingekapseld met littekenweefsel en ruimte maken doormiddel van een operatie is onmogelijk. Ik moest maar weer een hele periode kijken hoe het verder zou ontwikkelen. Wel zou er nogmaals een wortelblokkade gedaan kunnen worden om te kijken of dit verlichting zou brengen. Door mijn slechte ervaring met de laatste blokkade heb ik besloten dit niet te doen. Ik was behoorlijk teleurgesteld dat er eigenlijk gezegd werd dat ik was uitbehandeld en mijn leven zou moeten gaan inrichten met deze klachten. Ik wou mij hier niet bij neerleggen en in overleg met mijn zorgverzekering heb ik besloten om een second opinion aan te vragen bij de maartenskliniek in Nijmegen. Deze specialisten hebben mij onderzocht en mijn mri scans bekeken. Het verhaal van het littekenweefsel klopt inderdaad en ze willen zich focussen op pijnbestrijding. Ofwel de oorzaak kan niet worden weggenomen maar misschien is er iets mogelijk om de pijn te verlichten.
Ik heb in Nijmegen nog een spuit gehad via het stuitje met een middel om het littekenweefsel soepeler te maken en een pijnstiller met ontsteking remmer. Helaas heeft ook deze spuit geen effect gehad en hebben we nog een tens geprobeerd dit is een neurostimulator. Helaas heeft ook deze geen effect op mijn klachten. Het laatste wat we nu nog kunnen doen is een pijn revalidatie traject dit is om beter met de pijn en beperkingen om te gaan. Ondertussen heb ik een invalide parkeerkaart en kan ik ongeveer 4km rijden met de auto daarna gaat het niet meer. Lopen gaat heel moeizaam en is ontzettend pijnlijk. Staan kan ik maar even volhouden en zitten is niet te doen. Slapen gaat slecht. Liggend blijven de zenuw schokken en dove benen gecombineerd met kramp.
Inmiddels ben ik ruim anderhalf jaar thuis en krijg ik straks te maken met het uwv. Inmiddels is het reïntegratie traject 2e spoor opgestart. Ik heb hier erg veel stress van en lig ook hier wakker van. Deze papierwinkel en de vraagtekens bij het verloop van een uiteindelijke uwv keuring vind ik misschien nog wel erger dan de klachten zelf. Het is toch wel een toekomst bepalend verhaal wat de beoordeling van de uwv arts zal zijn. Zijn er meer mensen hier met ongeveer dezelfde ervaringen?

Met vriendelijke groet Gert

Mijn partner heeft een moeilijke jeugd achter de rug waarbij ook misbruik is voorgevallen.
Ondertussen zijn we al meer dan 30 jaar samen en ben nog net zo gek op haar als vroeger. Zelfs meer eigenlijk.
We hebben drie kinderen en die zijn ondertussen al volwassen en uitgevlogen.
Voor een paar jaar terug kreeg ze te maken met een depressie en we leefden als broer en zus, intimiteit en diepgang was toen ineens ver te zoeken. Op een moment werd het haar te veel en ging ze hulp zoeken.
En ineens....was ik degene die haar misbruikte, haar sloeg en haar overal in belemmerde kortom haar leven tot een hel maakte. Scheiden was nooit ter sprake gekomen en werd door de therapeut min of meer opgedrongen, maar het leven wat ze daar schetste was compleet anders dan de werkelijkheid.
Dat laatste konden mijn volwassen kinderen zelfs bevestigen.
Therapie liep ten einde en er werd eigenlijk niets mee gedaan. We leefden nog steeds als broer en zus, onlangs is ze weer in therapie gegaan en weer werd ik neergezet als een tot vleesgeworden demoon.
Soms verliet ze de sessie al huilend, en amper vijf minuten later gaat ze vrolijk de stad in, broodje eten en is er niets aan de hand.
Eenmaal thuis gaan we uit, lachen en doen dingen samen alsof er niets aan de hand is totdat ze weer bij haar therapeut zit. En dan wordt alles wat ik gezegd of gedaan heb onder een vergrootglas gelegd en wordt er wederom een andere waarheid verteld.
Ik heb een paar sessies gedeeltelijk kunnen meeluisteren omdat ik vermoedens kreeg dat we als gezin bespeeld werden, waarna ik toen haar voicerecorder op haar telefoon heb geactiveerd.
Heb dingen gehoord die compleet indruisen met wat er daadwerkelijk gebeurd is.
Waarom worden gezinsleden e.d. altijd buiten spel gezet en handelen therapeuten alsware dat degene die ze in behandeling hebben de waarheid vertelt.
Ik zelf heb nu wel de beslissing genomen, als ik zo slecht voor haar was dan is het gewoon het beste dat we elks ons weegs gaan.
Maar waarom die hele circus bij een therapeut dat hebben we nog nooit begrepen.
Ik heb haar therapeut ooit eens een mailtje gestuurd, maar dat wordt keurig afgeserveerd. Het vertrouwen is sowieso weg ook in de hulpverlening.
Dit mede door de goedgelovigheid en het niet willen luisteren naar partner en ( volwassen ) kinderen.
Is het een schreeuw om aandacht of is er psychisch toch iets anders mis.

Ik ben benieuwd of er nogmeer mensen zijn die de stempel paranoia krijgen omdat ze simpele weg de wereld met andere ogen bekijken of de wereld anders ervaren.

