Please give me hope

Hi Hennie,

Ik ken genoeg mensen die burnout zijn geweest en er weer volledig uit zijn gekomen. Zonder uitzondering geven ze aan dat ze wel tot dat punt moesten belanden om zichzelf te leren kennen. Mijn collega (man, 55) was ooit 4 jaar lang burnout. Eerst moest hij zijn verleden zien te verwerken (hij moest voor zijn zieke moeder zorgen vanaf zijn 18e), maar hield daar ook de levenshouding aan over dat hij geen 'Nee' kon zeggen, altijd anderen moest helpen (behalve zichzelf) en 'in dienst stond' van anderen. Inmiddels is het jaren geleden voor hem. Hij is spontaan, humoristisch, zegt direct 'nee' als hij iets niet wilt, geeft duidelijk zijn grenzen aan, etc. Hij is 'volledig genezen' zoals hij dat noemt.

Ook ik heb een soortgelijke ervaring vanaf mijn jeugd, alleen ik heb mij altijd moeten bewijzen. Dit heeft zich in fanatisme ontwikkeld, waardoor ik altijd van mijzelf dingen moét, niet mag zeiken en vooral tot het uiterste moet gaan. Afijn, compleet verkeerd en gedoemd om op een gegeven moment in te storten. Nu het zover is, ben ik dit langzamerhand aan het beseffen. Zou ik alleen maar slapen en rusten, dan veranderd er niets aan deze houding en zal het geheid weer gebeuren. M.a.w. ik ga hiermee aan de slag.

Ik ben dus van mening dat alleen maar rusten en dan weer voorzichtig beginnen met werken je niet afhelpen van de oorzaak. Werkdruk, vervelende baas, prive dingen, etc. zijn vaak de aanleiding, maar daaronder ligt een diepere oorzaak. Als je die weet te tackelen, dan ben je er echt vanaf.

Cheers.
Frank

Het komt goed! Als je luistert naar je lichaam, en inderdaad wat Frank schrijft, je aan de slag gaat met de oorzaak, je er bovenop kan komen.
Je moet weer leren om zelf de regie te nemen in je leven. Leren nee te zeggen.
En als je dat leert, ga je herstellen.

Nog eentje dan...

Het heet niet voor niets burnout. Je voelt je compleet opgebrand. Ik heb gisterenmiddag en vannacht uitstekend geslapen, maar toch... ik ben net wakker en ik voel mijzelf alsof ik overreden ben door een vrachtwagen. Veel hoofdpijn, 'hangende' ogen, dof gevoel, brak, etc. Compleet gesloopt dus. Jarenlang was mijn oplossing heel veel koffie drinken, juist gaan sporten, weer knallen, nieuwe dingen opstarten en vooral niet luisteren naar mijn lichaam. Ik moest 'niet zeiken'. Waarom zou ik rusten? Ik moest van mijzelf, liefst dagelijks, minstens 1 uur mijn lichaam afmatten in de sportschool, hoe langer ik daar was, des te beter ik mij voelde, ook moest ik minstens 10.000 stappen per dag afleggen, ik moest afvallen, moest succesvol zijn, moést emigreren, etc. . Ik heb zeker corona gehad, maar ook toen ging ik gewoon sporten en werken. Ziek zijn is voor watjes (was mijn houding).

Bij mij speelt fanatisme absoluut een rol en de oorzaak daarvan snap ik inmiddels ook. Pure bewijsdrang richting mijn ouders, zodat ik (eindelijk) werd losgelaten en van mijn leven kon gaan genieten in vrijheid. Lang verhaal, maar wel de basis.

Nu ik dit begrijp, kan ik aan mijn herstel beginnen. En ja, dan komt regel 1. Rust, slapen, rust, slapen, etc. én vooral leren dat ik moet veranderen qua levenshouding, anders zit ik over 2 jaar weer zo thuis.

Van absolute 'overdrive' naar complete rust is een heel proces en heeft tijd nodig, maar vooral ook inzicht. Je moet leren van deze periode. Dat is het enige overigens wat ik nu moet naast veel slapen ;-)

Dankjewel allemaal hier heb ik echt wat aan .

Precies wat jullie zeggen. Ik had altijd verantwoordelijkheid voor alles. Als ik mijn beter voel en een goeie dag heb voel ik nog steeds dat ik naar beneden val. Bijvoorbeeld woensdag avond zag wat speelgoed op de grond liggen en ik stoor mij hier al weken aan. Wat doe ik om tien uur 's' avonds speelgoed in de dozen en terug duwen in de kasten maar kreeg het allemaal niet voor elkaar en raakte gefrustreerd. Dat opgejaagde gevoel elke precies wat frank zegt ik moet dit ik moet dat. Daarnaast heb ik jaren lang onder druk gezeten van een partner die altijd maar aan het zeiken was. Ik deed daarom liever alles alleen om zijn gezeik niet aan te horen . Inmiddels weet hij dat hij ook een oorzaak is van mijn burn out en werkt ook aan zichzelf om zijn gedrag te verbeteren met een therapeut. Ik ga zeker mijn grenzen aangeven en wanneer ik zie dat bepaalde mensen mij stress geven trek ik de stekker eruit. Ik moet alleen werken aan mijn angst en proberen alleen te zijn. Deze hele burn out maakt mij afhankelijk van andere en als je kids heb je gewoon hulp nodig.

Hi Jennie,

Je hebt, net als ik, te maken met ingebakken gewoonten en gedachten die je als coping-strategie hebt ontwikkeld om met een slepende situatie om te gaan.

M.a.w. je hebt jezelf aangepast aan een situatie die je helemaal niet wilde, maar bent dus daardoor steeds verder van jezelf afgedreven. Sinds bij mij het kwartje gevallen is, zie ik ineens wat ik doe en snap dat dit echt niet 'normaal' is. Ik stond vanochtend om 08:00 letterlijk 3x voor de slaapkamerdeur van mijn zoon om hem wakker te maken om aan de slag te gaan, omdat ik juist niet aan de slag wil gaan ivm mijn burnout en hij het zou overnemen. Omdat ik zo fanatiek ben, had ik in de tussentijd al een logo gemaakt, domeinnamen gekoppeld, stofgezogen en hem zo'n 8 appjes gestuurd. Terwijl hij heerlijk rustig lag te slapen. Ik liet hem slapen en besefte dat ik de onrust zelf ben en niemand anders. De oplossing ligt dus bij mijzelf en niet bij mijn omgeving.

Ik moest ook gelijk denken aan een vriend van mijn die burn-out raakte, omdat zijn vader hem in zijn jeugd iedere ochtend heel vroeg wakker maakte om verplicht mee te werken in z'n supermarkt. Dit heeft weer allerlei effecten op hem gehad op latere leeftijd. Raar hoe dit allemaal werkt, maar de basis is dat hij zich daardoor ook is gaan aanpassen, wat uiteindelijk uitmondde in een burn-out. Ook weer in de hoek van 'in dienst van een ander', 'dingen moeten van een ander', 'niet mogen zeiken', 'aanpassen, behalve aan jezelf' etc. Ook hij is er trouwens helemaal uit gekomen ;-)

Ik ben trouwens op meditatielessen gegaan. Nooit verwacht dat het iets voor mij zou zijn. Traag, vaag en zweverig. Maar toch.. het eerste wat die 'Zen leraar' tegen mij zei was: 'Je gaat vanzelf in de spiegel kijken en komt tot de kern van wie bent'. Afijn, nog geen 2 lessen later al meer inzicht dan na tig gesprekken met m'n psycholoog.