Misschien is dit wel een levenslange strijd nu

Ik stond altijd bekend als de rustige kerel, relaxed, etc. Daar is niet veel van over. Het begon met corona, net verhuisd bij mijn vriendin twee weken en toen brak de pleuris los. Op zich vermaakten we ons prima en ik kon nog naar mijn werk toe gelukkig, maar het raakte me wel. Ik begon te piekeren, onzeker te worden over de toekomst. Het bezoek wat langskwam wilde graag drinken, trippen, gek doen.. De katers hielpen mijn geestelijke gesteldheid niet. Toen werd mijn vriendin zwanger, we probeerden het dus dit was goed nieuws. Maar ook nu weer iets nieuws, stress opeens, afspraken maken en haar rommelige kleine huis wat opruimen om ruimte te maken. Toen kwamen we een advertentie tegen voor een nieuwbouwwoning, verstandig op dat moment? Nee, maar wel een kans. Besloten het toch te doen en we kregen het en konden het betalen. Ik woon er nu, maar ik ben er wel onder door gegaan.

Een megadruk jaar vol plannen en een hormonale boze vriendin later en de kleine werd geboren. Alles erop en eraan, prachtig. Maar slapeloze nachten, mijn vriendin kreeg een depressie en lag het eerste half jaar op de bank. Ik moest alles doen opeens, hoewel ik er achteraf gezien al doorheen zat toen. 'S nachts de fles, overdag een chaos terwijl je aan de telefoon hangt met bouwinstanties, werk in ploegendienst waar het alles behalve rustig is, toch nog proberen een sociaal leven ernaast te houden. Na de verhuizing stortte ik in, ik was woedend en wist niet waarom. Vooral op mijn vriendin, die nu niet meer depressief was maar allemaal andere rare kwalen kreeg. Dit ging nog even door, begonnen met ADHD medicatie omdat ik dit had en dit nu opeens enorm parten speelde. Constant overprikkeld, alle geluiden waren te hard, een piep in de oren, totaal geen energie meer. Geen tijd of energie voor hobbies of niet eens meer weten hoe dat moet, niet kunnen slapen maar zo zo graag willen slapen. Dit ging nog even door, misschien was de medicatie immers mijn redding.

Het werd nog drukker op mijn werk, ik kreeg ook nog eens corona en alles maar dan ook alles zat vast qua spieren en deed zeer. Ik kon niet meer en meldde me ziek, voor het eerst in mijn leven langdurig.

Eerste maanden werken aan rust vinden, moeilijk met een chronisch zieke sjagrijnige partner en een klein kind. Werken aan je slaapritme, ook pittig als je dit 2 jaar niet gehad hebt. Allemaal vast heel herkenbaar als je dit kunt lezen tot zover. Ik ben normaal emotioneel stabiel maar zoals ik me toen voelde, zo herkende ik me niet. Boos, labiel, snel over de rooie, overprikkeld voor geluid, geen eetlust, dan weer een vreetbui. Ik begon met valeriaan slikken elke dag met vitamines en ashwaganda tegen de cortisol. Uiteindelijk na maanden te ijsberen kon ik eindelijk mijn stress omlaag brengen. Ik was opeens enorm moe, maar rustig. Ik kon slapen en ging 8 uur op bed elke dag, het lukte om een boek te lezen. Opeens werd ik een dag wakker en ik voelde me weer soort van.. normaal?

Nu weer aan het werk en ik merk dat mijn slaapritme weer in de war raakt. Mijn vriendin is nog steeds niet beter en we hebben nog steeds aanvaringen, maar minder dan eerst. Werk zelf is nog steeds een chaos maar ik doe mijn best om het me niet te laten raken en loop een stukje langzamer. Het is hard werken om niet terug te vallen, vooral als je constant een dejavu gevoel hebt.

Misschien is dit wel een levenslange strijd nu. Ik lees hier en elders dat deze aandoening jaren kan duren. Blijf vechten, verlies niet de hoop en werk in kleine babystapjes. Elk stapje is vooruitgang, ook al doe je dagen later weer een paar terug. Dat hoort bij het proces.