Nulpunt

Hai frank,


Ik herken zeker wat je zegt. Soms denk ik ook moet ik mijn hele leven straks met een agenda gaan werken.

Als ik energie heb voel ik mij zo opgejaagd en wil van alles gaan doen. Net als gisteren even mijn kind douchen stond daarna helemaal te shaken. Blijkbaar kan ik dat helemaal nog niet aan.

Nou ik kan je vertellen dat ik gisteren door zoveel energie en van alles door mijn hoofd ging te willen doen zelfs ik daar moe van werd. Ik heb nu energie ik ga mijn herstel nu zo aanpakken , heel de dag bezig geweest welke voeding patroon ga ik aanhouden. Dat ik zelfs over het hele boek heb lopen dromen waar ik een uur uit heb gelezen.

Kortom ik herken je verhaal. Ik denk dat ik zelf echt zoekende nog in het feit ben waar mijn grenzen liggen.
Ik denk dat jou vriendin de juiste aanpak hanteert doordat zij de rust voor haar zelf creëert heeft ze daardoor meer energie om mee te ondernemen. Hoe zien jou goeie dagen er nu uit en wat doe jij bijvoorbeeld op een dag ? Wat maakt jou zo moe?

Zelfreflectie helpt mij wel

hallo frank

werkt je vriendin ook weer of doet ze gewoon rustig aan . want ik denk dat je rustig je leven moet leiden als je uit een burn out bent . en naast werken heb je ontspanning nodig

Ik herken dit zeker, ik ben me na al deze tijd (bijna een jaar) ook redelijk bewust geworden van mijn grenzen. Nadien besef je pas hoe hard je vroeger over je grenzen ging.

Toch kan ik mezelf moeilijk in de hand houden, zodra ik wat energie heb schreewt mijn brein om iets te gaan doen: Ofwel geef ik eraan toe en doe iets waardoor ik uitgeput op de bank beland, ofwel vecht ik ertegen waardoor ik ook energie vebruik en toch uitgeput op de bank beland.

Ik heb al geprobeert om routines in te bouwen zoals wandelen, meditatie e.d. maar deze worden bij in mijn hoofd heel snel "moeten" waardoor ik me zelfs om deze zaken loop druk te maken. Gevolg, weer uigeput.

Zelfs kleine zaken die mijn psycholoog mij voorstelde om te proberen worden direct moeten in mijn hoofd, want stel je voor dat ik de volgende sessie moet vertellen dat ik niet goed mijn best gedaan heb! Ik weet dat dit fout denken is maar het lukt me niet om los te laten.

Ik hoop toch ooit weer wel wat meer tv te kunnen kijken.. ik kijk alleen in de avond tv. Ik ben er ook nog lang niet heb uitputting angst spanning en pppd klachten. Brein die te overgevoelig reageerd op prikkels daarom elke dag duizelig bij staan lopen pff.

Bedankt voor jullie reacties. Blijkbaar heel herkenbaar ;-) Mijn vriendin werkt overigens al weer een aantal jaren full-time (4 dagen per week). Zij sport geregeld, gaat vaak met vriendinnen op stap, maar zoekt nooit de grens op. Dus nooit zwetend van de tennisbaan of van haar racefiets afstappen, nooit dronken, etc. Zij stopt op het moment dat ze voelt dat het inspannend wordt. Op die manier is haar accu nooit leeg. Ze houdt altijd 25% over zeg maar. Wij, de burn-outs, zaten op bijna 0% en zelfs 5% zien wij als veel energie. Dit terwijl je hersenen en alle functies die zij aanstuurt (zenuwen, zien, horen, etc.) nog niet eens volledig kan functioneren. Dus ja, je schrikt van geluiden, sterke emoties, snelle beelden, drukke gesprekken, etc. Eigenlijk heel logisch allemaal.

