Uiteindelijk zit je gevangen in je klachten

Ik kan maar een ding zeggen gebaseerd op mijn ervaring. Als ik terugkijk op mijn leven dan is het absoluut niet zo verlopen zoals ik had gewild. Dit had te maken met parentificatie. De zorg voor mijn ouders op veel te jonge leeftijd. Ik ben (met hulp) gaan inzien dat ik heel anders ben geworden dan ik in feite ben. Hierdoor ben ik nu stappen aan het nemen, zoals ik mijn leven wél had willen invullen. Klinkt makkelijk, maar is het niet door ingesleten gedachten en patronen. Je komt er namelijk niet zelf uit...iemand moet je er op wijzen en jij moet gaan graven wat je intrinsieke wensen waren en waarom je op dit punt bent beland. Mocht dit herkenbaar zijn dan is systeemtherapie i.c.m. schematherapie de juiste keuze.

Hallo bedankt voor je verhaal en informatie als je nog meer kwijt wil over je zelf met betrekking tot je klachten en informatie hier over mag dat en is het zeer welkom. Ik ga mij er eens in verdiepen alvast zeer bedankt. Mvg anoniem

Dag lieve jij,
Dank voor het dapper onder woorden brengen van waar jij last van hebt. Ik herken veel van je symptomen. Ik ben zelf 2,5 jaar geleden uitgevallen met burn-out klachten: waar ik vooral last heb van de heftige angst- en paniekaanvallen die mij zo gevangen kunnen houden. Ik ben zelf ook regelmatig verward, maar herken inmiddels ook dat die verwardheid veel waarde heeft. En zo uiteindelijk ook het overgeven aan al die andere symptomen, al lukt me dat nog lang niet altijd.

Ik ben zelf psycholoog van huizen uit, en heb (mijn) psychische pijn altijd zo goed mogelijk willen leren begrijpen. Dit was ook vaak een coping strategie om maar niet te hoeven voelen. Inmiddels kan ik niet meer anders dan mijn pijn voelen, ook al ben ik nog steeds een groot expert in het vermijden of dekken van de pijn. Het resultaat hiervan: mijn symptomen worden uiteindelijk alleen maar heftiger en moeilijker te verdragen tot een punt dat ik niet anders kan dan me overgeven. Ergens in dat proces ontstaat bij mij altijd een punt van verwarring. Ik verlies mijn controle, en de overtuiging die ik omhoog wilde houden, breek langzaam af. Ik vind het mega heftig om daar middenin te zitten. Maar ook als ik me daar aan over weet te geven ontstaat vervolgens vaak ruimte voor nieuwe inzichten.

In de afgelopen 2,5 jaar heb ik met vallen en opstaan inmiddels veel mogen leren en ontdekken - maar waarbij ik dus nog steeds regelmatig tegen diezelfde ellendige muur blijf aanlopen. Inmiddels doe ik mijn best om weer meer een beroep te doen op de kracht van mijn lichaam ipv zelf cognitief mijn grootste best te doen om hier bovenop te komen. Zo ben ik oa begonnen met het beoefenen van TRE (Trauma Release Exercise). Juist de focus op mijn lichaam, en het loslaten van mijn verstand helpt me enorm om weer meer in mijn lijf, en het moment te komen. Al gaat ook dit nog met vallen en opstaan.

Ik wens jou de rust toe, om ook te zakken in je volledige ervaring. Hoe eng dat ook kan zijn. En om de steun te verwelkomen bij de mensen om je heen die je lief hebben, en in je eigen lichaam. Want jouw lichaam weet hartstikke goed hoe het moet herstellen. Jouw lichaam is er tenslotte op gericht om homeostase te creëren. Daar heeft het alleen de ruimte voor nodig om dit ook daadwerkelijk te kunnen realiseren.

Een knuffel, en een high five. Maarten

Hallo ten eerste iedereen bedankt voor jullie tips en verhalen .zeer confronterend. Maarten ook jij ,je verhaal zet mij aan het denken, en geeft weer moet. Zijn er ook mensen voor persoonlijk contact ter ondersteuning ,beter een goed gesprek, dan mensen om je heen die je niet begrijpen toch mvg anoniem