Raymond werkt gewoon door...

Ik heb me begin september ziek gemeld met een flinke verkoudheid. In diezelfde week vragen collega's aan mij of het mij lukt om de planning af te krijgen. Vanwege een onderbezetting besluit ik om er thuis aan te gaan werken en dat te doen in de avonduren. Dat doe ik vier dagen lang en met moeite omdat ik me te beroerd voel en tussen de werkzaamheden door op bed moet liggen en er alles aan wil doen om er de week erop weer op kantoor te kunnen zijn. Op de vrijdagavond stort ik helemaal in, het is op, mijn lichaam wil niet meer en met het laatste beetje energie wil ik nog wel maar het gaat niet meer. Ik ben eerst boos op mijn collega's dat ze het allemaal zelf niet voor elkaar konden krijgen en daarna ben ik boos op mezelf maar al gauw heb ik ook daar de fut niet voor. Ik heb mijn werkgever laten weten dat ik er voorlopig niet zou zijn omdat ik verschillende klachten had waarvan ik eerst nog wilde denken dat dit nog bij de verkoudheid hoorde. Via mijn werkgever kom ik in een zorgtraject terecht en heb gesprekken met zowel een bedrijfsarts als een psycholoog. Met de psycholoog lukt het mij met moeite om sessies van een uur of meer te beleven maar binnen het half uur is de concentratie al aardig weg. De bedrijfsarts spreek ik een uur en die maakt daarna een verslag op die tegelijk naar zowel mijn werkgever als mijzelf. Nog voordat ik de kans kreeg om dat verslag te lezen, belt mijn werkgever met de opmerking dat ik over drie weken weer aan de slag kan gaan. Iets wat helemaal niet is afgesproken met de bedrijfsarts maar wel dat ik in gesprek ga met mijn werkgever over een toekomstige plan van aanpak. Vanaf dat moment vreet het mij alleen maar energie bij alles wat er in de communicatie fout gaat en met name van het onbegrip van mijn werkgever. Het maakt me nog meer moe, ik loop veel te piekeren (nog meer dan ik al deed) en ik slaap slecht, wordt een paar keer per nacht wakker en daar word ik ook niet vrolijk van. Ik raak soms in paniek vanwege onverwachte situaties en al een keer zo erg dat we naar een hotel zijn gegaan om een beetje tot rust te komen want in mijn eigen huis lukte dat niet. In het begin had ik het extra moeilijk omdat ook mijn vrouw in een burn-out traject zit. En gelukkig kunnen we nu daar samen goed over praten maar zij moest ook toezien wat er eerder met haar gebeurde en nu met mij aan de hand was. Ik ben ook eerder emotioneel en zeker ook wanneer onze lieve zoon komt vragen hoe het met mij gaat en of ik nog moe ben. Die merkt ook dat ik minder kan doen dan hij gewend is. Ik heb momenteel een werkgever die helemaal niet weet hoe om te gaan met iemand zoals ik die zich eerst het zweet op de bilnaad heeft gewerkt (meerdere jaren bij diverse bedrijven) en die nu burn-out is. Het contact met de bedrijfsarts is dusdanig amateuristisch dat ik bij de psycholoog om een extra sessie heb gevraagd. Om die situatie te bespreken en hoe er mee om te gaan. Verder maak ik me zorgen om mijn gezin, mijn familie en mijn toekomst en ik ben onzeker of ik deze baan nog wel aan kan. Verder ben ik bang voor een terugval omdat ik dan weer in de ellende terecht kom waar ik nu inzit en waar ik vanaf wil. Voor het eerst in mijn leven word ik "gedwongen" om naar mezelf te luisteren. Ik ben opgevoed met "gewoon doorgaan" en die bal krijg ik nu keihard teruggekaatst. Signalen? Welke signalen? Gewoon paracetamol slikken en doorgaan! Maar nu voorlopig even niet....