Therapiepsycholoog.com › Lotgenoten forum › Burnout › Angsten n.a.v. allerlei vervelende gebeurtenissen

Angsten n.a.v. allerlei vervelende gebeurtenissen

Hoi allen,

Ik ben niet gediagnosticeerd met een burn-out i.v.m. werk maar meer met angsten n.a.v. allerlei vervelende gebeurtenissen, waardoor ik inmiddels ook helemaal uitgeput ben en eigenlijk dus een soort van burn-out heb. Ik herken heel veel klachten die velen van jullie hebben.

Even zo kort mogelijk mijn verhaal: begin 2021 is een goede vriendin op 43 jarige leeftijd overleden aan kanker, dit ging bizar snel, was een heftige tijd. In die periode zorgde ik ook regelmatig voor mijn demente vader maar liep wel tegen het feit aan dat mijn moeder, die fulltime voor mijn vader zorgde, niets uit handen wilde geven, dat gaf soms wat frustratie. Na het overlijden van mijn vriendin kreeg ik buikpijnen en angstaanvallen. E.e.a. is toen uitgezocht en alles was oké. Ik ben 7 maanden volledig uitgeput geweest, had de vreemdste klachten en kwam niet van de angstaanvallen af en ben toen aan (helaas) xanax gezet en kreeg daarnaast cognitieve gedragstherapie.
Ik was net wat aan het opkrabbelen, toen mijn moeder de diagnose longkanker kreeg. Ondanks dat ik niet fit was, is het me wel gelukt om samen met mijn zus en onze partners haar te begeleiden en ondertussen ook voor onze vader te zorgen. Mijn moeder haar ziekte was te genezen maar verzwakt door de chemo, kreeg ze Covid en hier is ze in december 2021 aan overleden. We hebben haar letterlijk zien stikken, het was verschrikkelijk. 6 weken laten is ook mijn vader overleden. Een week na het overlijden van mijn vader kreeg ik van mijn werk te horen dat ze het allemaal te lang vonden duren en hebben ze besloten mijn (jaar) contract niet te verlengen.

Ondertussen had ik nog steeds vervelende klachten, een strak middenrif, weinig eetlust, pijn op de maag, pijn in de ribben, vastzittende nek en schouders. Ik heb het op een gegeven moment genegeerd en in oktober 2022 dacht ik dat ik zover was om de medicijnen weer af te bouwen. Dat ging vrij goed, het enige wat nog overbleef was de vastzittende schouders en nek.

Helaas kreeg ik half januari dit jaar weer een terugval. Lage rugpijn, buikpijnen, verminderde eetlust, overal spierpijn, slecht slapen. Zoveel angst dat ik helaas toch weer aan de medicatie zit (zat in een continue fight/flight modus). Ik heb vooral moeite met de pijnen in mijn buik (het is meer een brandend, stekend gevoel, niet alsof het mijn darmen zijn, eerder verzuring van spieren) en de pijnen in mijn benen. Dit zijn net iets andere klachten dan de vorige keer. De huisarts heeft e.e.a. gecheckt en is ervan overtuigd dat het allemaal van spanning komt. Ik merk dat de klachten me toch weer angstig maken, ondanks dat ik weet dat ik een enorme hoge spierspanning heb. Ik ga nog wel wat laten onderzoeken maar ben daar toch ook weer enorm bang voor. Vicieuze cirkel.

Herkent iemand de klachten en vooral die spanning en pijn op de buik, lage rug (zit muurvast) en in de benen?

Veugi

06-03-2023

laatste reactie: 06-03-2023

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Jouw verhaal lijkt erg op die van een vriendin van ons (mij en mijn vriendin). Burn-out door zorg voor naasten. Zij kreeg ook angstaanvallen, zat er geregeld doorheen, fysieke problemen, maar is inmiddels weer aan het werk en is er nagenoeg volledig vanaf.
Eigenlijk is het 'zo simpel' dat je geregeld wilt checken of het wel normaal is wat je voelt en denkt, want vaak denk je.. WTF! En ja, gelukkig door dit soort chatgroepen kom je er dan achter dat het veel vaker voorkomt. Iedereen focust zich op de bij-effecten van een brein die zwaar onder druk heeft gestaan, terwijl het niet meer dan logisch is dat je (erg) veel spanning en ervaringen moet laten afvloeien door praten en (veel) slapen (= verwerken). Hiermee wil ik zeggen dat mensen zich snel alleen vinden staan met hun problemen en emoties, maar onder de streep gaat het om hetzelfde. Langdurige stress vergt veel van je hersenen, niet van je knieschijven :-) De rare sprongen die je hersenen dan soms maken qua emoties, zijn niets anders dan ontladingen waar je niet teveel aandacht aan moet besteden. Word je ineens overvallen door angst, dan is dat simpelweg een teken dat je brein aan z'n max zit. Teveel prikkels, teveel in de emmer. Kortom, besef dan dat dit je max voor de dag was. Ik had het net nog. Even boodschappen doen werd toch een operatie waarbij ik mij totaal niet lekker voelde en opgejaagd. Terug naar huis. Bewust langzaam wandelen en thuis even vitamientjes eten en tot rust komen. Tax weer bereikt. Erg? Nee, gewoon een logisch feit. PS: Wist je dat de Romeinen na veldslagen hun soldaten een lange periode lieten bijkomen in compleet aangelegde rustoorden met sauna's, baden, restaurants, verzorging, etc. Waarom? Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal essentieel. Zo nieuw is het allemaal niet.

Anoniem

06-03-2023

Reageer:

Hai,
Fijn dat je reageert, helpend verhaal ook.
Je hebt helemaal gelijk, het ontladen en bijkomen van alles wat er gebeurd is, is juist het moeilijke.

Veugi

06-03-2023

Reageer:

Als het makkelijk zou zijn, dan bestond burn-out niet ;-) Het is een natuurlijke manier waarop je lichaam aan de noodrem trekt. En ja, mensen die mentaal sterker/harder zijn voor zichzelf, lopen meer risico. 'Niet zeiken' houding is daar debet aan. Dus draai het nu om. "Niet zeiken' dat je jezelf overgeeft aan de rust. Je hebt een hoop te verwerken. Komt goed.

Anoniem

06-03-2023