Hoe moet ik hiermee omgaan?

Ik ben 20 jaar getrouwd 3 lieve kinderen. En zit nog in scheiding. Me man is 39 en gaat om met meid van 21 jaar. Zeggen dat alleen vriendschappelijk is. Waarom ben je dan daar liefst bij haar. Koop alles voor haar doe alles voor haar. En zijn gezin laat hij stikken. Wat kan ik hier van verwachten. Ik wil er voor vechten hou nog van hem. Maar hij wil bijna geen contact meer. Aks hij thuis is hij aftoe normaal tegen mij. Maar dan ga hij ook weer na haar. Ik weet het echt niet meer. Me hart lig in miljoenen stukjes. De kinderen voelen niet meer dat hun vader is. Ondat zij belangrijker is dan hun.

Ik ben een vrouw en ik maak dit nu met mijn man met MLC mee. Echtscheiding hangt boven mijn hfd. Weet jij al hoe hiermee om te gaan?

Beste Joyce,
Ik haal veel sterkte uit de verhalen die ik hier lees en op de site GET REAL. Het laat mij echt begrijpen wat er momenteel gaande is met mijn vrouw, in welke fase ze nu zit en wat er in haar omgaat. Ook het boek "Mannen in een midlife" doet mij veel deugd, het gaat hier wel over de mannelijke variant vd midlife, maar deze van vrouwen is grotendeels gelijklopend zegt de aueur en tevens ervaringsdeskundige.
Nu ik uit zéér betrouwbare bron weet dat mijn vrouw al een paar keer bij de huisarts is langsgeweest en gevraagd heeft om professionele hulp doet mij al veel goed. 3 maanden geleden had de huisarts al eens aan mij gevraagd om mijn vrouw te vragen of ze ook eens wou passeren om te checken hoe het met haar gezondheid was. Toen antwoorde mijn vrouw mij: Ik mankeer niets, ben perfect in orde, ik neem rationele beslissingen en ik hoef al heel zeker niet nr de dokter.
Dit stemt mij positief dat ze nu hulp, psycholoog of therapeut, dat weet ik niet, vraagt, wil en aanvaardt.
Ik laat nog een gaatje in mijn hart omdat ik ze zo graag zie en de liefde voor haar nog steeds sterk aanwezig is.
Maar ik besef ook, hoe langer dit duurt, hoe groter de afstand tussen ons zal worden. Ik weet niet hoe ik hier bijvoorbeeld binnen 2 jaar tegenover zal staan. Het kan snel gaan, of het kan lang duren. Wie zal het zeggen, we weten het niet, niemand weet dit, ook zij niet.
Ik trek er mij aan op dat ze nu zelf niet beseft wat er gaande is met haar en dat ze op een bepaald moment met een schok tot bezinning en besef zal komen.
Meer kan ik, en jij ook niet denk, niet doen op dit moment.
Hopelijk heb je wat aan mijn reactie, ik hoor graag jouw gevoel en/of idee hierover.
Groetjes.

Is vaak de onvrede over het huidige leven en dat het niet is wat gehoopt was merk het ook aan mezelf heb soms geen zin meer om te werken zou dan liever nog in de bijstand zitten en mijn vriendin is ook nooit mijn droomvrouw geweest maar meer een relatie omdat ik geen zin had alleen te blijven en je toch anders een beetje eenzaam voelde.