Burnout/angstoornis/derealisatie

Precies wat ik voel. Ik ben ook constant bang voor iets in m'n hoofd al zegt me gezonde verstand dat er niks is. Ik functioneer goed, heb m'n goede dagen enz

Heel herkenbaar. Vooral die zware ogen en derealisatie is vreselijk. Ook hier m'n flinke ups en downs.

Klinkt heel herkenbaar, ik zit ook sinds de zomervakantie thuis. Ik heb de volgende lichamelijke klachten gehad:

- Maagkrampen. Ongeveer twee maanden last van gehad. Meerdere malen voor ziekgemeld, elke keer als ik weer ging werken kwam het weer terug. Ik ben getest op een maagbacterie maar dat was negatief. Maagkrampen zijn verdwenen toen mijn zomervakantie begon.

- Tintelende pink/ringvinger en het gevoel dat het tussen mijn schouderbladen helemaal vast zat. Meerdere fysiobehandelingen voor gehad. Ik heb soms nog last tussen de schouderbladen, maar geen last meer van tintelende vingers.

- Niet in slaap kunnen komen, wakker worden en niet meer kunnen slapen en/of heel onrustig dromen. Hier heb ik de afgelopen maanden weinig/geen last meer van.

- Constante oorsuizen, een vervelende piep maar het valt wel te negeren. Ik heb er nog steeds last van maar het lijkt af en toe wel minder te worden.

- Vaag gevoel in mijn hoofd. Het is niet echte duizeligheid, maar het voelt gewoon wazig. Hier heb ik nog steeds last van, maar niet meer zo erg als eerst. Op goede dagen heb ik er minder last van en soms heb ik momenten dat het even weg lijkt te zijn. De afgelopen weken heb ik er wat meer last van maar dat komt denk ik door de hele dagen binnen zitten (vanwege het weer). Ik heb twee maanden geleden bloedonderzoek laten doen via de huisarts maar dat was allemaal prima.

- Last van mijn ogen. Vooral het gevoel dat de spieren rond mijn ogen verkrampen/gespannen zijn. Dit gevoel krijg ik voornamelijk als ik in een drukke winkel/omgeving loop. Ook zie ik een soort televisieruis als ik naar een licht oppervlak kijk (bijvoorbeeld als ik naar de lucht kijk) of als het helemaal donker is. Aan het begin had ik soms het gevoel alsof alles ongefilterd mijn ogen binnen kwam, als ik bijvoorbeeld in een supermarkt liep. Daar heb ik nu geen last meer van.

Alleen het wazige gevoel in mijn hoofd houdt me nog bezig. Ergens blijf ik de angst houden dat ik een hersentumor heb, ook al zegt mijn gezond verstand dat het onzin is. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik geen andere klachten heb zoals hoofdpijn, wegvallend zicht, echte duizeligheid etc. Ook lees ik veel verhalen van mensen die hetzelfde gevoel hebben en dat het er echt bijhoort, maar toch blijf ik last houden van dat stemmetje in je achterhoofd. Vooral op dagen dat ik me wat minder voel, en daardoor ga ik alleen maar meer letten op hoe ik me voel (wat het niet ten goede komt). Klinkt dit herkenbaar?

Hoi Teun,
Ik herken me erg in je verhaal en je klachten. Ook zo’n dag gehad een paar maanden geleden dat ik tijdens een wandeling zo’n heftige aanval kreeg en niet wist hoe ik thuis ben gekomen.
Bij mij is de derealisatie en angst het ergst als ik overbelast of overprikked ben of teveel te doen of aan mijn hoofd heb.
Ik zie het als een seintje dat ik me weer even terug moet (mag) trekken en meer mag rusten, meer mag slapen enz.