Of worden bepaalde mensen als paranoia bestempeld omdat ze de wereld juist zien zo als die werkelijk is ?


Maar dat t dus niet wenselijk is dat bepaalde dingen boven water komen wat deze verotte wereld betreft ,
en dat mensen die juist heel intelligent zijn en deze dingen door hebben om die redenen worden bestempeld als paranoïde.

Want wie luistert er nou naar een paranoia persoon .
dus laten we die gene dan ook maar bestempelen met dit ziektebeeld dan word de persoon in kwestie toch niet serieus genomen …

Ik wil heel graag mijn verhaal delen wat mij mega dwars zit. Het zit namelijk zo. Ik heb een partner die heel erg gestructureerd is met opruimen en schoonmaken en voor alles een vaste plaats heeft. Hij heeft ook last van autisme. Nu ben ik nogal overgevoelig, dromerig, chaotisch en heb soms last van heftige emoties. Ik ben hiervoor ook naar de psycholoog en psychotherapeut geweest.

We hebben steeds meer ruzie over dat ik dingen niet op de plaats terugleg en over dat niet goed genoeg opgeruimd is. Nu komt er een kind aan en hij zegt dat dit echt moet veranderen of er is geen relatie meer. Hij zegt dat ik het gewoon moet doen en als ik niet weet waar iets hoort dan moet ik het aan hem vragen. Ik frustreert me hier ontzettend aan omdat ik echt mijn best doe maar het gewoon niet voor elkaar krijg. Ik leg dingen neer op een verkeerde plek en dan weet ik geen eens waar ik het neer heb gelegd. Volgens hem is het een kwestie van doen en willen en ik krijg gewoon niet beter voor elkaar. Is hier een een soort opruim stoornis voor? Ik wil er echt alles aan doen om het te verbeteren. Ik kan gewoon echt niet opruimen.

Ik ben moe. Te zwaar complexe PTSS. Wachten op een wonder. Nergens rust. Geen tijd voor Mij. Op. Geen therapie.
Iemand een idee voor 'loeizwaar PTSS'?

De afgelopen jaren veel last van slijm in de keel en pijn rechter oor. Vooral na het eten en drinken veel last van slijm. Ook maagproblemen en oprispingen. Al 3 maal gastroscopie laten doen en niet gevonden. Ook al KNO arts geraadpleegd en niets echt ergs gevonden. Ook regelmatig last van de hik. Al vele onderzoeken doorlopen maar steeds niets gevonden. Ook erg veel last van stress en duizeligheid. Wie herkent dit probleem?

Het leven is nou eenmaal klote!

Ik heb alles gedaan om maar gelukkig te zijn.
therapien,zelfhulpboeken en allerlei cursussen.
Ik slik medicatie.Wat zorgd voor een beetje verlichting of afvlakking.
Maar ik blijf ongelukkig!
Ik heb me voorgedaan als gelukkig.Want dan hoor je erbij.
ongelukkig zijn word nog altijd als een taboe gezien.
Ik stop met zoeken naar geluk.Voor mij is het gewoon niet weggelegd.
Het enige waar ik houvast vind is muziek.
het leven is nou eenmaal klote!
en dat wishfull thinking maakt het er alleen maar moeielijker.
deze aardkloot wwat ik op leef is wat het is.tel je zegeningen!

Ik heb afgelopen Februari 2023 plotseling van het een op het andere moment een ( het is in mijn rug geschoten) ervaring gekregen met uitstraling naar mijn benen.
De HA dacht eerst aan Spit of Ischias, ben nr de fysio gegaan en hij vertelde dat het mijn bilspieren zijn die bekneld zijn, met oefeningen ging het redelijk, ik ben gaan sporten om mijn soieren te verstevigen,helaas kwam ik thuis met rugklachten en heb een afspraak gemaakt met mijn HA voor een rontgenfoto in het ZKH om te kijken wat er nu aan de hand is in mijn rug, daar uit bleek dat ik lichte slijtage heb in mijn Wervelkolom, of te wel Artrose ?
Sindsdien is het niet goed gegaan met mijn rug ,
Ik heb last van een 'inzakgevoel' in mijn rug , veel pijn en stijfheid ,ik slik nu dagelijks 4 x Paracetamol om te verlichten , mijn nachtrust is slecht , ik word er moedeloos en depressief van ,
Warmte compressen geven wat verlichting door de dag heen , wie heeft advies voor mij ?
Hartelijke groet
Gemma

Ik val ook op vrouwen, maar heb het nog aan niemand verteld. Ik heb net een lange relatie met een man gehad. En voor mijn gevoel wil ik nooit meer een man. Ik voel nu een sterke aantrekkingskracht naar vrouw. Maar iedere keer als Ik verliefd word is het op een heterovrouw. Wat ik natuurlijk steeds niet durf toe te geven. Zijn er meer vrouwen die het herkennen dat ze vaak verliefd worden op hetero vrouwen. Ik word er heel onrustig van. En weet niet goed wat ik met mijn gevoel aan moet.

Gelukkig zijn is voor mij niet weggelegd, dat ben ik nooit geweest en ik denk niet dat ik dat ooit zal worden.

