Afscheid van mijn oude ik

Afscheid van mijn oude ik

Stoppen met alcohol, minderen met alcohol, toch weer wel, dan maar weer niet. Ik heb er zó vaak en lang mee gezeten. Ik kon me geen leven voorstellen zonder alcohol. Een leven zonder feestjes waar gedronken wordt en een leven zonder die avonden alleen met een fles wijn of wat bier, luisterend naar muziek, zwelgend in mijn eigen verdriet. Ik zag het wel voor me en dacht altijd; ‘later als ik ouder ben’, dan stop ik ermee. Is dit het dan? Ben ik nu ‘ouder’..?

Het is heel gek, ergens mis ik het ook en baal ik misschien zelfs een beetje dat het drinken niet meer lukt zoals voorheen. Ik weet dat het bizar klinkt voor degenen die er niet mee worstelen. Het is alsof je afscheid moet nemen van je ‘oude ik’.

Van de zomer dronk ik nog met volle teugen en lag ik de volgende dag met een kater op bed (die mis ik dan weer niet). Ik vond het heerlijk om eens in de zoveel tijd, of beter gezegd gewoon een keer per week -en soms zelfs vaker- in mijn eentje te drinken. Ik luisterde dan naar muziek en stond mezelf toe om verdrietig te zijn, te huilen, te zwelgen. Ik verdronk ik mijn verdriet en dat kon heel lekker zijn. Ik voelde me dan verbonden met de mensen die niet meer in mijn leven zijn. Ik dronk met vriendinnen én alleen, gewoon omdat dat was wat ik deed. Dát was wie ik óók was. Dat lukt me nu niet meer en ik vraag me af hoe het komt dat het nu wel moeiteloos gaat.

Ik heb nog een keer geprobeerd om alleen te drinken en te zwelgen. Ik was bij een vriendin op bezoek waar we samen een fles prosecco dronken. Daarna fietste ik zó snel naar huis zodat ik de alcohol nog in mijn lijf zou voelen, en ik de behoefte zou hebben om door te drinken. Dat deed ik, maar het voelde niet meer zoals voorheen. Mijn therapeut vergeleek het met 'nog één keer seks met je ex', daar kon ik me wel in vinden.

In februari ben ik verhuisd naar een andere omgeving, dat heeft ongetwijfeld meegespeeld. Ook dry januari heeft me goed gedaan, ondanks ik het daar wel heel moeilijk mee had. September werd ‘droog op de kalander’ (muv 24 september ivm een gepland feest) dit heb ik helemaal alleen gedaan. In het begin vond ik dat lastig omdat ik het alleen deed. Vooral in het weekend had ik nog zin om te drinken. Maar ik merkte na een aantal weken dat ik beter in mijn vel zat omdat ik minder onzeker voelde en dat betekent heel veel voor me, het kost minder energie om me druk te maken over hoe ik eruit zie.

Eind september was er een stadsfeest waar ik ook heb gedronken, en veel ook! Zo veel dat er de volgende dag niks meer van me terecht kwam. Eigenlijk had ik er geen zin in en ik genoot ook niet echt van de drank zoals voorheen. Maar ik vond, afspraak is afspraak en een feest zonder alcohol kon ik me niet voorstellen. Dat vind ik nog steeds lastig hoor, een feest of mijn verjaardag zonder alcohol, dat lijkt als tandenpoetsen zonder tandpasta. Maar ik doe het wel, leven zonder alcohol. Moeiteloos in de buurt zijn van mensen die drinken, moeiteloos bij mijn beste vriendin op de bank zitten terwijl zij aan de wijn zit en ik een kop thee drink. Het is als op bezoek gaan bij volwassenen, als volwassenen.

Hoe kan het nou dat ik er nu totaal geen moeite meer mee heb om niet te drinken en in het bijzijn van mensen kan zijn die dit wel doen? Zonder de drang te hebben om mee te drinken, zonder moeite en gewoon totaal gevoelloos? Hoe kan het zo zijn dat ik geen behoefte meer heb aan alcohol?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik niet meer op die manier met mijn verdriet om ga, dat ik gezonder leef en meer energie heb om andere dingen te doen. Mijn huis is altijd op orde, de was stapelt zich niet op en ik sport 3 á 4 keer per week. Én ik ga nóg bewuster met geld om. Het is bizar, het voelt alsof ik ineens iemand anders ben geworden en ergens voel ik me er onrustig door. Zal dat er dan ook bij horen?

Ik ben een betere versie van mezelf aan het worden en het voelt fijn, maar het is ergens ook afscheid nemen van wie ik was. Misschien is het daarom zo dubbel. Ik was haar zo lang, ik was zo lang dat meisje die haar gevoel wegstopte en het wegdronk. En natuurlijk deed ik mijn best en dingen ook goed. Maar dit? Niet meer drinken en mijn weg gevonden hebben in de sportschool? Ik dacht dat ik dat pas zou behalen als ik 40 zou zijn (ik ben 27).

Afscheid van mijn oude ik, en weer een nóg jongere versie van mezelf tegenkomen: Er zit een boos, woedend kind in mij en ik weet (nog) niet wat ik ermee aan moet. Het overvalt me, maar de drang om te drinken is er nog steeds niet en daar ben ik trots op!