Maanden lang normaal eten onmogelijk

Wat je beschrijft doet me denken aan een autistische burn-out.
Het vastzitten voor lange tijd in BO, onverwachte/omgekeerde effecten van AD, het verlies van vaardigheden, sociale situaties niet aankunnen, ...

Misschien is het eens het interessant om eens deze optie te verkennen.
Ik vermoed dat je al "alles" geprobeerd hebt in een lang heftig pad zoals je beschrijft, dan lijkt het me dat er iets achterliggends moet zijn die nooit gevonden/aangepakt werd.

Hi Alan,

Ik heb precies hetzelfde meegemaakt als jij, zelfs nog langer dan dat. Ik heb heb letterlijk 25 jaar met darmklachten rondgelopen. Talloze onderzoeken gehad, waarbij er telkens niets gevonden werd. 25 jaar lang dus...en raad eens wat.. de dag nadat mijn vader was overleden, waren al mijn klachten verdwenen. Hij zorgde voor zo ontzettend veel stress in mijn leven, dat dit de oorzaak was.

Dit is inmiddels 3 jaar geleden en ik ben nog mijn eigen leven aan het opbouwen. In de tussentijd heb ik 3 banen gehad, maar telkens klapte ik weer in elkaar. Sinds 2 weken krijg ik systeemtherapie, waardoor ik steeds meer dingen ben gaan beseffen op welke vlakken ik totaal was afgedreven van mijzelf. Ik had een carriere die totaal afweek van wat ik zelfde ooit wilde doen (kon niet door de problemen die mijn vader had), maar ook het totale isolement waarin ik terecht was gekomen (parentificatie, symbiose). Mijn leven was dus totaal vervlochten en aangepast aan de wensen van iemand anders.

Ik weet niet of jij ook 'bent geleefd' of niet de dingen hebt kunnen doen in je leven die je wilde, maar dit kan een oorzaak zijn, waardoor je jezelf zo voelt.

Pas nu realiseer ik mij bijvoorbeeld dat ik al als student kantoorbanen vreselijk vond. Iedere dag op één plek met dezelfde collega's hetzelfde riedeltje en dat jarenlang. Ik zag dit zeker niet als toekomstdroom, maar had geen andere keuze door de issues met mijn vader en ik wilde natuurlijk wel carriere maken met mijn hbo diploma. Maar van alle opties, was een kantoorbaan de enige optie. Nooit voelde ik mij gelukkig, nooit was ik trots op mijzelf, altijd keek ik op de klok, en altijd baalde ik ervan dat gesprekken eindigde omdat je weer achter je schermpje moest kruipen. Dit gevoel had ik bij mijn laatste 3 banen dus ook. Ik keek alleen naar de branche en de functie, maar 'vergat' telkens dat ik helemaal niet een persoon ben die op een kantoor moet zitten, maar dit had ik mijn hele leven al zo gedaan, dus zag dat niet eens als oorzaak voor mijn depressieve gevoelens. Dit heb ik door systeemtherapie (al na 2 gesprekken) leren inzien. Ook werkte ik ver buiten mijn woongebied, dus collega's waarmee ik klikte woonde ver van mij vandaan, dus het opbouwen van een vriendenkring via werk zat er niet in. Eenzaamheid sluipte erin en ik deed steeds meer dingen alleen. Ook dit onderdeel ga ik nu per direct aanpakken. Sporten in groepslessen, vrijwilligerswerk (natuurbehoud..dus buiten), met 1 vriend iedere week 2 keer zwemmen, weer naar een borrel die iedere vrijdag wordt georganiseerd, etc.

Kortom, ik herken exact wat jij voelt. Ook ik lig s'nachts wakker van een 'drukke' dag, maar begin nu eindelijk in te zien wat daar allemaal achter verscholen zit.

Zoals een oud-collega die ooit zwaar burn-out was en er al jaren uit is tegen mij zei: Zoek jezelf en vind jezelf. Ook hij kreeg systeemtherapie.

Ik zeg niet dat dit ook voor jou geldt, maar wel denk ik dat je nog niet bij de laag/lagen bent gekomen waar de onrust allemaal echt zit.

Bedankt voor jullie reacties. Ik zal systeem therapie eens opperen bij de psycholoog.

Autistisch burnout ken ik als term niet. Maar lijkt me neer te komen op structureel autistische behoeften negeren en op die manier over grenzen heen gaan in het leven? :)

Bij mij zijn het ook mijn darmen die voor veel last zorgen. Denk vaker dat het niet door stress kan komen en dat ik een ernstige ziekte heb. Maar ik lees dus dat meerdere mensen zo'n last hebben van maag- en darmen. Dat stelt wel wat gerust..

Loop nu al meer dan 10 jaar met darmklachten waarvan officieel 2 jaar in burnout. Ben maar doorgegaan en doorgegaan totdat het echt niet meer ging en zelfs toen wilde ik nog doorgaan. Ik heb helaas ook geen oplossing, maar weet dat je niet alleen bent.