Assertiviteit - forum lotgenoten

Mijn vriend en ik heb 2 kinderen. Sinds de kinderen zijn geboren kwamen m'n schoonouders zo'n 6x per jaar even bij ons langs. Wij zagen ze wel elke week, want we gingen met onze kids bij hen op bezoek. Dit ging de afgelopen 11 jaar zo.
Maar sinds mijn schoonmoeder is overleden zit mijn schoonvader (75jr) elke dag bij ons op de bank. In eerste instantie kwam ie om de dag langs en heb ik het zo gelaten, omdat ik dacht dat het wel zou verbeteren als ie gewend was aan het verlies. Alleen nu zit ie er elke dag vanaf het moment dat m'n vriend thuis is van z'n werk en blijft dan zitten tot de kinderen naar bed gaan. Dit gaat nu al meer dan 2 jaar zo aan.

We hebben geen enkel moment meer met ons gezin en de kinderen vluchten zelfs naar hun kamer, omdat ze geen zin hebben in opa. Alleen opa loopt gewoon naar boven, dus de kids hebben geen mogelijkheid om opa te ontlopen.

Mijn vriend denkt dat opa erg ziek is en dat ie niet zo lang meer heeft. Maar als hij er naar vraagt, is er niets aan de hand volgens opa.
Het kan zijn dat opa niet lang meer heeft, maar voor hetzelfde geld loopt ie nog 10 jaar rond.

Ik weet wel dat ik en de kinderen dit niet meer trekken en dat er iets moet veranderen.

Als ik hier iets van ga zeggen, krijgen we knallende ruzie omdat ik al meer dan een jaar op mijn tenen loop om deze situatie niet te laten escaleren. Het is dus aan mijn vriend, maar die aarzelt vanwege de vermoedde slechte gezondheid van opa.

Iemand ervaring met zo'n situatie?

Hallo,

Mijn verhaal: ik ben een man van inmiddels bijna 42. Heb als kind zijnde een goede jeugd gehad. Ik denk dat in mijn opvoeding ik een stuk heb gemist voor mezelf op te komen maar dat weet ik niet zeker. Heb ook op speciaal onderwijs gezeten. Was als de dood voor spreekbeurten!! 😉

Ik loop er nu tegen aan om mijn relatie dat mijn date het moeilijk vindt dat ik slecht communiceer. Ik baal er flink van! Hoezo? Vandaar dat ik de boel nu ga verkennen hoe ik dat kan aanpakken/verbeteren en hier rond kijk.

ik ben een alleenstaande moeder met 2 kinderen van 10 en 6.
Ik zit niet al te lekker in mijn vel, ik kan moeilijk nee zeggen, laat mensen en zelfs mijn kinderen over mijn grenzen gaan, waardoor ik me soms best moe voel. Nu praat ik af en toe met iemand,, maar hij heeft gezegd dat er nu wel actie moet komen en dat ik moet kijken waar ik aan wil werken, wat/ wie ik ervoor nodig heb. Nu weet ik waar ik aan wil werken, ik wil graag Nee leren zeggen, mijn grenzen aan willen geven. Maar ik weet ook dat ik het niet alleen kan, ik ben namelijk best onzeker en een beetje verlegen.
Ik wil graag zijn hulp, maar weten jullie misschien hoe hij me daarbij kan helpen? Wat voor oefeningen hij me kan geven? Maar dan oefeningen in praktijk, want als ik de oefeningen alleen thuis moet doen, ben ik bang dat ik er niets van bak, het liefst wil ik dus meteen geconfronteerd worden.

Hebben jullie ideeën? Alles is welkom.

Hallo allemaal,

Sinds ik een relatie kreeg met mijn man die achteraf gezien ook Autisme bleek te hebben,was het contact met mijn schoonfamilie heel erg stroef.

Weinig warmte of oprechte aandacht voor jou als persoon.
In het begin denk je nog dat het komt omdat je elkaar moet leren kennen maar later besef je dat er toch dingen niet helemaal pluis zijn.

In het begin van onze relatie viel het me op dat schoonmoeder eigenlijk alles regelde.
Als zij wilde dat je kwam dan moet je ook komen.
Zowel broer als zus kwamen nooit eens in opstand of zeiden gewoonweg Nee.
Toen mijn man voor zijn werk weg moest en hij iets moest verzetten
(was de eerste keer dat hij Nee zei) was haar reactie belachelijk.

Hij moest en zal komen en begon daarna nog te zorgen voor schuldgevoelens.
Wij moesten altijd voldoen aan alles maar hield totaal geen rekening met ons leven en onze grenzen.
Uiteindelijk is er op een duur ook ruzie ontstaan.
Maar schoonfamilie ziet eigen gedrag niet in. Alles ligt altijd aan andere mensen.
Zelfs ons huwelijk heeft ze verziekt. Ik heb om water bij de wijn te doen excuses aangeboden,zei weigerde en zei ik heb nooit ergens een aandeel in gehad.
Ik ben woedend weggelopen en mijn man(omdat die niet tegen conflicten kan met zijn moeder) heeft me jarenlang in de kou laten staan.
Nu heeft ze weer gedreigd met ongelukken die zouden gebeuren.. enkel en alleen omdat we voor onze eigen grenzen zijn opgekomen.
Na jaren ben ik woedend,ziendend zelf terwijl ik van nature een heel zachtaardig iemand ben.
Verjaardagen bijvoorbeeld wij moesten altijd haar kant op,maar die van mij wordt al jarenlang vergeten.
Mijn man krijgt 50 euro en alleen ik helemaal niets en dit jaar 15.
Met kleine steken onder water provoceert ze en na jarenlang ben ik het helemaal zat.

