Jaloezie - forum lotgenoten

Ik voel me zo jaloers. Ik ben zo bang dat mijn vrouw verliefd op iemand anders wordt of dat ze een soort chemie ervaart met een andere man.

 

Ik merk dat ik haar onder controle probeer te houden door haar helemaal uit te horen, in de hoop daar wat rust in te vinden. Ik ben dan echt geen leuke man, maar laat me drijven door mijn angst alleen gelaten te worden.

 

Eigenlijk voel ik me dus ook heel onzeker of ik wel de enige en ware voor haar ben na zovele jaren... Hoe kom ik van mijn jaloezie af?

 

Ik kan het nu gewoon niet goed loslaten wanneer ik weet dat ze bijvoorbeeld moet samenwerken met een man.

Mijn vriendin kan nogal eens jaloers zijn. Ik heb een paar leuke vriendschappelijke vriendinnen en als ik daarmee ga afspreken, dan ontstaan er allerlei verhalen in haar hoofd. In die verhalen vind ik hen dan leuker en ga ik er dan met hen vandoor. Ook al hebben wij al meer dan twee jaar een relatie, ze kan nog steeds jaloezie-aanvallen krijgen.

 

Ze kan ook jaloers worden als ik andere vrouwen aantrekkelijk vindt, of als zij denkt dat ik andere vrouwen aantrekkelijk vindt. Natuurlijk zit er onder die jaloezie onzekerheid bij haar. Ze weet zelf wel dat dit gebeurt en probeert niet te veel in de verhalen mee te gaan. Het liefste zou ze er zelf ook veel relaxter mee kunnen omgaan, maar dat lukt op dit moment (nog) niet.

 

Ik probeer dit allemaal zoveel mogelijk bij haar te laten, en me niet erdoor te laten beperken of me te veel gaan aanpassen. Dat lukt echter niet altijd. Als ik de jaloezie (en de bijbehorende claim) voel, dan kan ik het daarvan benauwd krijgen, en stress voelen, en dan ga ik toch soms mijn gedrag aanpassen, waardoor ik me minder vrij voel.

Ik ben behoorlijk jaloers op mijn ex. Hierdoor groeit mijn depressie.

Hij staat nu vol in het leven en heeft allemaal leuke mensen om hem heen, terwijl ik al meer dan een jaar vast zit in mijn situatie.

En dan heeft hij waarschijnlijk ook nog binnenkort een nieuwe relatie. Ik vind het moeilijk om mijn emoties onder controle te houden.

Eerst waren we elkaars wereld, en nu lijkt het meer alsof ik een blok aan zijn been ben. Dan voel ik me zo eenzaam en waardeloos. Ik weet dat ik door moet, maar in werkelijkheid zit ik de hele tijd depri binnen.

Ik ben een ziekelijk jaloerse vrouw. Het lijkt steeds erger te worden. Ik heb een relatie met een hele lieve man en ik merk dat hij het ook erg zat begint te worden.

 

Ik ben nogal beschadigd door mijn verleden. Mijn ex man ging vreemd. Heb mijn kinderen alleen opgevoed. daarna korte relaties gehad waarin ik ook besodemieterd, verkracht en zelfs keer ben opgesloten.

 

Ik wil graag met mijn huidige vriend verder maar ik maak het stuk. Ik wil dit niet maar kan het niet stoppen....ik wordt heel jaloers als er een andere mooie vrouw in de buurt is. zelfs op tv of de foto's filmpjes die hij van vrouwen gestuurd krijgt van vrienden.

 

ik vind dat ook nergens op slaan dat hij die ontvangt. waar is dat voor nodig? Ik voel mij altijd minder...hij zegt steeds dat hij mij mooi vind en op dat moment geloof ik hem ook.

 

ik ga hem kwijt raken als ik zo door ga...iets wat ik niet wil....help wat moet ik Ik ben bij een psycholoog geweest deze kon mij niet meer helpen. Zei dat er veel vrouwen zijn zoals ik maar er niet de juiste therapie voor is ???

Just me....

Jaloers op verleden partner

Ik heb sinds 5 maanden een relatie met de liefste man van de wereld, het is heel fijn tussen ons en hij draagt mij op handen.
Maar wat als een schaduw over onze relatie ligt, is mijn jaloezie over zijn relatie verleden.Hij heeft voor mij 10 eerdere vrouwen "gehad" behalve 1 one night stand allemaal vrouwen waar hij verliefd op was, soms korte relaties soms langere waarvan 1 van 15 jaar.Mijn verleden is een stuk minder met 3 exen, en een relatie van 20 jaar.In praktijk betekent dit dat ik hem heel vaak vragen stel over zijn exen tot en met vragen over zijn sexverleden met hen aan toe.Uiteraard krijg je dan wel eens een antwoord dat pijnlijk is om te horen waardoor mijn onzekerheid over mijzelf en ons weer groeit.Ik weet dat ik moet stoppen hiermee want het verpest uiteindelijk de relatie, hij kan het verleden niet veranderen en wij zijn nu samen, maar ik heb mezelf niet in de hand, mijn nieuwsgierigheid en drang om vragen te stellen en zo mijzelf weer te vergelijken met hen(waar ik uiteindelijk altijd het gevoel krijg de mindere te zijn ) is te sterk....