 

Al veel therapieën en medicijnen gehad, maar het helpt niet. Denk dat het erfelijk is, mijn moeder was het ook. Ik ervaar het als pijnlijk als ik lachende en vrolijke mensen zie, dat kan ik niet. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die hetzelfde heeft als ik dus het voelt ook heel eenzaam.

 

Zijn er mensen die zich hierin herkennen?

Ik ben een exhibitionist.

Ik ontdekte al op mijn 14e ongeveer dat ik het leuk vond om naakt gezien te worden door meiden en vrouwen.
Eerst deed ik dat bij mijn moeder en bij vriendinnen van school.
Later zat ik op scouting en sliepen we in tenten met jongens en meisjes van mijn leeftijd bij elkaar.
Ik deed bij het omkleden voor en na het slapen gaan expres alsof ze per ongeluk mijn piemel konden zien.
Ik had mijn groep genoten later gezegd dat ik in een slaapzak liever naakt sliep.
Ik was toen 18 ofzo
Dan ritste ik de slaapzak open tot voorbij mijn knieën en in de ochtend deed ik net of ik nog sliep. Dan rolde ik een beetje heen en weer zodat de slaapzak van me af gleed.
De andere meiden en jongens in de tent werden dan langzaam allemaal wakker en zagen mij naakt met een stijve piemel bovenop mijn slaapzak liggen.
Er werd altijd lacherig over gedaan en het werd gewaardeerd. Ze noemde me de exhibitionist van de club.
Er kwamen regelmatig andere meiden bij ons in de tent slapen als jongens weer eens verkering kregen.
Voordat we dan gingen slapen zei jongen dan oh ja Paul slaapt altijd naakt dus dat ga je wel zien straks of morgen ochtend.
En dan werd ze gevraagd of ze het erg vonden om me naakt te zien.
Als ze dan zeiden dat ze het niet erg vonden (dat was altijd zo) dan werd ik aangemoedigd om me uit te kleden terwijl iedereen naar me keek.
Ik had in die tijd een mooi slank en gespierd lichaam en mijn piemel is altijd al vrij groot geweest. Zodra ik me begon uit te kleden kreeg ik een stijve en die liet ik met trots aan iedereen zien.
Helaas kwam aan die mooie tijd een einde op mijn 25e ging ik verhuizen en van scouting af.

Ik heb een paar keer met justitie te maken gehad door mijn exhibitionisme.
Gelukkig bleef het bij een waarschuwing en een verplichte praatgroep.

Later heb ik ontdekt dat ik op een naaktstrand ook "aan mijn trekken" kom.
Niet dat ik letterlijk ga liggen trekken ophet naaktstrand. Maar er wandelen veel meiden en vrouwen langs de waterkant over het naaktstrand en die kijken echt wel naar naakte mannen.
Ik lig dan ook expres helemaal aan het begin en dichtbij de zee. Ook loop ik vaak naakt een stuk langs de waterkant en kom dan dus de vrouwen en meiden tegemoet.
Dat zie ik trouwens meer mannen doen.
Op het naaktstrand heb ik gek genoeg nooit een stijve.
Wel krijg ik nog steeds een tintelend gevoel in mijn hele lichaam als ik merk dat er vrouwen of meiden naar me kijken als ik naakt ben.

Het mooie is dat het op het naaktstrand mag en blijkbaar vinden de vrouwen en meiden het leuk om te zien anders liepen ze daar niet.
Ik zie ze namelijk het naaktstrand heen en terug wandelen terwijl ze ook de andere kant op zouden kunnen wandelen.
Wat ik helemaal gaaf vind is dat er soms toeristen aan komen lopen die verrast zijn door het naaktstrand.
Die zie je dan twijfelen of ze door gaan lopen of terug.
Ze blozen en giechelen en lopen dan vaak toch door.

Ik zal vechten voor wat het waard is!


Mijn hele leven word ik gepest.Allereerst door mijn eigen ouders en toen door klasgenoten tot nu aan toe.
Maar nu is het genoeg geweest!
Ik zal vechten voor mezelf.
Ik heb copd en stoppen met roken zal mij waarschijnlijk niet lukken.
En daar heb ik vrede mee.
Ik heb al zoveel overwonnen.
Nog 1 ding wil ik bereiken:met opgeheven gezicht deze aardkloot verlaten.

Waar je je tegen verzet houdt stand.
IK merk in deze forum dat er weinig of geen acceptatie is voor de schaduw kanten van het mens zijn.
Weet dat waar jij het niet mee kunt vinden,het ook niet met jou kan vinden.
Hoe kun je iets loslaten als je het niet eerst gekoesterd hebt.
Hoe meer je van iets wilt afkomen,elders laat het toch weer van zich horen.
De pijn komt omdat je een deel van jezelf afwijst. koester je schaduwkanten door het in het licht te houden.Donker bestrijd je niet met donker.Maar met liefde en compassie!

Ik had al heel jong het gevoel dat ik niet welkom was.
Ik voelde schaamte en schuldgevoel omdat ik bestond.
Ik wilde graag naar God omdat hij de enige was waar ik me wel welkom voelde.Na meerdere pogingen is mij dat niet gelukt.Ik voelde een enorme haat tegenover hem.Ik dacht dat hij van mij hield.Waarom?
Nu weet ik beter.Het was niet mijn schuld dat mijn vader mij heeft misbruikt.
En mijn moeder hield wel van mij.
God is iedere dag bij mij.Hier waar ik nu ben mag ik er zijn.
Nu voel ik mij welkom op deze aarde en het voelt alsof ik opnieuw geboren ben.Mijn moeder en God staan mij nabij.
Dank je mam en dank U God.

