Zoveel beter dan de hele dag uit het raam staren

Om nog even verder af te maken...ik ben gaan nadenken in welke situaties ik mij nu echt gelukkig voelde na in mijn leven verschillende banen te hebben gehad en voor mijzelf te hebben gewerkt. De conclusie was eigenlijk duidelijk...in loondienst vind ik vreselijk. Het moéten werken op gezette tijden, het moéten samenwerken in een bedrijfscultuur die je niet aanstaat of collega's waar je werkelijk niets mee hebt en vooral het werken in afgebakende functies zonder inspraak (of wekenlang vergaderen erover). Mijn leukste werk was in loondienst mijn 2e baan, waarbij ik zo vaak mogelijk buiten kantoor was en eindverantwoordelijk was voor het resultaat. Nu ben ik zelf weer iets gestart en ik voel mij als een vis in het water. Nu nog het nadeel van zelfstandige wegwerken en dat is het stukje eenzaamheid. Dit kan dmv groepssporten en andere sociale activiteiten. Dit inzicht en natuurlijk ook veel andere dingen zijn dingen die een start maken voor een nieuw begin.

Ik hoop oprecht dat iedereen op dit forum zich ook focust op de toekomst en analyseert waarom je op dit punt belandt bent en niet blijft hangen in de negatieve spiraal dat burnout heet.

Tsja, en dan merk je dat je positiviteit het toch weer eens had gewonnen. Na gisteren weer een drukke dag met sporten, kinderen, werken merkte ik dat ik de hele dag gespannen en angstig was. Kortom, mijn bovenstaande verhaal trek ik weer in. Pas op de plaats en zie uit naar mijn gesprekken met de psycholoog. Wat is burnout toch een mega-onderschat iets. Snel weer werken, is nog steeds het advies. Amehoela, eerst moet je er achter zien te komen wat de onderliggende oorzaak is, welke therapie voor jou zal gaan werken en met welke therapeut je een klik voelt. Een bedrijfsarts kan dit helemaal niet. Je bent makkelijk 6 maanden verder ivm de wachtlijsten.

Het gaat om balans in rust en activiteit. En door over je grenzen te gaan leer je je grenzen kennen.
Voor mij was het in begin rust absoluut nodig. Nu ben ik verder in mijn herstel en moet ik nu juist oppassen dat ik niet teveel doorsla in rust.
Ik ben eindelijk actiever aan het worden, maar dat gepaard met angst voor een terugval en dat ik in die angst verlamt raak en niks doe (depressief). Dat verwar ik weleens met “rust”.

Wat ik vaak doe is een to-do-lijst maken met maximaal 5 activiteiten, inclusief eten en dan na elke activiteit rusten. Aan het eind van de dag kijk ik naar de lijst en besluit ik wat ik laat afvallen of naar morgen schuif.

Je mag natuurlijk zelf bepalen hoeveel activiteiten je erop zet ;)

Het gaat om balans in rust en activiteit. En door over je grenzen te gaan leer je je grenzen kennen.
Voor mij was het in begin rust absoluut nodig. Nu ben ik verder in mijn herstel en moet ik nu juist oppassen dat ik niet teveel doorsla in rust.
Ik ben eindelijk actiever aan het worden, maar dat gepaard met angst voor een terugval en dat ik in die angst verlamt raak en niks doe (depressief). Dat verwar ik weleens met “rust”.

Wat ik vaak doe is een to-do-lijst maken met maximaal 5 activiteiten, inclusief eten en dan na elke activiteit rusten. Aan het eind van de dag kijk ik naar de lijst en besluit ik wat ik laat afvallen of naar morgen schuif.

Je mag natuurlijk zelf bepalen hoeveel activiteiten je erop zet ;)

Ik herken wel wat je zegt, in die zin dat ik lang twijfelde over waar ik goed aan deed. In het begin toen ik extreem hoog in mijn spanning zat, was hardlopen het enige wat hielp om een beetje spanning kwijt te raken. Daarna kon ik me dan iets beter ‘ontspannen’. Na maanden ups en downs ging het ineens weer heel slecht en toen was ik bang dat ik te veel had gedaan. Ik heb een poosje alleen maar rust genomen (enkel wandelen daarnaast) maar ging me steeds slechter en passiever voelen. Na een week of 3 besloten toch weer mijn gevoel te volgen en weer gaan sporten en toen voelde ik me direct weer wat beter. Slechte momenten bleven erbij horen maar meestal ging het best goed. Ik sport nog altijd veel maar niet te intensief. Ik voel me nu wel fit en energiek, al merk ik ook dat het belangrijk is dat ik nog veel rust neem. Gelukkig kan ik steeds beter ontspannen. Die terugvallen zoals jij ze ook omschrijft zij zo killing, het lijkt soms of je weer terug bij af bent. Ik heb gaandeweg om die reden besloten om met antidepressiva te starten en ben blij dat ikk die atap heb gezet. Sindsdien geen hele heftige downs meer. Nu ben ik aan het opbouwen, krijg weer een beetje een ‘schildje’ , belastbaarheid neemt toe (ik verdraag weer wat stress), ik werk weer 3x4u en krijg weer vertrouwen dat het echt goedkomt. Laat je niet uit het veld slaan door de terugvallen, het hoort er helaas heel lang nog bij en dat vraagt een bepaalde acceptatie, al is het heel frustrerend. Het is moeilijk om eruit te komen en vraagt geduld maar het komt, echt! En niet teveel psychologiseren, soms is er geen reden voor een terugval maar je lijf is ontregeld (hormonaal en stresssysteem) en dat geeft fikse schommelingen.