De kern vinden

Ik zit ook al in mijn derde burnout. Bij de eerste twee kwam ik er redelijk snel weer uit binnen een jaar was in weer volledig aan het werk. Maar vaak ging het moeizaam en was het een heel gevecht met mezelf. Maar ik ging door want ja de hypotheek moest betaald worden, 4 kinderen, etc. Ik moest van mezelf doorgaan.

Maar nu de derde is veel heftiger en zit er nu al bijna twee jaar in. Was/is bij jou de derde ook veel heftiger ?

Na twee jaar heb ik nog steeds enorm veel lichamelijke klachten. Soms gaat het een week of iets langer goed en heb ik het idee dat ik uit het dal klim om vervolgens weer keihard teruggeworpen te worden. Dan ben ik weer helemaal terug bij af. Sta vreselijk misselijk op met legio klachten. Duurt meestal een week alvorens het weer iets beter gaat. Maar het blijft op en neer gaan en weet niet hoe ik eruit moet komen.

Zo bert twee jaar je laat mij wel even schrikken .

Neem je nu wel voldoende rust en heb je voldoende hulp

Ik heb ook veel lichamelijke klachten zit er 6 maanden in hoop niet dat ik er zo lang in blijf hangen

Hi Bert,

Ik kan niet zeggen dat de 3e heftiger is, maar het wel intenser qua gevolgen. Ik doe nu bewust voor het eerst niets meer. Dus geen boodschappen, wandelingen met de hond, dingen moéten, etc. Dat deed ik destijds wel, maar nu kies ik volledig voor rust. Het gaat bij mij met ups & downs, maar ik merk ook dat er in de basis grote veranderingen zijn. Dit heeft alles met die puzzel te maken waarover ik het heb.

Je moet proberen om je niet te focussen op de gevolgen (burn-out en alle emoties en fysieke reacties), maar focussen op de puzzel. Ik zit al jaren muurvast, maar nu pas begin ik in te zien waar ik continue op vastliep en wat mij nu voor de 3e keer gevloerd heeft.
Ik heb veel dingen gedaan waarvan ik achteraf dacht 'Waarom doe ik dit eigenlijk'. Daarover ben ik gaan nadenken. Waarom zou je dingen doen waar je eigenlijk zelf helemaal niet achter staat, maar toch doet? Mijn allereerste les meditatie gaf mij dit inzicht. Het waren meer de woorden die de leraar uitsprak, waardoor het kwartje bij mij viel en inmiddels een lawine aan inzichten heeft gegeven. Het stormt nu in mijn hoofd (was vanochtend al om 04:00 wakker), maar het is er eentje waarvan je telkens beseft dat het allemaal klopt. Sterker nog, ik merk nu al dat ik iets heb aangeraakt voor het eerst, waar het al die tijd vast zat.

Ook voor jou moet zoiets gelden. Niet voor niets ben je voor de 3e keer ingestort, simpelweg omdat je de échte oorzaak nog niet gevonden hebt. Je wordt niet zomaar ziek, zwak en misselijk. Gebruik je burnout periode om die puzzel op te lossen. Zeker niet makkelijk, maar blijf praten en logisch nadenken. Zolang je de kern niet gevonden hebt, kan je nergens aan gaan werken en kun je niet herstellen. Kennis = macht. Klinkt simpel, maar is het zeker niet.

Succes met puzzelen,
Frank

Hoi Levi,

Iedere burnout is voor iedereen natuurlijk anders. Ik heb zelf het vermoeden dat ik na de eerste burnout er toch niet echt uitgekomen ben en zo in de tweede en derde gerold ben. Mijn verhaal is ook apart. Heb me ziek gemeld maar ben vervolgens toch paar uurtjes blijven werken. Mailtjes doorsturen, soms zelf dingetjes oppakken enz. Verantwoordelijke functie en hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Gewoon doorgaan terwijl het eigenlijk niet meer gaat. Bleef dus paar uurtjes weken en de bedrijfsarts vond het prima (i.p.v. op de rem te trappen) en ik zat binnen 9 maanden weer op 7 uur per dag. En toen klapte ik dus helemaal in en moest me weer volledig ziekmelden.

Dus volgens de nieuwe bedrijfsarts zit ik bijna een jaar in de burnout maar volgens de wet al bijna twee jaar. Dus eigenlijk is het een jaar als je het zo wil bekijken en dat probeer ik dan ook maar.

Maar die klachten zijn echt verschrikkelijk. Ging tijdje ietsje beter en laatste 2 maanden weer helemaal slecht. Had eerst perioden van twee tot drie weken dat ik me redelijk voelde maar die periodes worden nu steeds korter.

Heb psycholoog, slik Citalopram en probeer zoveel mogelijk te rusten. Ik schrik er zelf ook van dat ik er al zolang inzit trouwens.

