En dat is nu na twee jaar ziek zijn wat ik kan.

Ik voel me verdrietig. Gefrustreerd. Een beetje wanhopig. Ik heb het gevoel alsof ik tegen mn grenzen aanloop.

Wat langer computerwerk lukt niet goed. Ik raak vergeetachtig, kan niet meer goed nadenken en voel een soort dikke mist in mn hoofd. Ik voel me niet lekker en voel me overprikkeld. Ik kan dan weinig hebben.

Mijn lichaam is weinig gewend en ik loop ook daar nu tegen een grens aan. Het is gewoon zo moeilijk. Het is niet te omschrijven. Als je als jonge meid van begin 20 te moe bent om de trap op te lopen. Of na een paar dingetjes doen op je werk al geen kracht meer hebt in je armen en je met veel moeite je glas naar je mond tilt alsof het een baksteen is. En je omkleden een helse klus is. Omdat alles zo veel energie kost. Of je na een uurtje computerwerk niet weet waar je het zoeken moet. En je ziet je droombaan binnen handbereik liggen. En al je andere collegaatjes dit allemaal maar doen. Jaren lang al werken ze full time. Sporten ze erbij. En ik kan bij het kleinste nog niet meekomen. Na een kwartiertje kletsen met collegas duizelt het me. Ben ik moe en voelt het als een enorme klus om nog naar het station te moeten wandelen. Een stuk naar huis te fietsen. Lunch te moeten maken. Dat voelt zo moeilijk. Na een paar uurtjes werken lig ik daar dan weer. Op mijn bed. Uitgeteld. Klaar om in een diepe slaap te vallen. Te moe om mijn eigen lunch klaar te maken. En dat elke week. En dat is nu na twee jaar ziek zijn wat ik kan. Het reintegreren is zon zwaar proces om doorgeen te gaan. Je zoekt continu je grens op en verlegt die. En nu merk ik dus dat ik gewoon echt even een poos niet verder ga komen. En daar moet ik me dan maar weer een paar maanden bij neerleggen.