Ben nu al ruim 1,5 jaar aan het herstellen van BO en het blijft steeds hetzelfde patroon. Teveel doen = teveel stress = toename klachten. En angst, paniek, gevoel gek worden enz ook allemaal meegemaakt. Als ik een slechte dag heb, moet ik mezelf er ook actief aan herinneren dat er niks mis met me is behalve dat ik een BO heb. Op goede dagen kan ik binnen mijn mogelijkheden best veel en voel ik me niet angstig meer.

Wat ik hiermee wil zeggen is: probeer het te laten komen zoals het komt. Dat is verschrikkelijk moeilijk, als iemand dat tegen mij zei kon ik ze ook wel slaan. Maar het is echt zo. Hoe meer je je bezighoudt met de klachten, hoe meer je ze in stand houdt. Neem elk signaal van je lichaam serieus en voel je niet schuldig als je niks doet of slaapt.

Anyway, veel sterkte en houd moed, het wordt echt met de tijd beter.

Ik maak momenteel precies hetzelfde mee, maar onthoud dat deze gevoelens van duizeligheid, hardkloppingen en slappe spaghetti benen niks anders zijn dan stress signalen. En hoe eng het ook lijkt, je lichaam is geprogameerd jouw in leven te houden en zal er dan ook alles aan doen je te helpen. Een periode van stress is vervelend en vermoeiend maar stress is uiteindelijk een meganisme dat je moet helpen in gevaarlijke situaties dus niks om bang voor te zijn.

Ik schrijf dit ook voor mezelf want het is soms moeilijk te geloven dat de dingen die je voelt niet gevaarlijk zijn.
Zelf heb ik ook last van paniekaanvallen (wat denk ik gebeurde toen je buiten liep) en voor mij heeft het boek D.A.R.E van Barry McDonagh heel erg geholpen vertrouwen te krijgen in dat soort angst situaties, dus dat is zeker een aanrader.

Veel sterkte nog en neem de tijd, genezen van angst en BO is mogelijk alleen duurt gewoon een tijdje

Klinkt raar, maar ik vind het fijn om dit allemaal te lezen. Vooral dat veel mensen die derealisatie en dat rare wazige gevoel in hun hoofd zo herkennen.

@Anoniem precies dat heb ik ook. Met mijn gezonde verstand weet ik dat er niks is andere krijg je zoals je zegt ook andere klachten zoals niet kunnen lopen, erger wordende hoofdpijn, slecht zien enz. Maar toch blijft die nare gedachte inderdaad hangen. Maar aan de andere kant als het echt dat is dan gaat het niet de ene dag beter en de andere dag minder.

Hebben jullie ook dat je als je lang en gespannen met iets bezig bent zoals puzzelen dat je hele zere moeie ogen krijgt. En dat gekke gevoel in het hoof. Na even zitten werd het minder. Dit heb ik ook met autorijden soms gaat het super goed en de andere keer lijkt het wel of ik het niet kan verwerken ofzo.

Ja zeker, paar keer gehad ook met (bord)spelletjes spelen. Ineens was de focus op en ging het allemaal totaal langs me heen. Ik heb er het meest last van als ik me te lang/intensief focus op een gesprek. Ik heb inmiddels geleerd om dan gewoon rustig te stoppen met wat ik aan het doen ben, het gesprek af te ronden (aangeven dat ik voel dat ik overbelast raak) en te gaan rusten of iets te doen dat minder intensief is. .

Teun, je moet begrijpen dat je energiereserves uitgeput zijn. Die kun je alleen weer opbouwen door je energie te doseren: kleine klusjes doen en dan weer rusten. Van elke inspanning heb je weer hersteltijd nodig! Het zal steeds iets beter gaan als de tijd vordert maar kom wel uit je hoofd! Maak korte wandelingen, doe n boodschapje etc, lees n stukje krant. Richt je aandacht naar buiten, zo ben je niet meer zo met jezelf bezig en zul je je ook beter gaan voelen. Ik ben nu ook 15 mnd bezig en het gaat al n stuk beter dan in t begin. Maar heb nog lange weg te gaan. Ik geloof erin dat het goed komt, een positieve mindset is superbelangrijk.