Burn out als gevolg van langdurige roofbouw

Knal hetzelfde voor, ik denk nu wel dat ik ouder ben dan jij , maar ik heb ook nog een zoontje van 11 die mij ook veel aandacht vraagt. Ik heb dus ook wel roofbouw op mijn lichaam gedaan,veel werken etentjes alcohol enz. Nu loop ik tegen de 60 aan en heb een ferme tik gehad, ik hoop wel dat het geen 2 jaar duurt . Drink nu al 1 maand geen alcohol meer en dat heeft toch al een beetje geholpen alsook dagelijks een fiets of wandeltocht . veel vocht drinken en regelmatig maar niet te veel eten.
Mijn ervaring tot nu toe.

Goedenavond W,

Hoe gaat het nu? Ik hoop inmiddels wat beter? Heb je professionele hulp? Dat kan erg veel verschil maken. Zelf nu een half jaar in een burn-out en ik herken je verhaal. Stilvallen is moeilijk maar noodzakelijk en ik ben blij dat het je uiteindelijk is “gelukt”, al zou ik niet te hard zijn voor jezelf dat het niet eerder is “gelukt” want die stresshormonen razen door en in die staat is het zwaar om vooruit te komen. Even over je vraag om positieve verhalen: ik heb een goede vriendin én schoonzus die allebei een zware burn-out hebben gehad van meerdere jaren en die er nu echt veel beter aan toe zijn. Niet meer de oude, maar dat willen ze ook niet: stukken gelukkiger, wel nog gedoseerde energie, maar wel weer met meer belastbaarheid dus ook op vakantie kunnen, kunnen “hiken” in plaats van klein stukje slenteren en dan al uitgeput zijn, enz. Ook qua prikkels en sociaal leven plus belastbaarheid met werk gaat het met hen beter. Zo overigens ook met iemand anders die ik ken die een burn-out heeft gehad en met een tante van de ene kant van de familie en oom van de andere kant van de familie die het ook gehad blijken te hebben. Kom je pas achter als je het zelf hebt, heb ik gemerkt, dan zijn mensen ineens heel kwetsbaar… Hoe dan ook, allemaal succesverhalen. Ik hou me daar aan vast want vind het zelf ook erg pittig en “nu al” lang duren. Godzijdank heb ik een heel lieve vriend, geweldige beste vriendin en steunende ouders, anders zou ik niet weten waar ik nu was geweest. Fijn om te lezen dat jij ook een liefdevol thuisfront hebt met een kleintje: erg pittig lijkt me, die combi, maar ook zingeving gevend. Ik wens je veel geluk op je pad en veel herstel toe! En hoop dat het inmiddels beter gaat.

Vriendelijke groet,
Lou

Hoi meis
Ik herken het heb nu zelf al anderhalf jaar last van burn out en kreeg er ptss bij ondanks hard werken aan mezelf en problemen bog steeds doodmoe.
Ook krijg er allemaal kwalen bij zoals griep bronchitis nekklachten tintelingen in mijn arm.
Het lijkt of er geen eind aan komt.
Maar desondanks blijf ik goede moed houden en blijf eraan werken.
Diegene die zegt dat het makkelijk is heeft het goed mis.
Ik gun het niemand..had nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.

Succes en veel sterkte met je herstel blijf moed houden 👌

Hi,

Fijn dat jullie je verhaal delen, zo belangrijk om te weten dat je er niet alleen in zit. Ik heb sinds begin 2023 last van angst en kan daardoor niet slapen. Ben aan de lorazepam 1 mg in de avond. Onder behandeling van de psychiater en de psycholoog. Ik hoop dat het allemaal goed komt, ook met jullie. Liefs

Ik zit al 3jaar in deze hel zo denk ik het gaat goed en dan weer helemaal bij af vooral die duizeligheid en onstabiel op je benen staan heeft iemand hier ook zo'n last van ik ben alleen gelukkig wel een hond die moet eruit dus dat geef me wel een doel om aar buiten te gaan. En hulp vragen vind ik heel moeilijk mensen waarvoor ik altijd klaar stond laten je gewoon vallen als een bak steen. Verschrikkelijk vind ik dat maar zo kom je er wel achter wie je echte vrienden zijn het zijn moeilijke lessen die je leren in het leven en maakt je hard. Maar zo benik helemaal niet ik hoop dat hier snel eeneinde aan kom voor iedereen die hier mee worstelde. Heeeel veel sterkte

Heel herkenbare verhalen. Vooral de brain zaps en onophoudelijke duizeligheid en paniek. Zit nu 10 weken thuis. Mentaal gaat het iets beter, maar als ik fysiek teveel doe, ben ik 2 dagen "van de rel".
Ook ik probeer positief te blijven, maar ik weet nu al dat ik mijn werk nooit meer volledig kan doen (en dat wil ik ook niet)
Ik beschouw dit ook als een leerproces en dat ik niet terug wil naar mijn "oude ik". Dat was geen leuke versie. Heb wel angst dat ik die snelle overprikkeling hou. Hoe is dat voor mensen hier die al verder in het proces zijn? Sterkte voor iedereen!