Ik mis mijn (klein)kinderen

Dag Ellen, ik ben nog geen oma, maar wel een moeder wiens moeder dit is overkomen. De oma van mijn kind dus.
Ze is rondom dezelfde leeftijd als jij in een gelijke toestand terechtgekomen. Ze gaf ook aan dat wij allemaal als vreemde voor haar voelde. In dat heftige moment konden wij haar ook niet meer helpen en is ze even opgenomen geweest.
Vanuit dat herstel deden we korte bezoekjes, echt maar Max 30 minuten voor een knuffel. Later even samen wandelen. Buiten met de hond is minder prikkels dan in huis. Kunt ook simpel ergens lekker gaan zitten in een park waar de kindjes spelen. Je hoeft dan zelf niet al te veel, de buitenlucht filtert en je bent toch even samen.
Wellicht kun je ook een leuke video chat in de week doen. Dat kunnen de kinderen tegenwoordig al heel snel.
En vanuit daar kijk je verder. Je herstel staat voorop. En de liefde verdwijnt echt niet! Sterkte

Wat een lieve en helpende reactie Natasja. Dankjewel!

Graag gedaan Ellen,

Hoop dat je er iets aan hebt. En ook hier is de band tussen oma en kleinkind nog hartstikke goed hoor. Kindjes zijn heel flexibel. Dus geniet van ze , zoals jij het aankunt nu. En de rest komt daarna.

Hey ellen!!

Ik zit ook rond dezelfde periode als jou thuis , en wat kun je een paar hobbels op de weg tegen komen.. iedereen reageert anders op de burnout. Im zelf heb inplaats van vermoeidheid meer last van het aanstaan. Ik kan dat niet goed uit leggen maar dat je lichaam de hele dag paraat wil staan terwijl het niet hoeft. Als ik natuurlijk die dag weinig ga doen dan gaat mijn mind er op in zitten en wordt het soms erger.

Zelf had ik precies hetzelfde na 6/7 maanden voelde ik eindelijk een kleine stuk verbetering. Dat ik eindelijk dacht van omg , ik geniet nu van een stukje wandelen. Ik kon opeens blij dansen in de woonkamer, muziek keihard aan en schoonmaken. Maar als ik eenmaal de deur uit ga en ik ga met mijn vriend boodschappen doen of ik ga ergens naar toe, merk ik dat ik heel moeilijk in de snelheid van de wereld kom. Daardoor voel ik me onzeker om binnenkort een keer te gaan opbouwen.

Na nieuwjaar kreeg ik weer een kleine terugval. En blijkbaar is dat volkomen normaal. Laat ik het zo zeggen , jou lichaam is ook de oude patronen gewend , ik leer nu nieuwe patronen wat ook tijd nodig heeft om door te zetten. In plaats van tegen de vermoeidheid in te vechten , laat het er maar zijn. Het is oke. En onthoud, dat helpt mij , het is tijdelijk!! We weten niet hoe lang, maar dit zou nooit altijd blijven. Onthoud dat 👋

Iedergeval krijg je een dikke knuffel van mij, want soms is het echt hell en kan je vaak door mensen om je heen onbegrepen worden ❤️

Hoop dat je hier wat aan hebt .

Liefs kiaraah

Het systeem waar binnen je probeert te functioneren is kapot, niet jij.
Je bent niet lui, je lichaam zegt het is genoeg, stop met werken en durf te genieten. Je bent 58 jaar, je hebt je plicht gedaan.
Je mag lekker niks doen, genieten met plezier iets maken, spelen of kijken naar je klein kinderen.
Je bent niet lui of nutteloos, je wordt niet gek en hebt geen medicatie nodig. Je bent perfect in evenwicht alleen we luisteren niet naar ons lichaam. We hebben meer vertrouwen in dat we moeten werken tot we dood vallen.
Accepteer dat je genoeg doet al doe je niks en laat anderen je niet wijs maken dat het anders is. Zij weten niet beter want ook zij moeten functioneren binnen dit systeem.
Lekker niks doen en zeggen dat je geen prikkels meer kan verdragen, je hoeft er niet eens voor te liegen.
58 jaar pfff en je zo voelen, mijn oprecht excuus voor u dat u zo behandeld wordt.
Patricia