Hey
Ik ben een vrouw van 36 en mama van een zoontje van 9. Na een relatie van 18 jaar gescheiden, wat nu inmiddels een paar jaar geleden is. Sinds een klein jaartje een nieuwe vriend wat perfect gaat, met mijn zoontje en hem en ik heb nooit geweten dat je zoveel van een partner kan houden.
Maarrrrr nu komt het, ik ben zo ontzettend jaloers dat het alles kapot maakt..
Ik heb hem leren kennen terwijl hij net een paar maanden een relatie had wat niet goed liep en hij dus met mij vreemd is gegaan en we daarna samen zijn gekomen. Heel fout en niet acceptabel maar ik dacht dat overwinnen we wel, ik ga hem wel vertrouwen.
Nou nee kan ik je zeggen, ik ben zo achterdochtig en zo ontzettend bang dat hij dat bij mij ook gaat doen, iemand anders leuker, mooier en beter vind dan mij dat ik mezelf niet herken als het jaloerse monster op komt zetten. ik word dan zo ontzettend boos, agressief zelfs dat ik niet voor mezelf in sta en hem mentaal en zelfs eens fysiek pijn heb gedaan. Zoveel spijt en verdriet heb ik daarna! Ik wil dit niet, jaag hem zo alleen maar weg en dat is het laatste wat ik wil!!! Ik hou zoveel van hem, hij is de man van mijn dromen en wil hem echt niet kwijt!
Alleen heb ik er met momenten geen grip op en ben ik razend. Ik ben ten einde raad want ik heb geen idee hoe ik dat jaloerse monster onder bedwang kan houden! Wie kan mij helpen?!

Om eerlijk te zijn zou ik mij geen andere beste vriendin willen wensen in deze hele wereld. Maar sinds kort voel ik wel verschillende emoties die ik niet wil voelen. We zijn al jaren beste vrienden, het voelt als familie.
Om niet te veel in details te treden voel ik mij de laatste tijd ontzettend jaloers. Jaloers omdat andere het beter hebben als mij. Terwijl ik iedereen het beste wens voel ik mij steeds jaloers als andere het “beter” hebben.
Zo heeft laatst mijn vriendin iets behaald wat ik na 2 keer proberen nog steeds niet tevreden over ben.
Nu denk je zeker, praat er over met haar en vertel hoe je je voelt. Maar dit zou onze vriendschap een andere kijk geven en het zou nooit meer hetzelfde zijn.
Ik ervaar deze gevoelens op mijzelf, ik probeer deze dan ook zo min mogelijk te tonen. Hoe dan ook, verder als eventjes wat gewicht van mijn schouders gooien door mijn gedachten met jullie te delen is meer als voldoende.
Groet

nu ik met pensioen ben,laten de vriendinnen me gewoon links liggen,altijd afspreken, komen niet, wel chatten en beloven , maar niks,sedert mijn man er niet meer is. Zelfs mensen uit de buurt en kennissen van vroeger die ik al jaren kende lopen gewoon door, de eenzaamheid is mijn grootste vriend, en bij hen allen de G.S.M.

Mijn vriend is na een maand dat we verkering hadden gekregen vreemdgegaan in de vorm dat hij een meisje haar billen en borsten had gemasseerd. Hij deed dit echter in een waas en kwam ook na enkele minuten tot besef waar hij mee bezig was en was toen weggegaan. Later heeft hij een keer in de kast van de dochter van zijn baas gekeken naar haar slipjes. Ook dit was voor een kort moment en deed hij eigenlijk zonder er bij na te denken. Van beide keren had hij erg veel spijt en heeft hij alles eerlijk opgebiecht. Deze gebeurtenissen, samen met mijn onzekerheid en angst om hem kwijt te raken, hebben er echter voor gezorgd dat ik vaak jaloerse gedachten heb als hij naar andere vrouwen kijkt, als er foto's of filmpjes voorbij komen van vrouwen die schaars gekleed zijn en als er andere mooie vrouwen in de buurt zijn of hij met een andere leuke vrouw praat. Ik ben dan bang dat hij anderen leuker en aantrekkelijker vindt dan mij en dat hij opgewonden raakt van wat hij ziet. Als hij ergens geweest is waar vrouwen bij waren heb ik soms de neiging om hem uit te horen. Ook heb ik daardoor meer behoefte naar bevestiging dat hij mij leuk vindt. Ik vind het lastig om mijn jaloerse gedachten te delen met mijn vriend omdat ik me dan kwetsbaar op moet stellen en mijn onzekerheid moet blootstellen. Ik voel me daarom ook vaak een aansteller en ik zou willen dat ik beter kan relativeren. Ik wil graag van mijn jaloerse gedachten en onzekerheid af, want het beïnvloedt mijn geluk en onze relatie op een negatieve manier. Mijn vriend heeft het ook niet verdient, want het waren enkele ongelukjes die hij niet expres en bewust deed, en hij doet er nu alles aan om het te voorkomen en is altijd eerlijk naar mij toe. Ik ga er dan ook alles aan doen om te zorgen dat ik de jaloerse gedachten minder zal hebben, want hij is de enige voor mij en degene met wie ik wil zijn voor de rest van mijn leven!

