Ik moet zelf weer gelukkig worden

Hallo, ik ben 64 Jr. Toen ik 42jr was , na 27 gescheiden 5 kinderen, die nu volwassen zijn. Ik woonde toen in Friesland en na mijn scheiding ben ik in Utrecht gaan wonen ( ik ben Rotterdamse) . Daar heb ik een relatie gehad tot 7 jaar geleden. Mijn leven liep zoals het liep, werken , vakantie etc. Ik heb maar 2 vriendinnen, ik heb dat gewoon in die jaren niet opgebouwd. Die vriendinnen hebben nu allebei een leuke relatie. Ik heb nog wel contact met hen om af en toe leuke dingen te doen. Vorig jaar januari werd ik ziek, kleine ziekenhuisopname . De reuma speelde op , ik had ineens een darmbacterie e
n nierbekkenontsteking, totaal 10 kg afgevallen. Het heeft meer dan een jaar geduurd voordat ik weer op mijn oude gewicht zat. Nu allerlei kwaaltjes erbij, eczeem bv. Nou ja, lang verhaal kort, ik baal ontzettend van al deze ongemakken. Ik ben sportief en een avonturier. Ik ben nu volledig vastgelopen. Over 2 jaar krijg ik AOW ,daar zie ik tegenop. Omdat ik ZZP' er ben heb ik geen pensioen opgebouwd. Ik wil verhuizen, woon nog met mijn ex, wat prima gaat. We hebben elk voldoende privacy. Eigenlijk wil ik in dit oude huis blijven , maar voel dat ik door moet. Helaas , ik sta al 15 Jr ingeschreven, maar er is gewoon niks. Ja , een flatje 3 hoog achter, maar dan ga ik dood. Verder onderneem ik alles alleen, dat kan ik heel goed, maar het breekt me op om altijd maar alleen te zijn. Mijn kinderen wonen allemaal in Friesland, maar hebben hun eigen leven en natuurlijk wel contact en visite, maar ik moet mijn eigen leven weer een boost geven, maar hoe? Het huilen staat me nader dan het lachen , ik slof de dag door en weet niet welke kant ik op moet. Ik kan weinig kanten op, het liefst zou ik vluchten! Autootje en Europa door!
Mijn leven moet niet afhangen van 2 vriendinnen die ik nu minder zie. Ik moet zelf weer gelukkig worden , maar hoe, waar te beginnen. Ik zie het niet. Ik sport en ben lid geworden van een keramiek club. Ik ga hier zwemmen in de rivier enz enz. Maar wat voel ik me eenzaam en verdrietig.
Dank voor het lezen. Liefs Joan