Vraag aan jullie

Hoi Yvonne,

Ik ben nu 3 jaar bezig en wil wel in contact komen.

Gr

Hoi Yvonne,
Ik ben nu 2 jaar bezig met het herstel. Waarvan twee keer een mega terugval waarin het voelt alsof je weer opnieuw begint omdat de rek er toch weer uit was. Ik zit nu weer in de terugval. Vind het vreselijk moeilijk om eruit te komen en het idee dat het 4/5 jaar kan duren, maakt me bang. Financieel lijkt me dat onmogelijk.

Google is onzin, enkele maanden? Dat kan bij overspannenheid, overspannenheid en burnout worden vaak door elkaar gehaald. Sommige zeggen 'burnout is als je overspannenheidsklachten 6 maanden of langer duren'. Ik ben het daar totaal niet mee eens, overspannenheid is alle klachten die daarbij horen. Burnout = compleet op. Je bent dus ook waanzinnig moe, slaapt enorm veel of kan gewoon niks. De eerste 3 weken heb ik van bed naar bank gelopen en kon ik soms wat fietsen door de vermoeidheid heen maar daardoor werden mijn overspanningsklachten erger. Iedereen doet of ze burnout en overspannenheid begrijpen, maar de waarheid is dat de wetenschap niet eens precies weet wat er op biologisch niveau gebeurt. Al die pseudoscience van 'je emmertje is leeg, je reserves zin op' is echt onzin maar goed.

Een burnout kan oneindig duren, zo lang je niet genoeg eet, de juiste dingen tot je neemt, de juiste positieve prikkels krijgt en de juiste rust dan kan je erin blijven hangen. Ik denk dat een ernstige burnout meestal 2-3 jaar duurt voor je hersteld bent, of zelfs nog iets langer om weer volledig de oude te worden (ja dat KAN, iedereen die beweert dat het niet kan blijft hangen in pseudo herstel en doet zichzelf tekort).

Het is dus niet gek dat het 5 jaar duurt als je burnout ernstig was, want niemand doet alles perfect. Ik ben volgende week ook 1 jaar verder vanaf een redelijk erge burnout (denk 7/10), er zijn super veel dingen die ik gelukkig al wel kan maar enorm veel dingen die ik nog niet kan. Ik denk dat het ook nog wel 2 jaar duurt voor ik weer 'de oude ' ben, met nieuwe inzichten!

Hallo Yvonne, ik zit er ook al twee jaar in en zit midden in een verschrikkelijke terugval. Het lijkt alsof ik weer van nul moet beginnen zo ellendig voel ik me op dit moment. Veel lichamelijk klachten, onrust, paniekaanvallen, vreselijk moe en zou het liefste de hele dag huilen. Burnout wordt door veel mensen verschrikkelijk onderschat !

Ik ben ook al 2 jaar verder. Ben wel vooruit gegaan sins ik ben ingestort, toen kon ik ook helemaal niks meer en geen prikkels aan. Bang emotioneel uit het niets worden elke dag duizelig alsof ik 10 flessen wijn op had en het gevoel continu out te gaan.. veel schokken in me hersenen gevoelt en oorzuisen.. opgejaagd angstig noem maar op. Nu 2 jaar verder is me lichaam iets rustiger. Wel nog snel overprikkels moe en overspannen. Wel durf en kan ik weer wat sneller ergens mee na toe dan in het begin toen lag ik veel omdat mijn hele hoofd draaide en me continu angstig voelde.. wel als ik loop voel ik me nog duizelig beetje last van me evenwicht vooral bij meer prikkels gevoel alsof mijn benen niet willen of geen gevoel meer.. ben ook bang sat et voor mij nog lang duurt..

Ik zit ook in de 2+. Vanaf het begin wist ik al dat ik niet meer de oude zou worden. Wat ik deed was wel extreem, geen super-topsport, maar wel veeeeeel. Die onzekerheid dat ik niet wist waar ik naar toe kon werken was heel deprimerend. Ook veel last gehad van m’n depressie gedeelte.