Inmiddels zijn de stiefdochters volwassen vrouwen van 46 en 41 jaar. Ik ben al 35 jaar jaar hun stiefmoeder, maar ik word nog altijd onbeleefd behandeld. Vader steunt dochters zoals hij deed toen ze nog klein waren. Mijn eigen kind heeft door zijn houding een moeilijke jeugd gehad. Ik heb er veel verdriet van gehad. Achteraf had ik niet samen moeten gaan wonen. Met mijn dochter en kleinkinderen is er een prima en liefdevolle band. Met stiefdochters is er weinig contact. Ze zoeken hun vader bijna nooit op en zijn erg afgunstig. Ik ben door alles door een hel gegaan en pas nu heb ik geleerd mijzelf voorop te plaatsen. We hebben het samen goed tót de familie in beeld komt. Tip voor nieuwe stiefmoeders en een moeilijke relatie met stiefkindeten: zorg goed voor jezelf, jouw kind en als het een keer leuk is met de stiefkinderen, geniet ervan. Eigen wordt het nooit! Had ze zoveel meer gegund en ze bij ons leven betrokken, maar dat wensten ze niet. Jammer! Had ze veel kunnen geven.n

Mijn stiefzoon, inmiddels net 16 jaar, bevuilt expres het huis. Concreet geval van afgelopen weekend: plassen in de wasmand.
Andere incidenten: knippen in mijn kleding, fietsbanden van z’n halfbroers leeg laten lopen, verf loskrabben op verschillende plekken in huis.
Mijn vermoeden is dat hij ook één van de vissen verwond heeft, maar het vervelende van dit alles is dat we hem nooit op heterdaad hebben kunnen betrappen. Alleen ontdekken we dit soort zaken telkens na een weekend waarin hij geweest is.
Ook mijn man is heel ambivalent, want, inderdaad, nóóit een heterdaad……

Toen ik met mijn man trouwde wist ik dat hij een zoontje had, een baby nog, 3 maanden oud. Aan de andere kant van Europa. Hij liet uitschijnen dat de moeder het kind niet wou en dat wij zijn zoon na verloop van tijd zouden adopteren.
Waarom vertel ik dit? Omdat ik voortdurend lees dat plus ouders toch wisten waar ze aan begonnen? Wel ik niet. En ik zal zeker niet de enige zijn.
Ik heb 4 jaar lang gedacht dat mijn plus zoon bij mama zou blijven tot hij 6 was en dan door ons geadopteerd zou worden. Dat mama op dat punt niet mee naar België zou verhuizen. Alleen onze zoon. Ik wist niet dat A. Een 2 jaar oudere halfzus had waar hij onafscheidelijk van zou blijken. En ik wist niets van een hele hoop andere complicaties die ik u zal besparen. Dus nee. Plus ouders weten niet perse waar ze aan beginnen.

Ik haat ondertussen zowel het woord stiefmoeder als plus mama. Ik ben nu, noch zal ik ooit zijn, een moeder van dit waardevolle kind. Hij is nu, noch zal hij ooit zijn, mijn zoon.

Ik heb artikels verslonden over een goede relatie opbouwen met het kind. Dat ik niet kan verwacht worden te disciplineren, dat ik een soort suikertante, oma en fairy godmother in 1 moet zijn. Dat ik moet geven. En hoewel ik in sommige advies wel iets zie en het ook toepas. Heb ik het meeste losgelaten.
Ik heb de term mama of moeder losgelaten.

Ik kan een leraar zijn voor mijn partner's zoon. Iemand die hem leert dat het leven complex is, dat relaties hard werken zijn, dat niemand perfect is, dat iedereen vergeving nodig heeft,hoe divers het leven en zijn omgeving is, ik kan hem leren lezen en schrijven, hem tonen wie zijn vader is, ik kan hem voeden en hem veilig proberen houden. En ik doe dat omdat elk kind waardevol is, omdat ik zijn intelligentie wil helpen ontplooien en van mijn partner houdt. Ik doe dat omdat een kind geen verantwoordelijkheid draagt voor zijn ouders.

Maar ik doe dat niet omdat hij mijn zoon is, ik doe dat niet omdat ik van hem houdt. Zijn apathische houding naar mij doet pijn. Zijn ondankbaarheid naar zijn vader en mij doet pijn. Zijn moeders opmerkingen doen pijn. De misrepresentatie van mijn echtgenoot over de situatie toen we elkaar leerden kennen doet pijn.

En ik begrijp dat elke moeder pijn ervaart in de afwijzing van onwetende, ondankbare kinderen maar zij krijgt er zoons en dochters voor terug. Die als ze volwassenen zijn hun spijt betuigen en op hun beurt voor haar zullen zorgen. En pijn zullen ondervinden in haar afwijzing. Het is een wederkerige relatie.

Mijn relatie met de zoon van mijn echtgenoot is alleen wederkerig als ik voor hem doe wat hij voor mij doet. En dat is mij onderwijzen, bevragen en uitdagen.

Ik ben niet de stiefmoeder, plus mama of vriendin van de zoon van mijn man. Ik ben zijn medemens en hij de mijne.

