Ik mis mijn moeder

Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).

 

De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!

Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.

Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria

heel herkenbaar

Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies

Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer

Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.

Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!

Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.

Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.

Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.

Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.

Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️

Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.

Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!

Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.

Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana

Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.

Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.

Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda

Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️

Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.

Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .

Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.

Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!

Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.

Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.

Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.

Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.

Wens je gecondoleerd en veel sterkte!

Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.

Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen

Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.

Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…

Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen

Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...

Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen

Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten

Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)

Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.

Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.

Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.

Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?

Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.

Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.

Het is heel zwaar zonder mijn mamsie

Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.

Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.

Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet

Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.

veel moed kan je heel goed begrijpen

Ik herken de pijn, en het willen delen, van het verlies, pijn, verdiet, je gedachten en ervaringen en herinneringen goed.
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw

Jana

Hoi ,
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.

Ik heb mijn moeder op 4 april 2023 plotseling verloren. Ze was 81 jaar. Ikzelf ben 50. Wij waren twee handen op een buik, eigenlijk gewoon hartsvriendinnen. Ik belde elke morgen met haar, op die bewuste morgen, nam ze de telefoon niet op, ik ben toen polshoogte gaan nemen. Ik vond haar in de gang… vreselijk… ik heb zoveel verdriet. Ik mis haar heel erg, zie continue het beeld in de gang voor me. Mijn vader ben ik in 2000 verloren, ik heb geen broers en of zussen. Gelukkig wel een lieve man en zoon, maar toch voel ik mij heel alleen nu. Fijn om hier ook even mijn hart te
kunnen luchten.

Ik ben mijn moeder in april verloren. Mis haar zo intens. We woonden bij elkaar in de buurt, belden elkaar iedere morgen en nog tig x op een dag. We waren elke dag samen en anderhalf jaar voor haar gemantelzorgd. Toen ze overleed kreeg ik een ontzettende paniek aanval en uitslag over hele lijf. Ik vind t zo zwaar zonder haar. Mis haar elke dag meer. Ben alleenstaand en maar klein netwerk. T is zo zwaar alleen. Rouw is nog rauwer als je alleen bent. Sterkte iedereen.

Mijn moeder is begin juli 2023 overleden... Dus het is pas gebeurd op het moment van schrijven. Het gebeurde onverwachts, aangezien een aantal maanden geleden wij er helemaal niet aan dachten dat het zo zou eindigen. En ze is maar 70 jaar geworden, wat ik best jong vindt. Ik ben nu bang dat ik over dit verlies nooit echt heen zal komen. Uiteraard is het nog best recent, maar ik weet ook dat mijn moeder en ik door dik en dun gingen sinds ik kan denken. Ik mis de dagelijkse gesprekken en het samenzijn. Zo herkenbaar wat ik hier lees van jullie allemaal. Ik denk dat de omgeving zelf niet zo goed beseft wat het voor iemand kan betekenen om zijn moeder of vader te verliezen (vooral als ze dit zelf nog niet hebben meegemaakt). Dus het voelt dan ook best eenzaam, ondanks dat mensen je condoleren en steun betuigen.

Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Ik heb mij moeder vandaag 1 week verloren ze lag 1 weekje in coma ik heb haar 2 weken niet gehoord en ook niet goed gezien ik heb haar gezien maar met allemaal kabels ze lag op de intesive care ic , ik mis haar zo erg , ik wil haar zien zeggen dat ik van haar heel heel erg van haar hou maar waar vind ik haar inshallah zie ik haar in de paradijs inshallah ❤️❤️❤️

Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.

Hallo,ik ben mijn liefste mama 5 weken geleden verloren .ze was 69
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️

Zo herkenbaar ♥️♥️♥️

Mijn moeder is vierenhalve maand geleden redelijk onverwacht overleden. Ze was 87, maar was tot een jaar geleden nog helemaal goed, mobiel en zelfstandig. En ze zag er 15 jaar jonger uit. In 2014 is copd geconstateerd, maar daar had ze nooit last van. Het enige verschil met daarvoor was dat ze iedere ochtend een inhalator moest gebruiken. Ze is in 2022 in het ziekenhuis terechtgekomen met een longaanval en na die opname kreeg ze het steeds benauwder. Totdat ik haar meer dood dan levend aantrof in bed. In ben de hele nacht in het ziekenhuis bij haar gebleven en in de ochtend stopte ze met ademen. Ik ben enig kind zonder kinderen en mijn moeder hoorde bij mij. Mijn vader is in 2004 overleden en die mis ik nu ook meer dan ooit. Door mijn moeder had ik 19 jaar lang nog een stukje vader, maar dat is nu dus ook weg. Ik kan geen herinneringen meer aan mijn vader ophalen. Doordat ze er nu allebei niet meer zijn, voel ik me ontworteld en ontheemd. Het klopt niet meer. Ik was mijn hele leven het allerbelangrijkste voor mijn ouders en vond dat altijd vanzelfsprekend. Ik dacht daar nooit over na, totdat ze er alle twee niet meer waren…Ik heb erge heimwee naar mijn ouders en naar hoe fijn het vroeger was. Ik kijk heel vaak naar oude foto’s en heb een soort hyperinteresse in ieder detail van die foto’s. Ik weet niet of mensen het herkennen, maar het schuldgevoel knaagt ook. “Had ik maar dit gezegd” en “Had ik maar dat gedaan”. Iedere keer als ik even een half uurtje niet aan mijn moeder denk, komt het gemis driedubbel terug. Over alles ligt nu een grauwsluier. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog zo blij kan worden als vóór mijn moeders dood. Ze betekende alles voor me, ze was ook mijn raadgever. Als ik met iets zat, belde ik mijn moeder. Of ik ging naar haar toe. Ze zei dan iets waardoor ik me altijd meteen beter ging voelen. Nu kan ze me niet meer helpen met mijn allergrootste, allerdeprimerendste probleem: dat ze dood is en ik haar verschrikkelijk mis.

Wat een mooie verhaal.
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.

Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.

Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.