Begin langzaam echt radeloos te worden

Hi, als iets niet goed is, is het wel dat jij je schuldig voelt. Dat moet je echt naast je neerleggen. Ik zit ook al enige tijd in een burnout, maar schuldig voel ik mij daar allang niet meer over. Het is wat het is. Zo simpel is het. Niet alleen moet jij dat accepteren, maar ook je naasten. Doen zij dat niet, dan is dat hooguit jammer en zegt meer over hun dan over jou.

Probeer het positief in te zien. Onbewust (maar wellicht ook bewust) weet je wat de oorzaak is, maar werk je er nog niet aan. Ik heb er heel lang omheen gedraaid en heb nu pas, na jaren, toegegeven voor mijzelf dat ik de wortel aan moet pakken en niet de neveneffecten. Je kunt yoga, meditatie, mindfulness gaan doen, maar als je jezelf niet openstelt voor het aanpakken van het onderliggende probleem helpt dat allemaal niets.

Je lichaam liegt niet, dat heb ik nu al diverse malen meegemaakt. Dus zodra ik een goede stap zet in de richting van het probleem, merk ik duidelijk dat bepaalde symptomen ineens gestopt zijn. Bijv. darmklachten en nachtelijk (erg) zweten. Ik ben er zelf nog niet, maar weet nu wel dat het aanpakken van de kern van het probleem de oplossing is en niet lamlendig op de bank zitten. Succes!

Dank voor je reactie. Het is natuurlijk niet zo dat ik me graag schuldig wil voelen, maar denk ook dat het meer onbewust is. Volgens mijn therapeut is het meer schaamte. Heb een bedrijf opgebouwd van niks tot 24 mio omzet, was de gevierde man en toen ik ziek werd hebben ze me laten vallen als een baksteen. 60 tot 80 uur gewerkt als een gek, gezin, familie en vrienden verwaarloosd, alleen maar oog voor het werk. En als het dan even niet gaat, bam mes in de rug.

Ondanks dat ik me niet goed voelde veel te lang doorgewerkt om alles maar draaiende te houden en inmiddels mezelf nog dieper in de burnout gewerkt. Stank voor dank !

Lamlendig op de bank liggen probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Probeer wel een dagritme aan te houden. Ik zou willen dat ik het kon accepteren, maar is schijnbaar erg moeilijk voor mij. Soms voel ik me ook wel beter en zijn mijn darmklachten als sneeuw voor de zon verdwenen en als donderslag bij heldere hemel zijn ze er weer.

Het is gewoon vreselijk frustrerend dat ik er niet uitkom. Probeer ook positief te blijven maar wordt steeds moeilijker

Ah, same here. Niet dezelfde omzet, maar wel jarenlang een eigen succesvol bedrijf gehad in de reclamebranche. Grote klanten, internationale projecten en iedereen trots...maar ja, ik had er totaal geen plezier in. Deed alles zelf, had veel petten op en was bezig met mijn werk terwijl de rest van mijn gezin vakantie vierde. Papa moest altijd nog 'even bellen'. Dit was overigens niet dé reden dat ik burnout ben geraakt, want dat zit dieper. Ouders die ik heb moeten ondersteunen vanaf mijn 14e. Ongelooflijk pittig allemaal.

Maar wat jij omschrijft zijn juist positieve tekens. Je bent aan het stuiteren tussen helemaal goed in je vel tot diep in de put. Same here.. Wat mij erg helpt is om zelf de regie te nemen en zelf de stappen te bepalen. Dus vorige maand lag ik nog op de bank en vanochtend ging ik een stuk racefietsen. Koppie leegmaken. De spanning laten afvloeien. De vermoeidheid die je voelt is dan ook vaak niet fysiek. En vergeet niet dat een ondernemer onderneemt. Maw stilzitten is voor dat soort types extra moeilijk, daarnaast zijn het ook solistische vechters. Maw ik doe bewust meer met mijn gezin, maar leg wel telkens een grens. Zo gingen zij vandaag naar het strand, maar is dat voor mij nog even teveel. Ik wil eerst rustig alles opbouwen, dus koos voor een rondje racefietsen. Je wilt (denk ik) te snel resultaat zien (deed ik ook. Dus alles te snel opbouwen en ik zat zelfs alweer een eigen bedrijf op te starten terwijl ik op de bank lag. Eigenlijk ben je terug bij 'start'. Accepteer dat veel dingen opnieuw moeten en je moet wennen. Dus boodschappen doen, terwijl je gespannen bent. Wandelen terwijl je je afgepeigerd voelt, etc. Alcohol zoveel mogelijk laten staan en decafe als surrogaat.

Het komt goed, maar zelfinzicht is cruciaal in deze periode. Waarom ben jij ingeklapt? En vooral stoppen met het wijzen naar anderen. Ik heb daar ook alle reden toe, maar het helpt je niet. Sluit dat boek voor altijd en focus je op jouw herstel. Wat kan/moet jij aan jezelf veranderen om weer in balans te komen? Gaat het om bepaalde gedrags- of gedachtenpatronen? Dan is schematherapie mogelijk interessant voor je.

Succes!

Wat jij zegt heb ik ook nu vier keer een burn-out gehad en toch iedere keer weer proberen te werken uit schuldgevoel.en als ik dan aan het werk ben houd ik het nog geen twee weken vol dan heb ik het gevoel dat ik weer helemaal bij af ben

Een werkgever is loyaal totdat je niet meer dat binnen brengt wat hij verwacht. Doet me denken aan een liedje van Herman Brood en Henny Vrienten "als je wint heb je vrienden". Heb het zelf ook mogen ervaren. Zolang de omzet binnen kwam was het hosanna, totdat ik in een burnout kwam. Na 30 jaar kapot werken werd er nog niet meer naar me omgekeken. Na 2 jaar met de stille trom vertrokken. Dit gedrag van de werkgever heeft me een gigantische terugval bezorgd.