Het is ook nog eens de bom onder je relatie want mijn man(omdat die bang is voor zijn moeder) is altijd tussenin blijven staan.
Toen mijn man problemen had,gaf zijn moeder geen gehoor en ontkende zijn problemen.
Wij moeten altijd zorgzaam zijn naar haar toe maar andersom is er totaal geen enkele belangstelling.
Familie Barbeques waar mijn man niet heen wilt,zij zegt gewoon dat je moet komen al is het 4 uur rijden.

Nu wordt het zelfs zo erg dat ze gaat dreigen met zelfmoord als ze wordt geconfronteerd met haar eigen fouten.
Mijn vraag aan jullie is

Na meer dan 10 jaar geprobeerd te hebben met gesprekken om tot een oplossing te komen(maar ze wil totaal niet kijken naar eigen gedrag)
is het niet de tijd om op een duur gewoon het contact te verbreken?
Ook heeft ze niet alleen conflicten met ons maar met nog meer mensen.
Ik vrees dat wij niet de enige zijn met deze problemen.

Onze relatie en gezondheid lijdt onder het gedrag.
Ook hebben wij gesprekken gehad met een psycholoog die ook heeft aangegeven dat dit niet gezond is.
Nooit en ten nummer zal ze water bij de wijn doen of een klein beetje rekening met ons houden.
Nu wordt zelfs zijn eigen zus ingezet met verhalen die totaal niet kloppen.

Hopelijk hebben jullie wat tips..

Ik heb veel moeite om mijn grenzen te stellen.
Bij mijn thuissituatie kon ik ook niet anders. ik was echt weerloos!
Momenteel gaat het al iets beter omdat ik door veel te oefenen erachter ben gekomen dat ik wel nog steeds gekwetst kan worden. maar ik ben niet meer weerloos. ik kan op mijn eigen benen staan.
Daardoor ben ik mensen in het algemeen ook meer gaan vertrouwen!
dank jullie!

Ik was altijd heel erg subassertief, zei altijd "ja" als iemand me iets vroeg, en was altijd "aardig".

Ik ben door therapie assertiever geworden, heb meer zelfvertrouwen gegeven, geef mijn grenzen aan en zeg dus ook wel eens "nee" op verzoeken.

Helaas reageert niet iedereen in mijn omgeving daar goed op. Niet iedereen kan er mee omgaan dat ik veranderd ben en assertiever geworden ben.

Een jaar geleden ben ik een therapie gaan volgen omdat ik niet erg assertief was. Als ik assertief was, was ik doodsbang voor de reactie van de ander, bang dat de ander boos op mij zou worden, een rotopmerking zou maken of me uit zou lachen.

Ik oefen best veel en dat schijnt belangrijk te zijn. Maar ik dacht altijd dat ik niet hard genoeg was en dus harder moest worden. Maar zo lag het niet.

 

Ik besef steeds beter dat als een ander vervelend reageert dat dit meer over de ander zegt dan over mij en dat ik met zo’n reactie niets hoef. Dat lucht ontzettend op en heeft mijn zelfvertrouwen veel goed gedaan.

Ik heb moeite met "nee" zeggen. Als iemand mij wat vraagt, dan heb ik de neiging om altijd "ja" te zeggen, omdat ik de ander niet wil teleurstellen. Als ik incidenteel "nee" zeg, dan voel ik me schuldig.

Ik merk dat ik er niet blij van word als ik dat doe en het kost me veel energie. Ik ga proberen om vaker "nee" te zeggen, zonder me schuldig te voelen.

Waarom vind ik de mening van anderen zo belangrijk?

Ik heb de neiging me aan te passen aan wat ik denk dat anderen willen. Sociaal wenselijk gedrag is dat. heel naar.

Ik wil graag gewoon zeggen als ik ergens geen zin in heb, zonder dat ik bang ben dat mensen met niet meer aardig vinden.

Hoe doe ik dat?

Ik heb reuze moeite met nee zeggen. Ik werk daardoor veel meer en veel harder dan dat ik zou moeten doen. iedere week heb ik weer teveel gewerkt. Mijn manager waardeert het dat ik me zo inzet voor het bedrijf en altijd de extra klussen op me neem.

Mijn vriendin klaagt echter dat ik er te weinig voor haar ben; en daar voel ik me dan weer rot over. Ik voel me trouwens ook rot als ik weer als laatste naar huis ga. Eigenlijk wil ik ook zonder schuldgevoel gewoon op tijd naar huis.

 

Ik ben nog op zoek naar een voor mij passende werkwijze zodat ik gewoon kan kiezen. Blijkbaar kan ik het niet alleen dus ga ik hulp inschakelen.

Ik ben het jongste kind uit een gezin van vier. Mijn ouders waren tamelijk streng, en waren zeer duidelijk in wat we moesten vinden en hoe we ons moesten gedragen. Ook voor mijn broer en zussen was ik altijd ‘het kleintje’, degene die het minst wist en snapte.

 

Nu ben ik volwassen, heb een goede baan en mijn eigen gezin, maar nog steeds voel ik me vaak ‘dat kleintje’ dat niets weet of kan. Ik zou heel graag leren meer mijn eigen mening te ontwikkelen én uit te dragen.