Verwarrend

Ik had precies hetzelfde maar dan pas na 3 maanden en al na 4 dagen storten dat helemaal weer in. Je denk weer wat langer te kunnen lopen of meer te doen maar ik zeg je soms deed ik niks en kreeg ik alsnog opeens veel spierpijn of trillend oog, hart kloppingen en nog veel meer. Ik wil je niet ontmoedigen maar vaak is het bij burnout 2 stappen vooruit en daarna weer een stap achteruit. Ik zou goed de tijd nemen en een denk wijze aannemen dat niets moet. Als het niet lukt een belletje of winkelbezoek dan de andere dag. Ik voel mij daardoor minder gestrest. Sterkte N.

Hoi X
Lees dat je nu 1,5 maand in je burn-out zit. En hoopt op snelle verbetering.
Ben geen ervaringsdeskundige maar ik zit nu 8 maanden in de burn-out of hoe sommige het ook noemen. Maar ik hoop ook dagelijks op een klein beetje verbetering. En soms denk ik yes nu voel ik me weer positief en hem dan meteen 1001 ideeën om te gaan doen.
Maar dan begin ik met mijn. eerste idee en dan na een half uur is alles weer weg.
Snap er soms helemaal niets van het ene moment denk je alles te kunnen en binnen het uur ben je weer een ellendig en somber persoon.
Dus ik wil je niet ontmoedigen maar heb begrepen dat dit proces om te herstellen een tijd gaat duren.
Ik dacht in het begin ook even tijdje rustig aan doen en dan kan ik er weer tegen aan. Maar dat is helaas voor mij niet de realiteit.
Maar als ik eerlijk naar mijn laatste jaren is het ook langzaam berg afwaarts gegaan. Alleen ik heb het nooit echt in de gaten gehad. Dacht altijd even dipje en weer verder.

Op het moment werk ik een klein beetje wat noodzakelijk is voor mij en probeer daarna zoveel mogelijk te rusten.
Maar wat ik iedere dag het allerergste vind dat ik vaak niet eens naar een winkel kan of uit eten. Al paar keer geprobeerd en begint goed en dan ineens de man met de hamer en ik sta weer zweten, stressen en voel me dan klote.
Kon eerst alles en nu helemaal niets meer.
Ben een man van 52 maar zo voel ik me dan niet.
En dit vind ik echt het aller moeilijkste om mensen om mij heen (ouders, kinderen, familie en vrienden) vaak te leur moet stellen om dat het me gewoon niet lukt. Ook vaak de simpele dingen niet.
Dan voel ik me een zielig klein mannetje en heb daar hekel aan. Maar kan er ook niets aan veranderen.
Dus nu heb ik soms in de ochtend een opleving en daar probeer ik van te genieten en geeft me een beetje hoop.

Wens je veel sterkte en beterschap in de achtbaan waarin we terecht zijn gekomen.

Groet Aswin

Bedankt voor jullie reacties, dit helpt me zeker. Ik heb alleen nog een vraag die ik ben vergeten te stellen. Hebben jullie ook last gehad van een enorm schuldgevoel/ gevoel dat je je aanstelt? Ik worstel er nog best mee dat ik denk, kom op, wat is er nou aan de hand, hoezo zit je nu weer te huilen en doe je niks. Ik probeer dat los te laten maar vind het onwijs moeilijk.

Vandaag gaat het helaas weer iets minder. Ga zo proberen de deur uit te gaan maar het kost me allemaal meer energie dan ik had gehoopt. Voel me gesloopt en opnieuw benauwd, het blijft heel verwarrend en ik word er eigenlijk weer boos/verdrietig van.

Succes vandaag, ik hoop dat jullie ondanks alles een goeie dag hebben.

Hoi x

Vandaag een goede dag zou fijn zijn maar helaas was alleen de ochtend fijn en nu weer zoveel prikkels dat ik thuis boven zit.
Als er voor mij veel prikkels geweest zijn wil ik daarna altijd graag alleen zijn en naar muziek luisteren. Hoop dat de rust in mijn hoofd weer een klein beetje hersteld.
Maar over je vraag ?
Schuld gevoel heb ik zeker gehad en als
soms nog even. Dit voornamelijk naar mijn ouders, partner en kinderen.
Maar ze weten dat ik ziek ben maar snappen het soms niet.

En dat je voelt/denkt dat je jezelf aanstelt Snap ik helemaal. Dat heb ik ook veel last van.
Dit komt denk dat de anderen niet weten wat er met jou gebeurd en het allemaal maar vreemd vinden.
Klinkt misschien raar, maar 3 jaar geleden zou ik ook vreemd naar niemand met een burn-out gekeken.
En heel sceptisch misschien gezegd hebben stel je niet zo aan als je ook een keertje hard moet werken.
De gevoelens en manier van denken die ik nu heb passen totaal niet bij met wie ik ben/ was.
Dus je stelt je niet aan het is gewoon bijna niet te begrijpen wat er allemaal met je lichaam en hersenen gebeurd.

Ik probeer veel positieve verhalen te lezen van mensen die hersteld zijn en dat geeft me hoop dat het goed gaat komen.

En belangrijk is dat lotgenoten elkaar kunnen steunen omdat elkaar beter begrijpen.

Fijne avond groetjes van mij Aswin