De achtbaan die een burn-out heet

Heel graag zou ik wat ervaringen met jullie uit willen wisselen. Wie een burn-out achter de rug heeft en weer helemaal up en running is, zit vast niet meer op dit forum. Maar wellicht zijn er toch nog wat lezers die een hoopvol berichtje kunnen achterlaten.

De eerste fase van mijn burn-out was één grote chaos. Hartkloppingen, spiertrekkingen, hoofdpijn, slecht zicht, paniek, trillen, beven, misselijkheid, brok in de keel, een miljoen keer per dag plassen, tintelingen, steken, spierpijn, een arm die niet mee wilde doen, obstipatie. Je kunt het zo gek niet bedenken of het was er. En niet allemaal tegelijk, maar na het ene stak het andere de kop op. Met uiteindelijk volledige uitputting als finaleklap. Douchen was al een opgave. Rechtop aan tafel avondeten een drama.

Maar langzamerhand kwam mijn lichaam tot rust. Heus, die spanning is er nog weleens. Maar de rare klachten blijven over het algemeen uit. Nu vergt nog maar één klacht al mijn energie (haha): vermoeidheid. “Ah, dit is die volgende fase”, dacht ik. Die diepe put na een lange val. “Het hoort er gewoon bij”.

Maar het gekke is: soms zijn er dagen bij waarop ik plots weer eens een dansje kan doen. Of kan genieten van een prachtige wandeling. Of zin heb om die stofzuiger door het huis te jagen. Of enorm geniet van een goed gesprek. Ook dan is die vermoeidheid er wel, maar meer zeurend en sluimerend op de achtergrond. Meestal een dag of zes in de maand, random achter elkaar. Deze dagen geven mij bakken vol hoop: het kan nog!

De rest van de tijd vreet de vermoeidheid me van binnenuit op. Ik lijk dan simpelweg niet wakker te worden. Zo’n tergende, allesverterende, slopende vermoeidheid. Vaak ook compleet zonder reden. Ineens is het er. De lamlendigheid straalt er van af. En ik geef me er aan over. Ik kan ook niet anders.

Kortom:

Voor de mensen in die eerste, angstige periode van een burn-out waarbij je van voor niet meer wat van je van achter overkomt: het wordt beter. Echt. Langzaam verlaat die stress en spanning je lijf. Het gaat over. Je moet alleen geduld hebben.

Voor de mensen die meer ervaring hebben met de fases die daarop volgen: is het ‘normaal’ dat je zulke goede dagen kan hebben en dan plots met een rotsvaart weer de diepte in duikt? En klopt het dat die tergende vermoeidheid gemakkelijk maanden (laten we voor het gemak even mijn eigen vijf maanden nemen haha) duurt? Begin september riep ik dat ik het liefst tot het nieuwe jaar wilde slapen. Op nieuwjaarsdag riep ik hetzelfde. Een beetje jammer, natuurlijk. Mee mensen die in de fase ‘rottige vermoeidheid’ een geruime tijd zijn blijven hangen?

Laten we allemaal hoopvol blijven en bedankt!