Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog

Een ongeluk veranderde mijn leven

Hoi iedereen,

Mijn verhaal begint afgelopen zomer.
Ik ben een jonge vrouw van eind de twintig. Tot een half jaar geleden had ik een druk leven met vele sociale contacten, hobbies en een job waarbij ik ook veel met mensen bezig ben.
Door mijn job had ik soms wel echt momenten nodig om even tot mezelf te komen en even op de pauze-knop te duwen.
Die pauze-knop werd heel hard ingedrukt.
Ik kreeg een zwaar ongeval waardoor ik al zes maanden aan het revalideren ben. In het begin van het ongeval had ik nog veel sociale contacten, want iedereen wilt weten hoe het met je gaat. Zelf had ik toen nog teveel pijn om me verder ergens om te bekommeren. Tijdens die eerste maanden heb ik ook nog eens een verhuis moeten doorstaan. Je begrijpt me wel, een hectische periode waarvan je hoofd op springen gaat staan. Ik was blij dat ik een nieuwe stek had, optimistisch omdat de revalidatie goed verliep. Nu alles een beetje op z’n plooi begint te komen, begin ikzelf ook meer tijd om handen te krijgen. Meer tijd om na te denken.
Ik merk dat het aantal sociale contacten sterk is geminderd. Mensen betrekken je minder omdat je nog niet mobiel genoeg bent. Ik begrijp hen wel, maar ik mis soms eens een gewone babbel. Ze zijn hier ten allen tijden welkom en ze hoeven me maar te bellen als er iets is. Ik probeer de contacten te onderhouden en toch ook buiten mijn vier muren af te spreken om niet helemaal in afzondering te geraken. Maar de meeste vriendschappen zijn oppervlakkig en heb ik geen diepe band mee om eens écht een gesprek mee aan te gaan.

Ook het contact met mijn familie is altijd al heel ingewikkeld geweest. Mijn grootouders laten het contact ook grotendeels van mij afhangen tenzij zij iets van mij nodig hebben. Ik probeer minstens 1 keer in de week langs te gaan, maar ook daar merk ik dat het gesprek altijd over hen moet gaan. Als ik ze vraag om eens mee te gaan naar de revalidatie, wordt die op het laatste moment steevast afgezegd. In het begin mocht ik nog niet met de auto rijden, maar door deze laattijdige afzeggingen, kon ik alsnog zelf rijden. Ik heb me er al bij neergelegd dat het initiatief van mij moet komen, maar in wat voor mij nu een moeilijke tijd is, verwacht je toch ergens een beetje steun.
Ook thuis stoot ik op een muur. Momenteel doe ik co-housing met mijn moeder. We zijn beiden alleen en deze regeling was voor ons beiden financieel interessant. Mama is veel van huis om te gaan werken, en komt tegenwoordig veel afgepeigerd thuis. Ik doe mijn best om het huishouden zoveel mogelijk op mij te nemen naarmate wat mogelijk is en ik ben altijd bereid om naar haar te luisteren als ze even haar beklag over het werk wil doen. Ik snap dat ze zo moe is, maar ik zou het zo fijn vinden mocht ik gewoon zelf even iets kwijt kunnen. Iemand die eens vraagt hoe mijn dag is geweest. Ik weet ook wel dat mijn leven er nu niet spectaculair uit ziet en ik er niet zo heel veel over kan vertellen, maar het gaat over de intentie. Toch? Gewoon even je ei kwijt kunnen.
Ik heb onlangs nog maar aangegeven dat ik het mis van gewoon eens te kunnen praten.
Maar sochtends vertrekt ze zonder afscheid te nemen, en savonds komt ze thuis en moet ik ook zelf als eerste weer het contact aanhalen. Het zijn soms die kleine gebaren, een “ik ben weg, tot vanavond” of “hoi, en hoe was jouw dag?” die je het gevoel geven dat je ertoe doet.

Ik merk nu pas hoezeer ik echt een oprechte connectie met iemand mis, iemand die geïnteresseerd in mij als persoon. Doordat mijn leven daarvoor zo gevuld was, heb ik er nooit bij stilgestaan. Nu al te meer.
Ik heb nog een jaar revalidatie te gaan. Veel mensen hebben al weinig begrip voor mijn situatie. Ik ben op dit moment oprecht moe. Ik heb in die 6maand geen enkele keer mijn hoofd laten hangen, maar nu, nu ik me echt even alleen voel, wordt het me even allemaal teveel.

