Goed nieuws

Ruim 1 jaar geleden ging ik letterlijk door mijn knieën tijdens mijn werk. Waar de meeste mensen met een burn-out vaak “met hun hoofd” werken was mijn fulltime werk fysiek (zwaar), namelijk 34 jaar lang rundvlees uitbener. Mijn vriendin had het jaar ervoor een burn-out gehad maar ondanks dat ik er dus “ervaring” mee had dacht ik alsnog, dit overkomt mij niet. Achteraf kan iemand zich ook niet voorstellen wat het is, ook al zeggen ze (zoals ik) van wel, totdat het jezelf overkomt. Naast mijn baan fietste ik veel, ging naar de sportschool en deed het huishouden om mijn vriendin zoveel mogelijk te ontlasten. Toen overleed plotseling mijn zwager op 59 jarige leeftijd en wilde ik er voor mijn zus zijn. Mijn schoonvader, inmiddels overleden, zat in zijn laatste fase van vasculaire dementie en mijn eigen vader in zijn 8e jaar sinds diagnose Parkinson. Daarnaast waren we 1 maand ervoor 8 weken door Indonesië getrokken. We houden van intensief reizen, 3 daagse jungle trekking naar orang-oetangs, zwemmen met walvishaaien en ik denk dat 16 vluchten (vliegtuig) in 8 weken wel genoeg zegt. Zoals ik al zei, in ene ging het licht uit. Natuurlijk niet echt in ene want ik had meerdere waarschuwingen gehad, boezemfibrilleren, erg moe zijn maar nooit willen opgeven. Nadat ik door mijn knieën ging ben ik naar huis gegaan waar ik na het nog blijven negeren 1 week later echt UIT ging. Heb mezelf wel eens gesneden tijdens het werk, been weleens gebroken, overreden door een ponykar en zelfs mijn kaak eens onverdoofd moeten laten opensnijden vanwege een ontsteking van mijn kies. Maar niets komt in de buurt bij wat ik nu voelde. Ik ging dus nadat ik uit mijn werk was gekomen in de loop van de week weer dingen oppakken. Toen belandde ik op bed met zo een ongelofelijke pijn in mijn oog en hoofd waar alles wat ik ooit heb meegemaakt verbleekte. Het was pikdonker op mijn kamer maar het licht (wat er niet was) aan mijn oog deed zo zeer dat ik dacht, dit is het einde…. Veel paniek, 3 dokters gezien en in het ziekenhuis beland omdat ik dacht dat ik MS had. Eindelijk durfde een dokter er een stempel op te drukken, burn-out. De moeheid die ik tijdens mijn burn-out heb ervaren is ook onbeschrijfelijk, na een douche moest ik bijvoorbeeld 2 uur bijkomen op bed. Het herstel gaat/ging tergend langzaam. Nu achteraf denk ik met nog geen half procent per week en ik denk dat ik nu na ruim 1 jaar op 90% zit. Het goede nieuws is dat ik in November 4 weken naar Australië ben geweest met daarin een onbeschrijfelijk mooie en uitdagende 4x4 reis naar de tip, het meest noordelijke punt van Australië in een oude legerjeep. Weliswaar voornamelijk als bijrijder, maar toch.Gelukkig had ik ook de tijd mee zodat ik zelfs op mijn 55e nog een nieuwe baan heb gevonden. Maar nu maar 4 dagen in de week, elke woensdag vrij, en dat is iets wat ik 30 jaar eerder had moeten doen (ander werk) maar nooit durfde. Ook ben ik in februari op wintersport geweest maar nu op een verstandige manier. Twee dagen snowboarden en dan 1 dag rust.

Lekker wandelen, lekker koffie drinken bij de bakker en gelukkig zijn met, gewoon zijn, en gezond zijn. Wat mij geholpen heeft is voornamelijk mindfulness, wandelen en om goed te slapen het drankje droomsap. Ben helemaal geen voorstander van drankjes of pillen maar dit hielp zeer goed tegen het piekeren en de slapeloosheid. Al met al is het zoals mijn vriendin vaak zegt en wat in mijn geval ook klopt. De burn-out was een kadotje…