Samengesteld gezin, beide ouders hebben kinderen en voormalige partners overleden.
Nu als stiefmoeder al elf jaar in hun leven, langer als eigen ouder is geweest, en nooit geen waardering gekregen van kinderen van partner. Hoeveel ik ook gevraagd heb, om hun kamer netjes te houden, verder hoeven ze nooit iets, altijd krijg ik grote mond of commentaar. Vader zelf wil dit niet aanhoren en loopt weg. Vrouw eigen huis verkocht, en van het geld hun gekozen woning helemaal op te knappen, kinderen van alles gegeven, rijbewijzen betaald, vakanties, slaapkamers opgeknapt, alles hebben ze gehad en nog zegt stiefkind tegen stiefmoeder dat ze het maar gemakkelijk heeft, niet moet zeuren en wil z'n gelijk halen door in bed te gaan liggen en zo medelijden bij z'n vader los te werken.
En nu staat stiefmoeder op punt er een punt achter te zetten. Kan de moed niet meer vinden om dingen uit te praten. Stiefzoon is overigens 21 jaar nu, werkt, betaald nergens aan mee, werkt this nergens an mee en leeft alsof hij in een hotel woont.

Mijn kindertijd was traumatisch.Maar ik ben er.Niet alleen.Nee er is altijd een liefdevolle persoonlijkheid bij me geweest.Die naar me luistert. ingewikkelde gebeurtenissen helder uitlegt.Die het van mij overneemt als ik het even niet kan.Hierbij wil ik deze liefdevolle persoonlijkheid bedanken.Ik zou je voor geen goud willen missen. liefs mij!

Ik heb financiële problemen ..Ik heb 29 jaar gewerkt...hoe kan dat dan? Wij leven zuinig, hebben wel een eigen huis. Gaan nooit op vakantie ..Een dakwerker heeft ons wel ooit opgelicht voor 9000 euro en daarnaast hebben we altijd veel kosten aan het huis gehad. Ik koop al heel lang geen kleding meer voor mezelf. Ik draag mijn schoenen al 7 jaar, 1 paar voor de zomer en 1 voor de winter. We hebben 2 kinderen, ik probeer er voor te zorgen dat zij goed gekleed lopen (niet duur) en alles hebben wat ze nodig hebben, schoolspullen, een fiets,.. maar het wordt steeds moeilijker. Mijn man heeft psychische problemen, geen werk en ook geen uitkering .. Ik weet niet hoe het verder moet, alles wordt duurder, we hebben wel een auto, ik ben rugpatient en ik heb moeite met fietsen en langdurig stappen of boodschappen dragen... Misschien moeten we ons huis verkopen en terug huren, al weet ik niet of dat de oplossing is. Uiterlijk ziet niemand aan ons dat we financiële problemen hebben, ik durf er ook met niemand over praten 😞

Ik ben 38 en heb een mooi leven. Ik ben al 8 jaar met mijn vriend, heb een geweldige dochter van 3 en we zijn net verhuisd naar een heerlijk huis in een heerlijke omgeving.

Lang hebben we gedacht aan een 2e kindje. Wel altijd gezegd dat we pas in het nieuwe huis voldoende ruimte zouden hebben. In augustus ben ik gestopt met de pil. Op dat moment was ik nog wat wisselend in mijn gevoel. Het is ook wel lekker met maar 1 kindje. Ze gaat steeds meer zelf doen en ik krijg iets meer mijn eigen vrijheid terug... Maar als we een 2e willen dan is dit wel het moment.

De verhuizing was pittig en daarna begon het leven in een nieuwe plaats. Helaas zat ik niet echt lekker in mijn vel. Ik had erg veel behoefte aan weer gaan sporten, de deur uit, mensen leren kennen. Rust.
Rond de jaarwisseling voelde ik me ronduit depressief. Ik voelde me mentaal en fysiek vreselijk. Al snel kwam ik er achter dat er een reden was (in ieder geval voor het fysieke stuk). Ik bleek zwanger.

Ik zou zo graag heel blij willen zijn. Het enige wat ik echter zie is weer 9 maanden niet helemaal lekker voelen (en dit keer is het erger dan mijn eerste zwangerschap). Als ik straks bevallen ben weer een jaar voordat mijn lijf weer een beetje van mij voelt. En mama zijn. Heel mooi maar ook zwaar. Te zwaar straks met een tweede? Hoe ga ik dat doen. Ik heb al zo'n druk leven en mijn dochtertje hangt nu zo erg aan mij. MIjn werkdag is echt pas voorbij als ze slaapt. En dan ben ik op.

Ik zou me heel graag beter willen voelen, gelukkig met dit kleine wonder. Hoe kom ik van dit gevoel af?

Hallo allemaal.
Ik ben Saviel een man van 32 jaar jong
Ik heb al ruim 8 a 9 jaar vage klachten verdeeld over me lichaam.
Ik ben veel duizelig en licht in het hoofd ook heb ik last van de maag en darmen zoals steken en maagzuur.

Er is voor jaren terug chronische hyperventilatie geconstateerd en ben er waarschijnlijk na ruim 5 jaar nog niet vanaf.

Laatste maanden en weken gaat het nog slechter dan voorheen ben veel misselijk overal spierpijn en voelen verzuurt. Ik slaap ook erg slecht nachten lang zit ik wakker te piekeren over me gezondheid.