Hallo,

Ik lees hier allerlei verhalen van vrouwen die jaloers zijn op hun man...
Wel, ik ben een man en ben ziekelijk jaloers op mijn vriendin.
Het vreet aan me en ik ga er aan kapot. Ik heb schrik om ze verder en verder weg te duwen door mijn jaloers gedrag maar ik geraak er niet uit.
Wij zijn nu 3 jaar samen maar de laatste maanden is mijn jaloers gevoel geëscaleerd.
Mijn vriendin is nogal naïef (in mijn ogen maar bevestigd door een vriendin van haar) in het omgaan met aandacht die ze krijgt van andere mannen. Ze kan heel los zijn op feestjes en soms zelfs de aandacht zoeken van een andere man of een man die haar komt versieren naar mijn gevoel niet voldoende de indruk geeft dat ze wel degelijk een vriend heeft.
Dat ze aandacht krijgt van andere mannen kan ik begrijpen en dat op feestjes andere mannen haar proberen te benaderen om te versieren ook. Het gaat er bij mij om dat ik graag zou hebben dat, wanneer dat gebeurt ze meer laat blijken van "leuk om met jou te praten maar weet, ik heb een vriend dus je moet niet proberen om verder te gaan". Haar mening is: zolang ik niets verkeerd (kussen,...) doe is er toch niets aan de hand... Ik heb het gevoel dat wat voor haar "te ver gaan" is anders ligt als bij mij.
Door dat te zien op feestjes word ik helemaal gek als ze alleen naar een feestje gaat... Ik probeer dan te doen alsof ik het ok vind maar ik kook dan vanbinnen als het later en later wordt. Dat resulteert dan telkens in een gigantische ruzie omdat ik precies wil dat ze zich daarover slecht voelt. Op feestjes komt ze even goed naar mij om me een kus te geven of om met me te dansen maar dan nog geraak ik niet van dat gevoel af.
Ik ben haar hierdoor verder en verder aan het wegduwen terwijl dat het laatste is wat ik wil.
Ze zit ook constant op instagram en facebook en is erg bezig met het posten van foto's van zichzelf om dan te zien hoe veel likes ze krijgt enz...
Ik heb al eens gezien dat dat dan aandacht trekt van kerels die dan een PM sturen naar haar. Zij zegt dat dat dan niets voor haar betekent maar het moest maar eens iemand zijn waar dan toch wat meer een klik mee is. Ze gaat er nooit op in maar toch...Waarom die aandacht zoeken? Ze zit ook héél vaak op haar GSM en ik zie haar de ganse tijd berichten sturen. Dan begin ik vaak mijn eigen verhaal te schrijven en begin allerlei scenario's te bedenken van waarover dat gaat.
Ook als ze weggaat zonder mij zie ik al een hele film afspelen in mijn hoofd.
Ik ben altijd wel een beetje jaloers geweest maar eerder op een gezonde manier.
Het is begonnen toen ze eens iets ging drinken met een vriendin maar de ganse nacht is weggeweest (wel laten weten dat ze daar bleef slapen) Iets in mij verstond dat toen wel want ze had te veel gedronken om nog met de wagen te rijden.
Sorry voor dit lang bericht en ik kan er nog wel langer over doorgaan maar tegen dan zijn jullie misschien al in slaap gevallen.
Ik zie ze graag en weet/voel dat ze mij ook heel graag ziet.
Heb gewoon schrik om haar te verliezen (en daar ziet het wel naar uit) als ik zo verder doe...
HELP

Hallo,

Als ik zelf nadenk over mijn jaloezie zie ik het als eigenlijk egoïsme van mezelf. Ik kom uit een gezin van drie en ben de middelste. Ik heb altijd een zeer goede band met mijn zusje gehad, nu nog steeds, ook qua kinderen en gezin. Mijn oudere broer viel er altijd wat buiten, maar de band is en was ok. Nu is mijn zusje laatst met mijn broer een weekend met beide gezinnen weg geweest zonder mij daarbij uit te nodigen, ik vind het leuk dat ze dat gedaan hebben maar voel me ook gepasseerd, is dat terecht? Ik onderneem wel vaker dingen met mijn zusje apart maar niet met mijn broer, hij toont daar ook weinig initiatief in.