Voor de mensen die de moeite hebben genomen om mijn verhaal te lezen, dankjewel! Ook daar heb ik op dit moment al deugd van!

Lottie
19-01-2024
laatste reactie: 29-03-2024

5
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reageer:
Ik herken je verhaal. Ik ben al 12 jaar invalide, 6 jaar van de werkvloer, volledig thuis. Nauwelijks nog sociale contacten, mensen nodigen je niet meer omdat ze denken: "ze zal toch weer op het laatste moment afzeggen." Ik begrijp hen, maar ik weet nooit hoe mijn dag er morgen zal uitzien. Mijn man gaat op in zijn werk, begrijp ik ook. Maar vraagt ook nooit hoe mijn dag was. Mijn dagen breng ik meestal door op de zetel. Huishoudelijk werk gaat moeizaam, maar ik probeer, ik sleur mij erdoor. Maar soms heb ik echt van die momenten van: "dit is het voor de rest van mijn leven?" (Ik heb áltijd pijn, een dag zonder pijn kan ik mij niet herinneren.) Ik hoop van harte voor je dat je revalidatie goed verloopt en dat je weer "de oude" kan worden. Weer kan genieten en sociale contacten kan leggen. Want idd, sociaal isolement is écht niet leuk en moeilijk om te dragen. Mijn aandoening is niet zichtbaar en ik word vaak veroordeeld dat ik profiteer van het systeem. Ze mogen best eens een week ruilen. En heb je dan eens 1 goede dag, dan moet je je verantwoorden voor je goed gevoel. Idem wat mijn invalide parkeerkaart betreft. Mensen bekijken mij aan met onbegrip. Ik heb het opgegeven mij te verantwoorden.

Merel
26-01-2024
Reageer:
Hoi lotte ik ben een alleenstaande papa ( weduwnaar sinds 2015 ) en ik herken wat je mee moet maken dagelijks ben ik alleen al heb ik een zoontje ( 12 ) met een beperking een ontwikkelings achterstand van ruim anderhalf a 6 jaar en doe heel veel voor en met mijn zoontje samen maar ik mis aanspraak ik heb geen contact met mijn familie zo ook niet met familie behandelde mij als een zwarte schaap. mocht je willen praten / typen ps . ik woon tussen breda en kaatsheuvel vriendelijke groet van mij

Eenzaamheid. Hoi lotte
29-01-2024
Reageer:
Hallo ik ben een moeder van een zoon die 13 jaar geleden op zijn 22 ook zwaar ongeval heeft gehad enu verhaal komt me zeer bekent .Hij ziet er goed uit heeft NAH woont zelfstandig maar is ook heel eenzaam.
Soms overnacht ik eens bij hem om samen tv te kijken en anders komt hij eens naar hier.
Maar het moeilijke is dat hij zich schuldig voelt als hij word uitgenodigd en ja zegt en op laatste nee dan heeft hij schuldgevoel .
Hij doet zorgboerderij waar hij begrepen en gelukkig is bij de dieren zelf heeft hij ook dieren och het is zo een lang verhaal .
Met ups en downs en veel verdriet omdat zoals u schrijft vrienden en familie het niet begrijpen .zelf ben ik 62 jaar werk nog 32 uren maar sta altijd klaar ik zou mijn kind niet aan zijn lot overlaten .
Er zou meer begrip moeten komen voor mensen met een handicap of je het nu ziet of niet het is er .sterkte aan alle lotgenoten

Rita
01-02-2024
Reageer:
Hier man eind 30 die ook eenzaamheid ervaart en een babbel wil of leuke dingen samen doen.
Discord om te kletsen?

verdayne
28-03-2024
Reageer:
Hier man eind 30 die ook eenzaamheid ervaart en een babbel wil of leuke dingen samen doen.
Discord om te kletsen?

verdayne
29-03-2024

Jouw reactie:




Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen




Zoek een therapeut

 
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:


Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>


© Therapiepsycholoog - psychologen en therapeuten
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten