Een compleet dubbelleven

Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.

Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.

Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.

Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.

Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.

Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.

Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.

We zijn 17,5 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.

Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.

Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.

Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.