Hoi Frank,

Bij mij was ik de eerste twee keren er redelijk snel uit (of misschien ben ik er wel nooit echt uitgekomen), maar nu bij de derde blijf ik er maar inhangen. Vooral door de lichamelijke klachten is het moeilijk de dag positief te beginnen.

Hoe lang zit jij in je burnout ? En heb je ook veel lichamelijke klachten ?

Tja, waar moet je beginnen bij die puzzel. Ik heb wel al besloten om bijvoorbeeld niet meer terug te gaan naar mijn huidige toxische werkomgeving. Maar het lucht me eigenlijk niet echt op, eerder dat ik er stress van krijg. Zorgen over wat ik dan moet gaan doen en hoe ik het financieel rond moet gaan breien. Het zou eigenlijk een soort verlossing moeten zijn dat ik niet meer terug hoef. Ik heb ook contact verbroken met mensen die energie vreten. Probeer te rusten maar zit teveel in mijn hoofd. Probeer afleiding te zoeken maar werkt meestal maar van korte duur voordat ik weer in mijn hoofd zit. Weet dat het allemaal averechts werkt, maar blijf het doen.

Ik kan me zo redelijk voelen en uit het niets plotseling heel slecht. En dat heel slecht duurt vervolgens dagen. En kom er niet achter waar het aan ligt, echt frustrerend.

Groeten,
Bert

Hallo beste inderdaad goed om van de energie zuigers afstand te nemen en voor je zelf te kiezen je bent goed bezig. Dat teveel in je hoofd zitten heb ik ook heel erg. Er volgen goeie dagen en dan opeens slechte dagen. Soms denk ik dat het komt omdat , ik over mijn grenzen ga als ik mij goed voel. Alhoewel ik eigenlijk maar twee taken doe per dag. Maar ik merk wel dat ik stress krijg van mijn omgeving omdat, er verwachtingen zijn wanneer ik mij goed voel

Geef de moed niet op we komen er wel zoals frank zegt blijven puzzelen. Wat ik mij wel afvraag werkt de medicatie niet voor je stemmingen ?

Hi Bert,

Het is logisch dat je vanuit praktisch perspectief stress ervaart qua werk en de stap naar het UWV. Maar nogmaals...gebruik het vangnet dat er is en waarvoor je iedere maand betaald en berust daarin. Je geeft al aan dat je er nooit écht uit bent gekomen, waardoor het zelfs logisch is dat je er voor de 3e keer in beland.

De puzzel is voor iedereen anders en kan uit verschillende stappen bestaan. Ik heb verschillende fases moeten doorlopen en heb nu het gevoel dat ik voor de laatste fase sta. Eerst moest ik ongelooflijk veel ellende uit het verleden verwerken. EMDR (soort hypnose) heeft daarbij erg veel baat gehad, maar ook talloze gesprekken.

Maar kijk goed naar wát exact jouw werk toxisch voor je heeft gemaakt. Hadden je collega's dezelfde ervaring? Of reageerde jij extra sterk op wat jij toxisch noemt. Hier kan je namelijk veel lering uit trekken. Ik kan bijv. slecht tegen autoriteit. Zeker als het gebakken lucht is. De ene accepteert dat, terwijl de ander daar op leeg loopt. En vergis je niet.. Ik ken meerdere mannen die burnout zijn geraakt, waarbij achteraf bleek dat het uiteindelijk toch met hun jeugd te maken had. Vaak is er een relatie te leggen met de houding/karakter van de vader. Ouders met (te) hoge verwachtingen of juist weinig inspirerend of zelfs denigrerend. Maar ook vaders zonder enige interesse in hun zoon of juist vaders met problemen. Onbewust neem je dit mee en loop je later tegen de muur en moet je dit allemaal gaan verwerken. Het is complex, maar zeker op te lossen. Ook blijkt vaak dat je het eigenlijk al wist, maar het zover hebt weggestopt, dat het er op een gegeven moment 'vanzelf' uitkomt.

Ga dus goed na voor jezelf wat je onder toxisch verstaat. Kom je dat gevoel vaker tegen in je leven? In welke situaties? Lijkt dat op iets van vroeger? Waarom? Dus blijven analyseren en ontleden.
Bij mij is de oorzaak overduidelijk, maar heeft het naast veel verdriet ook erg veel bij reacties gegeven, zoals bindingsangst. Een onveilige jeugd is daar de oorzaak van.

Dus ellendig voelen is oké, mits je ermee aan de slag gaat. Het hoort nou eenmaal bij een burnout. Neem een kladblok en schrijf continue op wat je te binnen schiet. Dat ene gesprek met die collega, dat ene moment uit het verleden, bladiebla... Langzaam maar zeker zie je een patroon ontstaan en ben je een stap verder.

Succes,
Frank

Helemaal eens Frank!
Aan het begin van de burn out rende ik ook nog gewoon door. Totdat ik opnieuw werd stilgezet.