Eerst alleen maar liggen en huilen en later naar bankzitten. Na 7maanden misschien een keertje buiten wandelen met zonnebril, en koptelefoon met mindful walking op.
Ik ging langzaam vooruit, maar elke vooruitgang ging gepaard met dezelfde niveau van vermoeidheid. Echt meerdere dutjes moeten doen. Heel moeilijk om het positieve voor ogen te houden, omdat je nog steeds niet echt kan meedraaien met m’n gezinsleven.
En omdat ik ook zolang bezig ben, zorgen ook de life events bij mij voor een terugval. (Bruiloft familie, kinderen naar school, verhuizingen)

Op dit moment begin ik langzaam voor ogen te krijgen hoe ik mijn leven wil inrichten voor de komende 2 jaar en begin ik te hopen dat mijn nieuwe “eindstation” in zicht komt.

Hier ook inmiddels bijna 3 jaar, en onlangs door heftige gebeurtenis terwijl ik al wat onder de nullijn zat, een hele diepe terugval gehad. Nu weer opnieuw moeten opklimmen daarvan, maar qua energie ben ik nagenoeg terug bij af. Denk ook zeker nog wel 2 jaar onderweg te gaan zijn. Het eerste 1,5 jaar heb ik de ernstigheid ervan ook heel erg onderschat, omdat je jezelf toch gaat vergelijken met wat je van de huisarts hoort of op internet leest.

Komt het wel nog allemaal goed .. ook dat brein die zo weinig aan kan?

Hier ook inmiddels bijna 3 jaar, en onlangs door heftige gebeurtenis terwijl ik al wat onder de nullijn zat, een hele diepe terugval gehad. Nu weer opnieuw moeten opklimmen daarvan, maar qua energie ben ik nagenoeg terug bij af. Denk ook zeker nog wel 2 jaar onderweg te gaan zijn. Het eerste 1,5 jaar heb ik de ernstigheid ervan ook heel erg onderschat, omdat je jezelf toch gaat vergelijken met wat je van de huisarts hoort of op internet leest.

Dankjewel allemaal voor jullie reacties.
Ik vind het vervelend voor jullie dat jullie er ook al zo lang mee rondlopen. Het bevestigt wel mijn idee dat het herstel van een burn out veel langer kan duren dan 1 of 2 jaar. @Amber: Ik heb me tijdens het herstel ook van gemeten met wat “standaard” is. Vervolgens geeft het stress dat je minder snel bent en voor je het weet ga je jezelf over de kop jagen. Ik heb de ernst ervan ook zeer onderschat, maar dat doen hulpverleners ook. Daarnaast kun je jezelf niet kwalijk nemen dat je niet meer helder kan nadenken, door dat je hersenen niet goed werken. Daar heb je dus eigenlijk anderen voor nodig..
Als ik iets wel heb geleerd, is dat een deadline van herstel opleggen, echt niet werkt! Hoe moeilijk dat ook is..
@Taco, ik ben het met je eens dat als je niet de juiste dingen doet, het ook niet beter zal worden. Uit eigen ervaring: mijn eerste ziektejaar ben ik veel gaan sporten (@Pearl, dus erg herkenbaar), doorgegaan met dezelfde sociale activiteiten in mijn vrije tijd, en mijzelf druk opgelegd om mijn carriereswitch snel op gang te krijgen. Resulterend in verdere bijnieruitputting en neurohormonale ontregeling; een jaar die mijn burnout alleen maar heeft verergerd. Pas daarna had ik door hoe erg het was en kon ik omhoog klimmen.
Ik heb in de loop der tijd ook sterk de indruk gekregen dat er nog te weinig kennis over is. Vooral ook over ‘uitzonderingen’ (of misschien blijkt dit later juist de standaard te zijn), die meer dan 2 jaar nodig hebben om te herstellen. @Daniel, Daar ligt zeker het gevaar dat het onderschat wordt. Door jezelf, door hulpverleners (die het zelf niet hebben meegemaakt).
Ik zou wel graag een advies nog willen meegeven: zoek alsjeblieft hulp! Je moet het wel alleen ondergaan, maar je hoeft er niet alleen voor te staan. Daarnaast kan het zo goed zijn om iemand met je mee te laten kijken of denken.
Ik heb fases in mijn herstel, vrij koppig en eigenwijs, gedacht dat ik het wel zelf zou redden. Nu ik dan toch weer een psycholoog heb geregeld, merk ik hoeveel lucht dat geeft, alleen al dat ik mijn verhaal kan doen. Dat wens ik iedereen toe



