Verslag over mijn autistische zelf

Ruim 32 jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met autisme. Dus toen ik een klein peuterjongetje was. Ik heb het syndroom van Asperger. Ik ben zelf 35 jaar oud, dus het autisme heeft 95% van mijn leven beheerst. Ik ben wel blij dat ik het op heel jonge leeftijd het al kreeg te horen. Het onderwijs dat ik volgde in verband met mijn autisme was speciaal. Speciale basisschool, speciaal middelbaar onderwijs en een opleidingscentrum voor mensen met een handicap waaronder de meeste vormen van autisme.

Als klein kind en tot mijn achtste jaar was ik heel moeilijk, onuitstaanbaar, onhandelbaar enzovoort. Ik maakte veel ruzie met mijn ouders als kind. Daarom kreeg ik veel begeleiding op naschoolse opvangen (moest daar vaak naartoe), ging een paar keer op vakantie in een medisch kindertehuis (godzijdank daar niet gewoond, maar dat was bijna gebeurd). Gelukkig werd ik ouder en makkelijker. Mijn ouders kregen steeds een betere band met me als kind en ik was ook een maatje van mijn vader naast zijn zoon.

Doordat mijn autisme mijn leven beïnvloedde had ik moeite met acceptatie van mijn beperking. Ik kan geen autorijden (verkeer en handschakeling). Ik krijg veel prikkels en kon vroeger niet met mensen overweg. Ook feesten meed ik. Ik voelde me zo aan de dijk gezet door de mensen. Ik moest met iedereen rekening houden in de tijd. Maar niemand met mij. Ik was niet sociaal vroeger, was erg gesloten en op mezelf. Gelukkig sinds 15 jaar ben ik wel heel sociaal geworden. Ik kan goed omgaan met jongeren, leeftijdsgenoten, oudere mensen enzovoort. Alleen heb ik weinig vrienden, Ik woon in een dorp waarin veel jongeren vriendengroepen hebben. Ik had zelf geprobeerd ook aan te sluiten bij een vriendengroep. Dat ging niet. Gelukkig heb ik wel veel kennissen in de omgeving en ik mag graag gezien worden door een heleboel jonge mensen.

Ondanks dit alles heb ik het niet makkelijk. Doordat ik autistisch ben heb ik ook veel depressies gehad. Ik voelde me toen ik jonger was me niet geaccepteerd door de omgeving. Ik had en heb nog steeds een negatief zelfbeeld en toekomstbeeld (ook omdat de wereld tegenwoordig zo verrot als de hel is!). Ik kan ook niet normaal fietsen (lichte evenwichtsstoornis) dus rijd ik driewieler. Gelukkig kan ik heel goed overweg met dat ding.

Ook is mijn onderwijsniveau erg laag. Met name de opleiding die ik kreeg op het speciale opleidingscentrum. Gelukkig heb ik door praktische bezigheden veel geleerd. En veel interesse in het leren gehad (al leer ik meer met mijn handen dat met mijn hoofd). Door dit lage onderwijsniveau kan ik ook geen normaal werk hebben. Ik doe daarom alleen dagbesteding en vrijwilligerswerk. Ik doe het werk op een kinderboerderij.

Relaties zijn ook heel moeilijk voor me. Wat ik op dit forum heb gelezen dat partners van autistische mensen een heel ongelukkige relatie hebben begrijp ik ten zeerste. Ik heb het met hun te doen. Het is gewoon niet makkelijk. Ik ben bang dat als ik zelf een relatie heb met een niet-autistisch persoon (voor mij vrouwelijk) dat het niet lang stand zal houden. Het zou veel escaleren. Mijn partner moet dan constant rekening met me houden en dat wil haar niet aan doen. Relatie houden met een autistisch persoon is heftig voor een niet-autistisch persoon. Het leven is echt oneerlijk zo.
Ik heb ooit meermaals geprobeerd met een lieve jonge vrouw een gesprek aan te gaan. Dat heeft averechts gewerkt! Dame in kwestie wilde wel contact met me maar geen relatie. Met meerdere vrouwen weliswaar. Ik heb onlangs nog bonje gehad met zo'n dame. Ik leg er mooi bij neer. Relatie met een autistisch mens is funest!

Van de buitenkant zie ik er als een normale knappe man uit, maar dat ben ik niet door mijn Asperger. Ik heb lang en breed geaccepteerd dat ik autistisch ben en daarmee om moet gaan. Ik heb veel tegenslagen gehad in mijn leven maar ook voorspoeden. Ik word ook gauw boos en/of defensief, ben vaak chagrijnig en lach heel weinig. Ik kan ook niet tegen overdreven vrolijkheid (zoals wat met zien op televisiereclames). Ik wil elke dag positief zijn hoe moeilijk ik dat ook vind. Negativiteit is makkelijker dan positiviteit. Ik ben er ook heel hard mee bezig. Met name het vrolijk zijn. Met vrolijkheid bereik je veel als mens.

Één van de dingen die ik nu wel veel doe in tegenstelling met vroeger is feesten, festivals, concerten en andere drukke evenementen bezoeken. Ik bereid me enorm voor op wat er gaat gebeuren op zulke evenementen. Ik realiseer dat er (heel) veel mensen op die evenementen zijn en dat het dus poepdruk is. Daardoor krijg ik mijn prikkels wel onder controle. Ook zijn veel evenementen lawaaiig dus doe ik oordoppen in (heb gevoelige oren).

Op sommige feesten zoals carnaval mag ik zelf de gangmaker zijn. Ik vertel dan grappige verhalen, tap moppen, doe imitaties en andere komische dingen. Daarmee maak ik de groep mensen op het feest aan het lachen. Ik heb ook brede interesses in veel dingen, maar geef ook andere mensen de ruimte. Ik heb wel empathie, inlevingsvermogen, kan rekening houden met anderen enzovoort. Ik ben ook heel sociaal naar anderen zoals ik al heb beschreven.

Autisme is een heel moeilijke contactstoornis om te hebben. Met name het syndroom van Asperger. Het beinvloed je leven enorm. Ik kan niet helemaal zelfstandig zijn (heb bij sommige dingen begeleiding nodig), Ik was als kind heel laat in ontwikkeling, gelukkig kreeg het met de jaren een flinke inhaalboost. Ik leer nog steeds veel dingen, alleen langzamer dan menig ander mens. Ik heb dus ook geen relatie en weinig vrienden (wel veel kennissen), hoewel ik wel enorm bezig ben ze te maken.

Gelukkig ben ik kerngezond. Ik gebruik geen verslavende en voor de gezondheid schadelijke middelen (alcohol, tabak, drugs), beweeg veel, heb geen lichamelijke klachten, verzorg mezelf goed enzovoort.

Dit was mijn lange verslag over mijn autistische zelf.