Op dit moment volg ik ook bokstherapie. Misschien voor meer mensen een aanrader.. Je doet daar oefeningen met betrekking tot grenzen. Hoe voel jij je grens? Hoe geef jij deze aan? Ze gaat bewust je grenzen over, en zo zie je je natuurlijke reactie hierop. En zo kun je er letterlijk mee aan de slag gaan.
Eerst heb ik wel met een psycholoog gepraat over de kern van mijn probleem. Daar was ik op een gegeven moment uitgepraat. Nu ‘oefen’ ik het in het echt.

Maar daar zeg je ook wat, 'doodvermoeid aan de slag', je was er dus ook nog lang niet klaar voor... dus dan val je keihard terug.

Hi Madeliefje,

Ik ben even met sporten gestopt... iets teveel grenzen opgezocht ;-)

Mijn valkuil met sporten was dat ik door enthousiasme (en endorfine) mij altijd geweldig voelde na het sporten. De volgende dag voelde ik mij dan weer ellendig, waardoor ik wéér ging sporten. Maar dit was zonder begeleiding, dus geen goede vergelijking.

Ik ben dus nog niet gestart met het opzoeken van grenzen qua sporten. Ik had mijn gevoel zo afgestompt dat ik bijvoorbeeld letterlijk geen enkele emotie voelde bij de geboorte van onze kinderen. M.a.w. ik was toen al (20 jaar geleden) volledig emotioneel afgestompt. Pure bindingsangst door een onveilige jeugd. Allemaal k&%, maar zeker te herstellen. Ik wilde zelfs op een gegeven moment mijn gezin verlaten....zo blij dat ik dat niet gedaan heb. Ook het overlijden van een goede vriendin vorig jaar deed mij niets.. klinkt raar, maar zo afgestompt was ik geworden. En ja, dan besef je niet eens dat je dat bent, want je ervaart het als 'normaal', terwijl achteraf dit natuurlijk absurde reacties zijn.

Dus werk aan de winkel..

ps: boksen is overigens een behoorlijk pittige sport om mee te starten ;-)

Jaa zo! Ik ben ook gestopt met volleybal. Was ook te heftig. Ik zeg het verkeerd. Het is vooral therapie, met boks oefeningen.
Want ik herken wat je zegt. Ik ging met sporten ook over een grens. Je wordt daar niet beter van.

Sporten werd voor mij een soort uitlaatklep. Wat nou moe? Ik ben toch geen watje? Zoiets dus..niet de oorzaak, maar juist precies wat er in mijn levenstijl zich altijd herhaalde. Dingetje uit mijn jeugd, wat ervoor zorgde dat ik altijd keihard voor mijzelf moest zijn.

Bevalt die bokstherapie jou? Een vriend van mij geeft dat. Misschien toch eens proberen...

Haha ik zou blij zijn als ik klaar ben. Waarom? Omdat ik mezelf keihard tegen kom. Ik voel daar letterlijk dat ik me bijv teveel verantwoordelijk voel voor de ander, ik geen harde nee durf te zeggen, (wat Okee is, een zachte nee kan even krachtig zijn) maar al die dingen komen naar boven omdat de therapeut je in een situatie laat komen, zoals in het echte leven. Hoe reageer jij als iemand door blijft gaan over je grens?
Denk dat ik hier voor de rest van mijn leven wat aan heb.

Hi Madeliefje,

Ik sprak die collega van mij nog vandaag die volledig uit zijn (zware) burnout was gekomen. Hij zei dat het herkennen en doorbreken van patronen het allerbelangrijkste is. Bij mij is dat 'moeten'. Ik moet van alles van mijzelf en vooral niet zeiken. Alles is ook 'makkelijk' en doe je eventjes, terwijl ik het vaak enorm onderschat.

Vandaag werd dat overduidelijk en liet ik het los. Ik wist niet wat mij overkwam. Barstende hoofdpijn , maar ook een gevoel van intense rust. Heel raar, want eigenlijk was het een kleine stap, maar met een enorme positieve impact. Ik heb vanaf dat moment de hele dag barstende koppijn. Misschien is dat waar mijn collega mee eindigde..hij zei..als je het patroon doorbreekt komen je linker en rechterhersenen weer in balans. Ratio en emotie. Ik weet niet of het waar is, maar het is wel raar wat ik vandaag meemaak. Ik herkende het patroon omdat ik er weer helemaal niet goed van werd wat ik deed. Het zit in de hoek van 'het moeten bereiken van een doel'. Dit is weer gerelateerd aan mijn leven waarbij ik het doel had vanaf mij 14e om een van mijn ouders te helpen, wat achteraf gezien onmogelijk was. Het was echter mijn levensdoel.

Ik ga eens kijken of dit nu de komende tijd gaat doorzetten. Wel erg lastig, want 'moeten' en 'niet zeiken' zit er erg ingebakken. Want ik voelde mij dus goed en 'moest' dat direct van mijzelf gaan vieren met een stuk te gaan fietsen zonder enig doel...toen dacht ik...nope..ik moet rusten en viel direct een uur in slaap. Raar gedoe dit allemaal.