En wat doe ik op een dag? Eigenlijk nog steeds teveel. Ik werk full-time voor een buitenlands bedrijf, maar heb geen toezicht, dus ik kan mijn tijd volledig indelen. Ik ga wel stoppen hiermee, want het geeft mij geen energie en merk dat een online meeting al voldoende is om mij afgepeigerd te voelen na afloop. Ik slaap bewust zoveel mogelijk, omdat ik merk dat dit enorm helpt (en een collega van mij ook zei dat dit hem uit de burn-out heeft gehaald). Ook mijn vriendin sliep heel erg veel in de beginperiode. Dus altijd in de middag een uurtje of iets langer. Ik doe dit pas enkele dagen, maar merk dat dit enorme verbeteringen geeft. Ik wandel met mijn hond een stuk(je) en stel geen doel. Ben ik na 2 straten al moe, dan ga ik naar huis. Voel ik mij goed, dan wandel ik wat langer. Op mooie dagen pak ik mijn fiets en kijk ik wel hoe het gaat. Soms even langs de appie of iets anders, maar de energie is héél laag. Dus soms loop ik net in de winkel, en wil ik ineens heel graag naar huis, wat zich soms omzet is nervositeit en angstgevoelens. Ik ga dan bewust alles vertragen. Juist langzamer lopen, mijn aandacht afleiden en rustig naar huis. Vaak val ik dan als een blok in slaap. Dus goh..zou ik oververmoeid zijn?

Na met mijn gezin gegeten en gekletst te hebben, ga ik alleen op de bank chillen voor de tv. Ik ga dan youtube filmpjes kijken die absoluut heel chill zijn. De satisfying video's zeg maar.. er zijn talloze video's dat mensen overwoekerde tuinen gaan maaien, smerige auto's schoonmaken, hoge drukreiniging, schapenscheren, etc. Gewoon érg relaxed om te kijken. Je bent 'bezig' , maar het geeft geen enkele prikkel.

Zodra ik merk dat ik begin te gapen, zoek ik mijn bed op. Want ik merk dat ik de neiging heb om juist op de tijd te letten (zoals vroeger). Dus als het pas 21;00 is, dan bepaalt de tijd of ik naar bed ga, terwijl ik nu weet dat ik gewoon moet gaan pitten als ik gaap. Vaak val ik dan direct in slaap. Ga ik juist obv de tijd redeneren en pas om 23:00 naar bed, dan ben ik de slaap 'voorbij' en duurt het heel lang voordat ik slaap.

Daarnaast ben ik bezig met een eigen bedrijfje aan het opzetten. Een idee waarmee ik uiteindelijk kan gaan wonen waar ik wil. Ik wilde daar mijn hele leven al wonen, maar door familieomstandigheden kon dat niet. De reden overigens waarom ik burn-out ben geraakt. Dus iedere dag spendeer ik tijd met wat testjes, wat creatief werk en kleine klusjes (huishouden, tuinonderhoud, etc.). Maar begin ik herhaaldelijk te gapen, dan weet ik inmiddels genoeg.

PS: Wees positief. Stel geen termijn. Besef dat je hersenen smeken om rust en dat slaap veruit de beste manier is om daaraan te voldoen. Dit helpt niet alleen het verwerken van de oorzaak, maar ook het herstel.

Frank wat een fijne beschrijving van alles. Je doet ook echt veel en hebt ook je grenzen dat is al heel positief. Frank ik weet dat je geen psycholoog bent ;]

Maar heb je misschien nog een tip betreft dromen. Ik droom zoveel en kan overdag niet slapen maar pieker ook veel. Ik kan helemaal geen tv kijken wordt daar heel onrustig ben. Ik was in het begin wel echt helemaal uitgeput kon amper lopen. Ik kan sinds twee weken iets meer. Ik heb ook een kleine die veel energie vraagt. Ik krijg wel hulp van familie alleen zij vraagt heel veel aandacht van mama en het is echt een aanwezig kind. En daar komt het grootste probleem ik durf soms niet alleen te zijn vooral als ik mij echt heel slecht voel . Heb daar wel stappen in gemaakt daar ben ik best goed in. Kortom gaat de overprikkeling langzamerhand minder worden kan ik ooit weer tv kijken. En ik heb een schema opgesteld maar van mijn telefoon mag ik wel wat meer afblijven ben geneigd om nog steeds teveel op te zoeken dat angst opwekt.