Als iemand nog tips of adviezen heeft, of een herstelverhaal, of zich herkent in de lange herstelduur, wees welkom om te reageren :-)

Heel herkenbaar! Ook ik zit inmiddels bijna 3 jaar thuis. Vorig jaar zomer had ik een opleving, maar daarop volgde een terugval. Dit voorjaar ging het opnieuw crescendo en kon ik verschillende activiteiten weer oppakken: 35 minuten wandelen per dag, yoga, 2 km fietsen, lichte activiteiten in de volkstuin, boodschappen doen. En toen: wéér een terugval, en daar zit ik nu 2 maanden in. Waarom? vraag je jezelf dan af. Wat heb ik verkeerd gedaan? Het enige wat ik kan bedenken, is dat ik in de veronderstelling verkeerde "ik kan het weer!", terwijl dat dus in feite niet zo was. Ik probeer nu uit het dal te klimmen met een ijzeren regelmaat van korte inspanningen en veel rust. En ik ben tot het besef gekomen dat ik (voorlopig) niet veel meer kan bijdragen aan mijn gezin, en daar heb ik afspraken over gemaakt met mijn partner. Voor mij is het belangrijkste dat ik positief blijf en erin blijf geloven dat het ooit weer beter zal gaan. De vraag waar ik mee zit is: hoe kan ik voorkomen dat er weer een terugval volgt? Heeft iemandhier een antwoord op?

Hoe voorkom je een terugval?
Een terugval zie ik als een leermoment en kijk ik er naar uit om het met mijn psycholoog te bespreken. Voor de terugval zijn er altijd wel signalen geweest die ik negeerde of niet herkende.

Het belangrijkste voor mij is erachter komen wat mijn kernwaarde (waardeloosheid en eenzaamheid) is en hoe de mechaniek werkt dat leidt naar die kernwaarde.
Ik heb onwijs veel pijnklachten gehad, die ik altijd maar geaccepteerd hebt. Maar ik heb moeten leren wat die pijn in mijn lichaam tegen me zegt. En het blijkt mijn opgekropte emoties te zijn die ik woorden moest geven. Die emoties heb ik altijd vakkundig en ongemerkt geblokkeerd en moest ik het eerst leren herkennen.
Die emoties helpen me mijn grenzen te zien, door echt even bij stil te staan. Wat voel ik in mijn lichaam, wat zegt het tegen me, welke emotie is dat, wat heb ik nodig?

Ik heb op dit moment een psycholoog die onder andere werkt met EFT (emotion focused therapy) en mindfullness. Als ik geen goede klik met haar heb gehad, dan had ik naar een goede haptonoom gezocht.

@Frank. Terugvallen is echt vreselijk. Vooral als het een grote terugval is. Het brengt mentaal ook veel teweeg. Je gaat je inderdaad afvragen wat je verkeerd hebt gedaan of wat je nu anders moet doen. Daardoor had ik veel last van piekeren of angst. Ik denk dat al dat nadenken en stressen ook veel rem kan hebben op je herstel. Daar kan een psycholoog of andere hulpverlener goed bij helpen.

Terugkijkend heb ik het idee dat ik in een terugval terug komt, doordat ik weer kortdurend in diezelfde lichaamsprocsessen van adrenaline-cortisol terecht kom als daarvoor (waardoor de burnout iei ontstond). Daardoor voelde ik me dan kortdurend behoorlijk goed en energiek en leek het echt beter te gaan. Maar dat is dus schijn..
Ik probeer een terugval te voorkomen door dit in mijn achterhoofd te houden. Ik weet nu dat het niet ineens superveel beter kan gaan dan in de week ervoor. Het gaat telkens met heel kleine stapjes. Ik probeer telkens mijn 'basisniveau' van functioneren elke 2 a 3 maand een klein beetje uit te breiden. Omdat mijn belastbaarheid ook telkens een klein beetje groeit.