Als kind al zat ik regelmatig huilend op het toilet

Ook ik heb al mijn hele leven PDS. Als kind al zat ik regelmatig huilend op het toilet.
Bij stress slaat het altijd op mijn darmen, dus in combinatie met mijn vroegere faalangst waren afrijden, toetsweken en sollicitatiegesprekken altijd één groot feest. Soms komt het zomaar, of wordt ik er mee wakker. Ik heb er meer last van rond mijn menstruatie, dan is mijn buik extra opgezet en pijnlijk door lucht. Alsof iemand mijn buik als een luchtballon probeert op te blazen. Het is bijna jammer dat ik niet opstijg, dan had ik er nog iets aan gehad.. Maar goed, meestal wordt het toch wel getriggerd door eten. Vooral bij te veel/te vet eten en bij bepaald eten (veel satesaus, pasta, pizza, patat..) Soms is de verleiding gewoon zo groot bij lekker (uit) eten. Maar bij die ene één hap teveel is het raak. Wat volgt: ik meld mijn partner 'dat het weer zover is', ren naar het toilet, ruk knopen en rits los, neem mijn positie in op de pot, vermeld nog even aan mijn kindje dat spelen met papa nu een beter idee is en laat het gebeuren. Buikkrampen gelijk aan weeën (ja, dat weet ik sinds de bevalling), piekmomenten van pijn, verplaatsing van lucht en ontlasting in de darmen en daarna leegloop, waarbij de verschillende soorten ontlasting naar buiten komt. Van stevig naar diarree. Na 1,5 uur op het toilet ben ik zweterig, tril ik en is al mijn energie opgeslurpt. Herkenbaar?

Door de lockdown sportte ik niet meer en had ik constant obstipatie, ongeacht hoe gezond ik at of hoeveel water ik dronk. Niets hielp, geen probiotica, lepel olijfolie en zelfs geen sterke bak cafeïne (normaal mag ik dan 8x per dag naar toilet). Nu ik weer 3x per week sport, merk ik dat de obstipatie minder is. Ik kan vaker 'het pakketje op de post doen' met minder krampen. Helaas heb ik nu wel meer last van winderigheid en gerommel. Ik denk dat mijn darmen weer even moeten wennen, maar ik heb hoop dat ik weer in rustiger (wc)water terecht kom.

Het is een een vervelende aandoening en het gaat helaas niet weg. Als docent voor de klas is het soms ook een lastig probleem. Ik ben blij dat ik ook relatief normale dagen heb, maar het frustreert soms wel enorm. Zeker als ik tijdens het afnemen van examens buikpijn heb en al zwetend en billenknijpend wacht tot een collega mijn klas kan overnemen, zodat ik al snelwandelend het toilet kan bezoeken.

Laten we hopen dat de recente doorbraak van de KU Leuven ons een stapje verder brengt en er beter werkende therapieën komen, die ons kunnen helpen de klachten die horen bij PDS te verminderen. En wie weet kunnen we over een aantal jaar de pijn/schaamte/frustratie overwinnen met behulp van de wetenschap. Maar tot die tijd wens ik iedereen sterkte en hoop ik dat jullie voor jezelf een manier vinden om zo fijn mogelijk te leven met PDS.