Ik ben ten einde raad en weet echt niet meer wat ik moet doen en weet ook echt niet wat ik mankeer want het lijkt me niet alleen hyperventilatie. Voor mijn maag heb ik een endoscopie gehad maar die bleek in orde te zijn toch ervaar ik veel maag klachten ook dit is begonnen na een anitbiotica kuur Amoxicilline clavulaanzuur zonder maag beschermers vanaf die tijd dus maag klachten zoals zuur en steken.

Ook mijn darmen zijn zeer gevoelig wanneer ik erop druk voel ik het steken en verkrampen. Ook wanneer ik onder de borst op mijn maag duw voel ik een soort druk en steek.

Oja ook heb ik last van jeukende prikkende ogen vooral in de zomer of wanneer ik thuis zit.

Ik word gek van al deze klachten en ben echt benieuwd wat ik mankeer en wat ik er aan kan zodat ik weer meer energie heb en weer zin heb om dingen te ondernemen want 8 jaar is wel erg lang en heb er geen puf meer voor.

Groetjes Saviël

Ik heb sinds mijn kindertijd al last van restless legs. Nu ik ouder ben wordt het steeds erger, nachten niet kunnen slapen omdat ik alleen maar door de kamer op en neer kan lopen met vaak spastische bewegingen en door het vele lopen pijn! Ik ben zo langzamerhand wanhopig.

Ik mis mijn kinderen....ik bedoel ik mis mijn kinderen toen ze klein waren We hadden het zo gezellig samen. Het is echt een heel vreemd gevoel. Ik mis de knuffels, het samen in de zetel een filmpje kijken, het samen spelen,...plots zijn ze groot en hebben ze nog zo weinig tijd, ..Ik kan geen foto's kijken van vroeger want dan mis ik die tijd zo erg .. alles ging toen vanzelf...

Momenteel voel ik me zo machteloos en verdrietig. Ik probeer positief en stabiel te blijven. Mijn zus van drieenvijftig jaar heeft een hersentumor agressief, het gaat nu minder. Sinds een jaar heeft ze dit. We dachten, misschien een wonder. Mijn zoon vijftien komt al vanaf baby bij hun. Hij is hun " bonus" kind. Ze konden zelf geen kinderen krijgen. Zo verdrietig...
Mijn moeder negenen zeventig gaat ook niet goed. En dit werkt allemaal niet mee. Ze reed auto, kan dat nu niet. Ze heeft een delier gehad. En nu vreselijke dikke pijnlijke benen. Normaal sterk, nu tja ik vraag me af welke kant dit op gaat.
Mijn oudste dochter, autisme ptts dystieme stoornis. Woont al vanaf haar zeventien de niet bij ons. Ze is zo vaak in crisis geweest, agressief, suïcidaal. Is zelfs na zes jaar uit haar woonvorm gezet toen het te heftig werd. Werd op straat gezet. Na een jaar alleen in een vak.huisje gezien te hebben, is ze verhuist naar Friesland sinds september. Drie en een half uur rijden. Het gaat
Wonder boven wonder goed. Voor mij is het allemaal nog wel wennen.
Tel je zegeningen, dat doe ik. Ben gelovig, ik voel me zo verdrietig. Het jaar is net begonnen, het ziet er niet zo rooskleurig uit. En dan die corona...daar komt ook maar geen eind aan. Mijn zoon van ...heeft nog nooit een normale middelbare schooltijd gehad. En zijn cijfers zijn slecht. .drie havo...Mij maakt het niet uit als hij een stapje lager gaat. Die faal ervaring is zo naar...voor hem. Ik zie het niet als falen.
Bedankt dat jullie mijn bericht hebben gelezen.

Allereerst wil ik zeggen dat ik totaal niet iemand ben die iets heeft met persoonlijke verhalen op internet. Het is iets van mij, dus waarom zou ik het überhaupt met iemand delen? Maar na wat speurwerk op internet in een poging wat wijzer te worden kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en heb een aantal persoonlijke verhalen gelezen van anderen. Na het lezen van een aantal van die verhalen en de bijbehorende reacties ben ik gaan inzien dat andere mensen wellicht ook steun uit die verhalen kunnen halen. En daarom kies ik er nu dus toch voor om mijn verhaal te delen. Puur omdat ik denk dat mijn verhaal wellicht herkenbaar en daarmee ook steunend kan zijn voor anderen. Al is er maar 1 iemand voor wie het een lichtpuntje kan zijn, dan heb ik mijn doel behaald.

Mijn verhaal… Mijn angst…

Mijn therapeut gaat weg !!

