Een volle vuist in mijn gezicht en toen niks meer! DEEL1

Dit is hoe ik in een volle burn out en PTTS kwam in deel 2 beschrijf wat er met gebeurd is, want ik herken me in zovelen van jullie en ik zeg jullie dat er niks mis is en dat al die klachten komen door dat er van jullie te veel verwacht wordt en het systeem is kapot, NIET JULLIE. Stop met die medicatie en rust je hebt er recht op!!! Voel je niet schuldig, je bent niet lui of nutteloos. Je lichaam en geest zijn op verzorg ze, wie van jullie kan op de bank liggen en echt niks doen en er van genieten. Ik denk 0 personen.
NIET JULLIE GEK, HET SYSTEEM IS KAPOT. En dit vooral voor vrouwen. Werken, huishouden, kinderen, planning en dit tot 67 jaar, DIT IS NIET HAALBAAR. Dus stop met twijfelen en kom op voor jezelf en help vrouwen die nog in zulke situatie werken en stop met elkaar onder de duim te houden. En help elkaar want voordat ik dit las van jullie stond ik op het punt om volledig in een psychose te gaan. Dat is voor Deel 2.

Een volle vuist in het gezicht en toen niks meer!

Ik ben 1997 gestart met werken, 2 ploegen daarna weekend. Na 16 jaar kreeg ik ontslag begin 2013 (crisis 2008-2013),het was een klap maar toch is dit heel netjes gegaan, ze hielden al hun ouder personeel.
Ik vond direct weer werk en in juni 2013 startte ik op bij het textielbedrijf TWE, het eerste wat me opviel was hoe onderbetaalt de baan was ik ging van 17.05 euro naar 12.45 euro basis uurloon en 18 weekenddagen minder vakantie! Blijkbaar is dat overal zo in de textiel🤔
Ik heb daar 8 jaar gewerkt (weekends) en de eerste 4 jaar was het tof en ik voelde me goed (zelfs heel goed omdat de werk-privé Balance in evenwicht was) dat veranderde drastisch toen het "een groep" werd.
Ik ben nog nooit zo onrespectvol behandeld geweest; resultaten neerleggen die onmogelijk waren (maar ik deed ze), 13 interims opleiden met geen interesse of motivatie en dezelfde productieresultaten als voorheen behalen (want stilzwijgend werd dat verwacht), dus niet klagen maar nog harder lopen.
Na 10 kilo afgevallen te zijn en toch slechtere resultaten wilden 2 personen van boven een "hoe is het met jou" meeting. Ik blij, het werd dan toch gezien mijn input. De vrouw vol compassie en begrip, de man probeerde het nog maar was het al snel beu om te horen " hoe het was met mij" en ik ben altijd al naïef geweest op dat gebied, het ging om mijn resultaten niet om wat ik voelde of extra deed. Verdwaast zei ik op alles "ja" en op weg naar de deur draaide ik me om "jas vergeten" en zag ik, de man al lacherig een gebaar van aanstellen/zagen maken, de vouw reageerde hier niet op.
Toen knapte er iets en ik durfde me eindelijk aan beide voeten te laten opereren, (Hallux valgus, knobbel zijkant voet) dit wordt gezien in de fabrieken als een onzin operatie maar je wil niet weten met hoeveel pijn ik jaren gelopen heb en speciale schoenen zelf gekocht. Dus ik was ziek, 4 maanden thuis voor mijn rechter voet en daarna weer werken. Ze waren op de hoogte dat mijn linker voet ook moest (dus nogmaals 4 maanden thuis).
In deze 8 maanden voor de volgende operatie kreeg ik ONTSLAG, dat telefoontje vergeet ik nooit. Op het moment zelf realiseerde ik dit niet maar achteraf wel. “Ik diende als voorbeeld voor de anderen”. Dit is een feit want vriendinnen die er nu nog werken zijn in 4 jaar tijd misschien 1 weekend thuis gebleven (oh ja, en met de Corona epidemie gewoon doorwerken. De mensen in de zorg kregen daar applaus en spandoeken voor, zij een paar mondmaskers).
Furieus was ik achteraf gezien maar dat liet ik niet merken maar me ook niet laten doen, ik heb het fatsoen geëist om mijn andere voet ook als werkneemster te kunnen laten opereren en dat kon, WAUW.
In een hoekje gaan zitten janken staat niet in mijn boekje (als zoveel vrouwen), ik ging wat anders doen. Na veel zoeken voor terug weekendwerk te vinden had ik het gevonden, ik kon bij de VDAB een opleiding voor Onderhoudsmechanieker volgen, ik deed de testen en die waren goed, dus ik kon beginnen. De pot op met dat onderbetaalde, niet haalbare en onrespectvolle werk.
Dacht ik, blijkbaar had ik 6 maanden opzegpremie bij elkaar gewerkt waarvan Ik dacht (zoals bij Latexco)dat dat werd uitbetaald. FOUT, er was een regel ontstaan dat je die ook kon uitwerken (belachelijk TWE was toch de partij die het contract na 8 jaar wilden verbreken). Nu komt het mooie, je kan pas starten bij de VDAB als werkeloze. Dus was ik verplicht om die 6 maanden nog te werken.
