verhaal 180

Mijn man heeft een eigen bedrijf en daar gaat al zijn energie naar toe. Alles moet op zijn manier, hij is erg star in zijn opvattingen en is heel vaak oprecht teleurgesteld en verdrietig omdat andere mensen hem ‘slecht’ behandelen. Als hij weer eens vol zelfbeklag zit en zuchtend en vermoeid thuis komt, doet dat een beroep op mij om te willen helpen. Maar daar gaat het mis. Hij wil zich namelijk wentelen in slachtofferschap en wordt boos als ik kritische vragen stel. Soms reageert hij zo fel en vijandig dat ik aan mezelf begin te twijfelen of ik iets verkeerd heb gedaan. Hij kan me dan echt pijn doen met zijn oneerlijke woede uitbarstingen. Hij is zo geprikkeld en snel afgeleid dat hij nooit echt naar me luistert. Als ik verdriet heb ziet hij het niet of zegt de verkeerde dingen. Hij heeft geen vrienden en hobby’s. Ik durf slecht mensen bij ons thuis uit te nodigen omdat hij zo ongemakkelijk is in contact met anderen en steeds de plank misslaat in gesprekken. Ik moet denken aan alles wat belangrijk is. Afspraken op school voor de kinderen. De financiën. Ik kan hem alleen maar opdrachten geven en als ik geluk heb, voert hij ze uit. Hij is niet sociaal en niet empathisch. Ik ben steeds vaker weg en stort me in allerlei hobby’s. Ondertussen wordt de stemming thuis bepaald door zijn problemen, en hij ziet niet en wil ook niet zien wat zijn aandeel hierin is dus verandert hier ook nooit iets. Ik reageer niet meer op zijn geklaag maar snak naar liefde, vrolijkheid, verantwoordelijkheid van zijn kant. Hij is geen slechte man maar heeft een hele grote blinde vlek en is nergens op aan te spreken. Ik vind het lastig. Ik voel de verantwoordelijkheid voor de kinderen en ben aan hem gehecht als een huisgenoot. Ik heb het gesprek over de problemen in onze relatie honderden keren aangegaan en dan belooft hij beterschap, en er gebeurt vervolgens niets. Ik heb wel eens aangekaart of hij zich niet eens moet laten testen op ass maar dan wordt hij woedend. Ik merk dat ik het aan het accepteren ben dat hij zo is. Vechten ertegen heeft me al zoveel energie gekost. Ik heb al veel tranen vergoten. Nu geef ik beter mijn grenzen aan en neem ik mijn eigen ruimte in. Ik ben niet echt gelukkig met hem en denk vaak na over de toekomst. Het is een proces….