Veel Huilen

Ik heb dat ook nog steeds na 4 jaar zo n naar gevoel in mn hoofd en lijf het is vreselijk het gaat maar niet weg

Mijn liefste is overleden eind mei '23 na een kort heftig ziekbed. Net 69 geworden. Met mij gaat het heel slecht. Als ik morgen dood neer val is het goed zo. Ondanks mijn lieve kinderen en kleinkinderen. Ben veel afgevallen en tril behoorlijk.
Hij is gewoon helemaal weg......
Het is verschrikkelijk zwaar..
Veel sterkte voor jullie allen

Dit is een erge pijn.
Mijn man is 4 weken geleden overleden.
Hij had alzheimer.
Dit gemis is ondraaglijk na 57 jaar huwelijk.

Ik heb dat ook mijn man is 18. Oktober aan een hartstilstand overleden ,ik heb het erg moeilijk.
Lieve gr Wilma

Bij mij is het pril, ik heb nog een weg te gaan.
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.

Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.

Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?

Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.

Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.

Bij mij is het pril, ik heb nog een weg te gaan.
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.

Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.

Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?

Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.

Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.