Is slapenloosheid onderdeel van burnout?

Hoi allemaal,

ik voel me erg verloren in mijn huidige situatie...

Lang verhaal kort, 3 jaar geleden kreeg ik de diagnose angststoornis. Via een psychologisch traject hier flinke stappen in gezet en al 2 jaar klachten vrij.

Tot de kerstvakantie afgelopen jaar. Volledig normale dag en ik ging naar bed, maar tijdens het inslapen schrik ik opeens wakker omdat ik het gevoel krijg dat ik stopte met ademhalen (dit blijkt achteraf niet zo te zijn). De nacht erop gebeurde dit 2x, en de nacht daarop heb ik in 48 uur maar 2 uur geslapen. Toen de 72 uur nacht aanbrak heb ik met grote emotie de huisartsenpost gebeld en die hebben mij een slaappil toegediend. Er was geen vermoedden van slaapapneu maar een terugkomst van mijn angststoornis.
Nu heb ik nog nooit last gehad van slapenloosheid, hoeveel ik ook piekerde, hoeveel angst en stress ik ook voelde, in die periode 3 jaar terug keek ik uit naar slapen. Want als ik sliep stond mijn brein eindelijk uit.

Dag erna naar de huisarts, ook hij denkt aan de angststoornis (en ikzelf ook) en geeft mij nog meer slaappillen. De 2 nachten erop heb ik ze genomen en daarna vond ik dat ik ze niet meer nodig had. De rest van mijn vakantie sliep ik 6-8 uur per nacht, op 1 terugval na wanneer ik eenmalig 1 nacht nog een pil heb genomen.

Toen mijn vakantie er bijna op zat had ik weer een terugval, 2 uur slaap in 48 uur. Maandag moest ik weer naar het werk en heb me ziek gemeld.
Toen 2 weken ziek geweest, met 6-8 uur slaap. Ik besloot dat het mooi geweest was. Ik kreeg het idee dat dit minder angststoornis was, en meer te maken had met de associatie met mijn werk. Dus, ik besloot maandag naar kantoor te gaan en gewoon 8 uur te draaien, dan zou ik wel zien dat ik me nergens druk over hoefde te maken.
En weer sliep ik dat weekend maar 2 uurtjes.

En toch, dit alles is zo anders dan de angststoornis die ik jaren geleden heb doorgemaakt. Toen was ik zoveel aan het piekeren en me zorgen aan het maken, maar sliep ik goed.
Nu heb ik dat (bijna) niet. Maar ik ben gewoon WAKKER. Ik sta gewoon aan, ik heb het idee dat ik zelfs al wakkerder wordt op het moment dat de zon achter de horizon verdwijnt. Maar zorgelijke gedachten blijven weg. Heb wel een knoop in mijn maag. Dat is niet erg, ik kan dit accepteren zoals ik heb geleerd in mijn psychologische traject.

Ook als ik in bed lig, en ik vat de slaap niet. Dan lig ik daar gewoon rustig. Ik slaap misschien niet, maar gewoon ontspannen in bed liggen is ook een vorm van rusten, is ook goed voor me.
Ik denk niet veel na, misschien een beetje over hoe mijn dag was, of over een tv-serie die ik kijk. En ja, soms ook de frustratie of de gedachte dat ik niet in slaap val. Maar dit kan ik meestal vrij snel van me af zetten.

Ik ben heel alert op geluiden, vooral auto's die langsrijden, regen/wind rondom het huis als het slecht weer is. Ik slaap momenteel niet langs mijn vrouw omdat haar bewegingen of ademhaling/snurken mij wakker houden. Daarom slaap ik in een andere kamer (wat ik emotioneel heel zwaar vind).

Als laatste, ondanks dat ik weinig tot geen gevoelens of gedachten heb over de situatie op het moment dat ik in bed lig, heb ik al wel een aantal keer een paniek aanval gehad. Dat wil zeggen, heel warm, zweten, hart in mijn schedel voelen kloppen. Terwijl ik op dat moment nergens aan denk.

Mijn werk is heel leuk, mijn collegas zijn heel leuk. En toch krijg ik de indruk dat het met mijn werk heeft te maken.

Ik krijg hopelijk binnenkort proffesionele hulp.

Is dit herkenbaar? Is dit burnout? Angststoornis (bang dat je slecht slaapt)? En is mezelf voorhouden "je hebt een burnout, neem vooral tijd en rust voor jezelf en overtijd komt je goede nachtrust wel weer terug" een goede aanpak?