Naast dat het psychisch zwaar was, werd de verwarming niet meer aangedaan in de weekends en de zwaarste planningen voorgeschoteld. En op de één of andere manier doen veel mensen dan nog hun best. Dat zit in je of niet (vooral bij vrouwen zit dit erin en elkaar onder controle houden trouwens ook). Met opgeheven hoofd ben ik vertrokken, netjes de collega’s getrakteerd, de directie persoonlijk gedag gezegd en gestart met de opleiding “Onderhoudsmechanieker”.
5 dagen per week ging ik terug naar school wat niet evident is voor een vrouw van 45 jaar die gewend was om weekendwerk te doen, maar mijn kwaadheid was destijds mijn motivatie en pushte ik mezelf om opnieuw te leren en veel informatie op te nemen. Vaak dacht ik bij mezelf dit gaat nooit lukken en het zelfvertrouwen was de eerste maanden ver te zoeken, bij die mannen/jongens ging het vanzelf. Achteraf gezien was dit wel een ontzettende leerrijke en leuke tijd geweest, we hadden dezelfde interesses en humor dus er is veel gelachen. Maar het was zwaar om op hetzelfde niveau te blijven als die kerels dus vaak maakte ik dagen van 13 uur (8 uur op school vooral de doe-opdrachten en de rest thuis en de weekends eigenlijk ook)
Ik at, sliep en leefde voor mechaniek, ik moet wel ik altijd al bewondering voor de mekaniekers gehad en zwaar of vies werk vond ik eigenlijk wel leuk. Ondertussen bleef ik solliciteren en geloof het of niet, ik vond een fabriek die het aandurfde met mij te starten. Ik had op eigen initiatief daar 2 weken stage gelopen en de mekaniekers waar ik met meeliep zagen wel potentie in mij en wat hun betreft mocht ik beginnen, ik was zo trots mijn zelfvertrouwen begon terug te groeien. De technische chef van dat bedrijf gaf ook groen licht en voor de laatste 3 maanden opleiding (VDAB) maakte hij samen met mijn leraar een planning op wat meer in de richting van dat bedrijf lag.
In November 2022 ben ik gestart met mijn opleiding “Storingstechnieker Weekend” een dik half jaar door de week en daarna verder “leren” en werken in de weekends (EINDELIJK terug weekendwerk!). Ik heb me bewezen door heel hard te werken en te willen leren. Hoe moe ik ook was of hoe moeilijk ik het vond, ik dook overal op en onder, schreef veel dingen op en bleef 100 % van de tijd geïnteresseerd. Dit werden vaak dagen van 14 uur waarvan 8 uur werken dan thuis opnieuw bekijken en opzoeken wat ik niet begreep en vaak om 2 uur s ’nacht opstaan voor de krabbels van de dag ervoor leesbaar te maken en om 4.30 uur weer starten met werken (ik deed altijd de vroege omdat ik dan van 2 mensen hun visie op mechaniek kreeg en ik was toch een ochtendmens).
Ik kwam zelfs in het VDAB krantje “VROUWEN IN DE TECHNIEK” en werd ik door mijn leraar (VDAB) opgebeld of ik een interview wilde doen voor een artikel in de HLN. Door alle mekaniekers-collega’s (6 man) werd ik geaccepteerd, niet omdat ik de beste was of een vleier was, neen door mijn inzet en harde werk. Ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest en me zo sterk gevoeld!!!!
Ik was uit die strontput gekropen waar velen in moeten werken met onhaalbaar, onrespectvol en ziekmakend werk, dat je geen privé hebt want dan moet je ervan recupereren. Maar mij was het gelukt om iets te doen wat ik leuk vond en aankon. Niet veel later mocht ik naar het weekend in Mei 2023. Daar werd ik vanaf het eerste uur genegeerd of kreeg ik een minieme response dit duurde heel het eerste weekend. En het lag niet aan het eerste weekend of nog even de mensen te laten wennen, wat ik in eerste instantie dacht. Neen, het werd systematisch opgebouwd door mijn collega en supervisor (dit is een leidinggevend persoon). Dit realiseerde ik me pas achteraf. Ik was zo naïef en dacht “met hard werken, een goeie inzet en je een beetje aan te passen, dan kom je er wel”. Dit duurde 8 weken waarin ik werd vernederd, tegen geschreeuwd en ronduit uitgelachen. Ik kon niks, ik mocht nergens aankomen en werd geneerd. Op den duurde belde niemand me meer en weinig personen durfde me nog aan te spreken of te helpen. En na 8 weken moest ik naar boven komen. De productie was gedaald door mij en kreeg ontslag. En toen stond mijn wereld en hoofd stil.

ER WAS NIKS MEER!!!!