Burn out gelaagd met uitgesteld rouwproces

Hallo,

Als ik jullie verhalen allemaal lees voel ik me eindelijk ergens begrepen in de situatie waar we nu vertoeven. In september wad het daar plots, ik zakte weg en kon mij nergens meer aan optrekken, dieper en dieper zakte ik weg. Mijn emmer was overgelopen en de laatste druppel kon er niet meer bij. Ik ben mijn vader verloren zo een 2 en half jaar geleden aan een zware slepende ziekte. Na het helpen zorgen voor mijn papa, kwam de zorg voor mijn moeder. Hoe kon ik haar zo goed mogelijk begeleiden in haar rouwproces. Er voor haar zijn, luisteren naar haar, haar bijstaan, troosten. Niets was mij te veel. Ik ging ook na het overlijden vlug terug aan het werk. Ik voelde me sterk en kon de wereld best wel aan. Een klein jaar geleden begon ik lichte signalen te krijgen... kon minder makkelijk iets plaatsen, sommige angsten werden groter. Ik kreeg het moeilijker om mij nog echt in te zetten voor mijn werk. De stress werd steeds groter, maar ik deed door. Blijven werken, mijn mama, mijn gezin. Alles draaide door behalve tijd nemen voor mezelf. Tot half september vorig jaar, daar kwam de laatste druppel. Mijn mama leerde iemand anders kennen. Had ik ergens iets gemist... uren, dagen, maanden zelfs jaren zat ik te luisteren, maar dat zag ik niet aankomen. Gelukkig kon ik heel vlug bij een therapeut terecht. Daar kreeg ik de diagnose burn-out gelaagd met een rouwproces. Plots moest ik alles laten vallen, mijn job, mijn gezin... niets kon ik nog klaren. Overal werd ik overprikkeld. Autorijden, een simpele boodschap, het huishouden alles was de hel. Hartkloppingen en angst hielden me uit mijn slaap. De nacht werd mijn grootste nachtmerrie. De band met mijn moeder was plots verbroken. Ze kon het niet aan om er voor mij te zijn, ik was een last voor haar. Ze begreep niet dat ik nog niet gerouwd had en dat ik er teveel voor haar geweest was. Gelukkig vond ik enorm veel steun bij mijn man en zoon. We zijn uiteindelijk veel dichter naar elkaar toe gegroeid. Nu ga ik ondertussen drie stappen vooruit en ééntje achteruit. De terug vallen worden korter en het herstel ervan gaat vlugger.
Ik volg nu ook ondertussen loopbaan begeleiding. Ik wil zo een zo goed mogelijke balans vinden tussen werk en prive , zonder mezelf ooit nog uit het oog te verliezen.
De buitenwereld kan inderdaad heel hard zijn. Heel veel mensen begrijpen niet wat je doormaakt en ik ben ook gestopt om het uit te leggen. Het is te energie slopend om jezelf steeds te verdedigen.

Deed me enorm deugd om jullie verhalen te lezen.

Aan iedereen een warme groet, We komen er sterker uit!
Liefs Anoniem