Na jarenlang tegen muren aan gelopen te zijn, niet begrepen worden en steeds maar weer de teleurstelling, frustratie na de zoveelste therapeut die niets met mij kon, eindelijk bij iemand terecht gekomen bij wie het oké was. Tijdens een groepssessie van één of andere training - omdat ik op de eeuwigdurende wachtlijst stond moest ik toch iets… - plukte ze mij er zo tussenuit. Ze zag dat het niet goed ging, ik kwam in een soort van bevriezingsstand, paniekaanval. En zij zag het als 1 van de 3 begeleidende therapeuten gebeuren voordat ik er zelf erg in had. Ze haalde me uit de situatie, leerde me in het hier en nu te komen en nam de tijd voor me. Ze legde uit wat er gebeurde. Zelf snapte ik er niets van, maar vanaf dat moment dacht ik… zij is degene bij wie ik moet zijn. Zij is degene die me verder kan helpen.
Ik heb moeten knokken om bij haar in behandeling te komen want dankzij de bureaucratie in therapie land was dat nog niet zo vanzelfsprekend. En zo dankbaar voor het feit dat ook zij oprecht haar best voor mij heeft gedaan. En dus… na een jarenlange zoektocht (zo'n20 jaar) kwam ik eindelijk in behandeling bij iemand bij wie ik me voor het eerst veilig voelde. Bij wie het me lukte om me beetje bij beetje kwetsbaar op te durven stellen. Ze nam de tijd, had geduld, was kritisch, heeft me af en toe een schop onder m'n kont gegeven. Alles wat ik nodig had. En dat wat ik altijd voor onmogelijk had gehouden gebeurde. Ik bouwde een band op en ben gaan leren. Over mezelf, over hoe de wereld in elkaar steekt en waarom ik doe zoals ik doe. Langzaamaan kwam er ruimte om aan verschillende trauma's te werken. Ze haalde werkelijk alles uit de kast om me verder te krijgen. Creatief, meelevend, maar ook kritisch. En ik kon het allemaal hebben. Ik had de ruimte om te vallen. Maar ik kon ook altijd weer opstaan. 2 stappen vooruit, soms weer 3 achteruit, maar telkens kreeg ze me weer op het goede pad, de goede richting op.

Totdat…

Totdat hetgeen gebeurde waar ik altijd bang voor ben geweest. Na 3 jaar wekelijks intensieve therapie de mededeling… ik ga stoppen. Ik ga ergens anders werken.

De grond werd onder m'n voeten weggeslagen. Blinde paniek. En nu…? Angst, wanhoop. Wat nu? Ik ben nog niet klaar. Alle gevoelens door elkaar. Boosheid, in de steek gelaten voelen, pijn, maar ook dankbaarheid wat vervolgens weer overschaduwd werd door de boosheid en paniek.

De weken na die onheilspellende mededeling heeft ze zeer zorgvuldig gewerkt naar ons afscheid. Tot en met de laatste keer. Het was een mooi afscheid, bijzonder, maar ook verdrietig. Wat ben ik dankbaar voor de tijd en moeite die ze daarvoor genomen heeft.

Ze is weg. En ik moet verder...

Dat wat ik bij haar voelde. Het vertrouwen, dat vind ik niet bij een andere therapeut. Maar ik heb wel genoeg opgebouwd om verder te gaan bij een ander. Om me te blijven openstellen en om me op die manier weer verder te kunnen ontwikkelen. Ik weet dat ik er nog lang niet ben. Maar ik heb wel het vertrouwen dat het me gaat lukken. En dat ik voldoende bagage heb meegekregen om verder te komen. Helaas niet meer bij haar, maar wel dankzij haar.

En daar ben ik haar dankbaar voor!

Ik hoop dat mijn verhaal voor degenen die hetzelfde meemaken, dezelfde paniek voelen, helpend kan zijn. Dat ze toch een klein lichtpuntje zien.
Ja, het is verdrietig, zeer beangstigend, maar weet dat je kunt bouwen op hetgeen wat je inmiddels geleerd hebt.

Die ervaring heb ik.

Ik ben nu 6jaar weduwe .Heb een goed leven gehad.
Wij hebben 3 goede zonen en 3 goede schoondochters en ik heb al 5 kleinkinderen.
Mijn echtgenoot is overleden door een medische fout.
Ik heb een voldaan leven.

Ik weet niet of ik hier op de juiste plaats ben.
Ik vermoed dat ik met een narciste getrouwd ben.
Het is zeer vermoeiend en ik kan niks goed doen

Bang om emotioneel open te zijn naar mijn therapeut.

Sinds een aantal maanden heb ik een andere psycholoog. Een knappe man die iets ouder is dan ik. Nu merk ik in therapie dat ik me tot hem aangetrokken voel. We zijn nu bezig met schematherapie en kijken samen naar wat ik te kort kom/kwam. We hebben twee keer een opdracht daarvoor gedaan, maar ik durf haast niet uit te spreken dat ik wellicht een knuffel wil of troost. Ik wil het wel proberen, maar ik ben bang dat ik me meer aangetrokken ga voelen en voor de pijn als hij over een half jaar weggaat. Het voelt namelijk een beetje alsof hij tekorten op probeert te vullen bij mij. En ik wil ook niet afgewezen worden, want dat zou mijn behandeling in de weg gaan zitten. Hoe zou ik hier mee om kunnen gaan?

