Door depressie en Corona heb ik me eind 2019 teruggetrokken in mijn huisje samen met de poezen

32 jaar (bijna 33 jaar) en geen vrienden en/of geliefde. Ik woon in een provinciestad maar heb er helemaal niemand meer. De laatste 1,5jaar had ik vooral veel steun aan mijn poezen, waardoor ik nog wel dingen buitenshuis deed (dansles, daten, een talencursus e.d., sporten). Alhoewel het me geen vriendschappen heeft opgeleverd, gaf het contact met anderen me wel hoop en steun. Door depressie en Corona heb ik me eind 2019 teruggetrokken in mijn huisje samen met de poezen. Toentertijd had ik al veel verdriet en angst, maar sinds poes Luz in augustus plots euthanasie heeft gekregen vanwege ondraaglijk lichamelijk lijden, is er bij mij een 'beerput' opengetrokken. Waar iemand normaal opgevangen wordt door een steunsysteem in de buurt, daar ben ik zo hard op de grond geknald. Ik heb wel geprobeerd om oude contacten te herstellen, maar dat is niet gelukt: een extra klap in het gezicht, helemaal in deze situatie.
Dit is heel anders hoe ik 'later' had voorgesteld. Ik weet niet of ik nog vertrouwen heb in een toekomst waarin ik wel vrienden en eventueel een liefdespartner heb aan wie ik wel steun heb in moeilijke tijden. Vroeger was ik niet bang om in de steek gelaten te worden omdat ik vertrouwde op de mensen om me heen. Maar de laatste maanden ben ik er dus pijnlijk achter gekomen dat, als er iets ergs gebeurt en je hulp nodig hebt, niemand thuis geeft. Ik ben geen koud persoon en vind het zelf wel fijn om mensen te helpen bij moeilijke gevoelens en verlieservaringen. Maar ik weet niet of het me nog lukt weer op te krabbelen zonder steunnet.