Eerlijk gezegd, afgaand op je laatste reactie, ben je helemaal niet goed bezig. Je bent met 20 dingen bezig in je hoofd, uitplannen, klusjes, zelfs nog werk!
Op die manier ben ik almaar verder afgegleden zelfs al was ik overtuigd dat ik het kalmer aan deed.
Telkens als je energie hebt jaag je het erweer door terwijl dat je net die energie moet koesteren om terug een overschot te kunnen opbouwen.
10 maanden later was mijn klusje van de dag een douche nemen, want meer lukte gewoon niet meer.

Naast het feit dat je nog enorm veel op je bord neemt blijf je jezelf ook prikkelen wanneer je denkt te rusten.
TV of youtube kijken zijn ook prikkels zelfs al voelt het niet zo. Je brein blijft in actieve stand staan. Eigenlijk moet je helemaal niets doen, net zoals men vroeger deed, gewoon voor de haard in de schommelstoel voor uren :) Ogen toe en gewoon liggen op de bank. Heel moeilijk wanneer je brein raast, maar na 10-20 minuten "echt" rusten, voel je wel degelijk het verschil met "tv rusten".

Je vriendin is helemaal niet hersteld als ze zoveel moet doen en laten om zich normaal te voelen…

Beste Taco, ik kan je verzekeren dat zij volledig hersteld is. Zij doet alles wat zij daarvoor ook deed, alleen nu bewuster. Ik weet niet of jij 4 dagen per week een zeer drukke baan aan kan, 3x per week sport, gaat stappen, het huishouden doet, etc., maar zij is er volledig uit. Wat ik probeer duidelijk te maken is dat ik veel leer van haar en dit kopieer, wat mij helpt. Dit deel ik dus via dit platform. Wat ik zie is iemand die goed luistert naar zichzelf, rust neemt, grenzen bewaakt, rituelen hanteert (ochtend en avond) en tijd neemt voor alles en af en toe doet zij een mindfulness oefening Rust en balans is key. Ik ben totaal niet zo en ervaar duidelijk dat haar aanpak werkt. Ook een collega van mij is eruit gekomen door deze aanpak. Niet rennen, maar blokjes verdeelt over de dag. 3x gapen is slapen ipv te denken, 'maar het is pas 21:00'. Ik kom net terug van een flink stuk fietsen, dus werkt het? Ja, absoluut. Ik ben zeker moe, maar voldaan. Nu even voor mijn kinderen koken..succes!

Kijk, dit is nou wat ik bedoel met 'iedere dag leer je weer wat'. Wat je hiervoor las. Flink stuk fietsen en daarna koken, heeft mij de volgende dag flink opgebroken. Dit is de fout die ik (te) vaak maak. Ik had s'middags geslapen en had dus een klein beetje energie opgebouwd. Vervolgens denk ik..het is mooi weer, ik ga een stukje fietsen. Omdat dit goed ging, dacht ik, leuk, dan fiets ik even naar de stad. Al snel begon ik mij niet lekker te voelen en fietste weer naar huis met het gevoel..dat heb ik mooi dan even gedaan. Ook merkte ik dat mijn hartslag een stuk hoger lag dan normaal. Afijn, tot 01:30 klaarwakker en rusteloos. De volgende dag dus helemaal gesloopt. 'Even' naar de supermarkt geweest en mijn benen waren gewoon van pap. Rustig naar huis gegaan en diep in slaap gevallen in de middag. Bijna 2 uur. Nu weer wakker, maar zweverig en gejaagd. Moraal van het verhaal... ervaren, leren en beseffen. Het is niet anders.