Groetjes,
Anoniem

Doodswens door uitstoting vanwege onbegrip bij onzichtbaar ziek zijn. Nog geen therapeut gevonden die iets van misofonie weet én van sexueel misbruik bij baby's. Sommigen weten iets van misofonie maar therapie AMC heeft niets gedaan. Heel NL afgebeld vooral opleidingen voor sexueel misbruik bij baby's maar er is geen hulp voor. Helaas ervaar ik al levenslang onbegrip en verwijten aan mijn persoon. Ik voel niet goed, ervaar het niet goed, begrijp het niet goed, ja ook therapeuten snappen niet alles en zijn niet altijd empathisch. Laat ik zeggen dat mijn lijf en mijn hoofd andere dan gemiddelde ervaringen heeft, en wie niet zelf ervaren heeft wat iets inhoud die kan beter zijn mond houden dan een oordeel te geven of je in een hokje te duwen. Therapeuten zijn ook mensen, maar ze weten lang niet alles. Helaas het leidt/lijdt tot eenzaamheid, afstoting, uitsluiting, onbegrip en verwijten aan mijn adres. Walgelijk deze wereld. Ziekte geeft sociale, maatschappelijke en financiele problemen, én je wordt aan je lot overgelaten. Zeker, overal mijn licht opgestoken zelfs de huisarts weet niks anders dan welzijn op recept of een psycholoog aan te raden. Zonder geld geen hulp (dus welzijn op recept bestaat ook niet, kost nml veel geld), en liefde laat zich niet betalen, maar ook zonder geld, vraag ik me af of liefde wel bestaat. Men kent het woord en misschien weet men ook hoe je het schrijft, maar inhoudelijk ver te zoeken. Ziekte leert je de wereld in haar schijnvertoning kennen. Misofonie heeft me geleerd dat liefde niet bestaat, evenals mijn sexuele ervaringen als baby.

Ik zou heel graag mezelf zijn, maar dat lukt me niet...

Bij het uitgaan neem ik me voor deze keer eens mezelf te laten zien aan m'n vrienden. Als het echt goede vrienden zijn, nemen ze me toch zoals ik ben, niet? Goed, ik overtuig mezelf! Vanavond ben ik mezelf!!

Enkele uren later sta ik voor de spiegel... Hier loopt het al fout... Ik doe make-up op, tut me op met m'n mooiste kleren, ... ik kijk in de spiegel; ik zie mezelf zekerheid uitstralen... maar dat ben ik absoluut niet!

Hoe pak ik dat dan aan? Ik kan toch ook niet overal naartoe gaan in joggingsbroek en met vettige haren? Want ik voel me immers niet depressief... ik voel me 'gewoon' onzeker. Of is dat niet zo 'gewoon'?

Bovendien kijken mensen naar me op. Vriendinnen vragen me hoe ik er steeds weer in slaag een mooie outfit bij elkaar te zoeken, m'n ouders vinden het geweldig om te pronken met hun succesvolle dochter, m'n vriend zegt geluk met me te hebben, ...

Niemand weet dat ik een masker op heb... en ik wil het zo graag vertellen...

Ik ben een vrouw en durf mijn kind niet naar school te brengen omdat ik denk dat hij daar verkeerde invloeden opdoet en je leert er eigenlijk ook niets. Hij moet dan stil zitten en dat kan hij niet.

 

Mensen om me heen snappen me niet. Eigenlijk weet ik niet meer wat ik moet maar hulp wil ik eigenlijk ook niet. Ik wil sterk zijn en het zelf goed doen.

Ik ben 45 en ik heb gelukkig maar weinig momenten dat ik mij eenzaam voel, als dat zo is dan is er iets wat mij getriggerd heeft zodat ik mijn oude pijn, verdriet kan/mag voelen. Wel mis ik heel erg ergens bij te horen, een klik met iemand te hebben waar ik alles tegen kan zeggen, waar ik over diepgaande dingen kan praten.
maar ik wou mijn verhaal eigenlijk vertellen omdat ik al een aantal jaren in een transformatieproces zit waarin ik mijn oude overtuigingen en mijn oude ik aan het los laten ben en steeds meer in het nu kan leven en mijzelf kan accepteren. ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die dat nu ervaren. ik heb jeugdtrauma(s) opgelopen en ben nu langzaam bezig om die te helen. Ik merk ook dat mijn goddelijke zelf mij daarin helpt. Behoefte aan therapie heb ik al een tijdje niet meer. DAt was allemaal te veel voor me. er gebeurde al genoeg in mijzelf. ik ben echt dankbaar dat ik gods leiding nu ervaar en dat ik weet dat mij niets kan gebeuren en als ik mij overgeef aan het hier en nu, aan het leven, dan komt alles goed. stapje voor stapje meer vertrouwen vinden in mijzelf/het leven en loslaten.

Verlost van nagelbijten

'Sinds ik vijf was, beet ik mijn nagels volledig af. Ik schaamde me daar altijd voor, maar ik kon niet anders. Het ging van zelf.

 

Vorig jaar heb ik het voorgenomen om hulp in te schakelen. Via internet zocht ik een aantal methoden om hiermee te stoppen. Ik kwam al snel bij alternatieve geneeswijzen zoals acupunctuur en hypnotherapie uit.

 

Hoewel ik niet goed wist hoe die mij zouden kunnen helpen, wou ik het absoluut eens proberen. Ik was er eerst een beetje bang voor maar mijn eerste contact met de hypnotherapeut voelde al meteen goed.

 

Tijdens de hypnotherapie voelde ik me heel ontspannen en rustig. Ik ben op geen enkel moment meer bang geweest. Je kan wel helder nadenken en ervaren, maar je lichaam voelt heel zwaar.

 

Na vijf sessies was ik volledig verlost van mijn probleem. Ik zou het meteen opnieuw doen en ben ervan overtuigd dat het ook effectief iets verandert in je onbewuste, wat met andere behandelingen niet mogelijk zou zijn.'