Neem je medicatie frank? Ik vraag me soms af of wij die in een heftige b.o zitten niet onder angstoornis paniekstoornis vallen. Soms vind ik het moeilijk te geloven dat et ooit weer beter gaat worden. Maar als ik dan vergelijk met 1 jaar terug kan ik weer wat meer prikkels en inspanning aan. Alleen of echt oppassen op de vermoeidheid.

Anoniem, ik wou dat ik het zelfde kon zeggen. Het is nu 11 maanden sinds ik ben uitgevallen en ik zit op een absoluut dieptepunt. Na een douche lig ik tegenwoordig al uitgeteld op de bank, voor de rest van de dag. Zelfs een wandeling in de tuin lukt me niet meer zonder uitgeput te zijn.

Ik maak(te) telkens dezelfde fout als Frank, zodra ik een beetje energie heb jaag ik het er gelijk terug door.
Altijd denk ik dat ik goed bezig ben, dat ik deze keer niet te veel doe.
Ik ben bang dat ik echt het absolute nulpunt moet bereiken voor ik het eindelijk eens zal snappen. Op dit moment van schrijven ben ik me er bewust van, maar zodra ik morgenochtend uit bed klim en de cortisol terug door mijn lijf giert zal ik onvermijdelijk weer een klusje doen die me zuur zal opbreken.
Ik voel me soms net een junkie...

Hoi L,
Ja ik heb me heel goed weten inhouden met mijn energie zolang. Acupunctuur en dry needling hielpen mij ook wel. Toch pas begonnen met medicatie. Nu het gevoel te hebben af te glijden door de ad. Pff zo vervelend. Weet niet of ik de goede keuze gemaakt heb nu. Had mijn spanning en energie zelf in handen nu voelt mijn lichaam sins gister door de ad. Heletijd zenuwachtig gespannen en weer duizeligheid. Pas begonnen.

oh zo herkenbaar jullie reacties hierboven. Ik wil ook meteen altijd veel doen zodra ik een goede fase heb. En het gekke is: ruim 100 km op tempo wielrennen geeft mij veel energie en voldoening, een halfuurtje naar de supermarkt daarentegen.. die vreselijke overprikkeling... Goed hoe jouw vriendin haar grenzen in de gaten houdt. Ik heb een heel rustig ochtendritueel waarbij ik o.a. in gedachten voor heel veel zaken dankbaar ben en kracht wens voor andere mensen die dit nodig hebben. Ofwel, bidden. Dit geeft mij rust.
Ik wens iedereen veel sterkte in het herstel!

Ik denk dat de start van je herstel eigenlijk pas écht begint als je je beseft dat álles, maar dan ook echt álles wat je doet en denkt veel energie kost en dat je inziet dat er altijd een oorzaak ligt bij jezelf.
Je kunt slapen en uitrusten wat je wilt, maar als er niet iets wezenlijks verandert, dan zal je nooit uit je burnout komen.

Letterlijk sinds deze week zie ik pas in hoe 'raar' ik altijd dacht en deed. Juist als ik signalen kreeg van mijn lichaam/geest om rust te nemen, dan ging ik juist een schep bovenop doen. Ik was toch geen watje? Niet zeiken, was mijn levensspreuk. Nog harder, verder, sneller, later, vroeger, meer, etc. Afijn, inkopper dat je dan met een burnout overblijft.

Sinds ik mij dit realiseer, moest ik eigenlijk lachen om mijzelf. Mijn zoon en ik richten een bedrijfje op. Hij doet inmiddels alles, dus ik hoef niets meer te doen. Maar toch... Terwijl hij tot 10:00 uitslaapt (wat ook geen probleem is), heb ik in de ochtend al een compleet marketingplan op papier gezet en heb 'nog eventjes' wat gemaild met de leverancier. Ik ben al bekaf als hij pas beneden komt. Afijn, vanaf vandaag stop ik ermee hebben we afgesproken. En direct daarna viel er een enorme last van mijn schouders.

Dus wie doet het? Ikzelf. Dus wie kan het oplossen? Ikzelf.

De ligstoel met extra dik ligmatras ontvang ik komende week, dus ik ga een Bob Marley houding aannemen de komende maanden.