Duizeligheid vooral bij inspanning

Duizeligheid was bij mij in t begin ook vrij erg. Trad op bij teveel inspanning. Nu, jaar later, is t minder. Ik heb t nu nog vooral bij snel opstaan uit zittende of hurkende positie. Maar bv ook als ik te lang achter elkaar fiets. Zie t als n waarschuwing van je lichaam: je gaat dan over je grenzen

Die duizeligheid is een soort waarschuwingssysteem van je lijf. Hoort echt bij angstklachten. Ik had een fase waarin ik wel kon hardlopen zonder problemen maar zodra ik de kruidvat binnen liep had ik het gevoel dat de hele wereld begon te draaien. Heeft te maken met prikkels en spanning. Je moet je lichaam langzaam weer laten wennen aan dat soort plekken en dan zul je vanzelf merken dat het steeds beter gaat. Niet te hard van stapel lopen maar stukje bij beetje uitbouwen met respect voor je eigen grenzen. Maar belangrijk is om onderscheid te maken tussen vermoeidheid en angstklachten, wanneer je alles beschouwt als oververmoeidheid/waarschuwing van je lijf kom je ook niet meer over die drempel heen en blijft je bubbel heel klein. Angst simuleert helaas vaak dat gevoel om ervoor te zorgen dat je binnen de nieuwe 'comfortzone' blijft. Therapie kan hier goed bij helpen, succes!

Ik herken dat wel ja. Ik ben nu bezig met de re-integratie op het werk, en merk ook als ik net iets teveel doe, dat ik duizelig naar huis ga. Ik heb het ook regelmatig na het autorijden of tijdens gesprekken met mensen. Heel vervelend..
Ik denk dat je hersenen dan de hoeveelheid prikkels even niet goed kunnen verwerken oid..

Ik ben ook alleen en zoek ook een maatje waar je mee kan pr a ten
Ben 78 jaar en weduwe geen kinderen of fam zeereenzaam
Groet b ea

Ik herken dat ook.
Wandelen doe je zonder druk (als het goed is).
Winkels zijn ingericht om je aandacht te trekken voor impuls aankopen.

Huishoudelijke klusjes gaf voor mij persoonlijk heel veel druk. Als ik eenmaal begon, dan zag ik zoveel meer dingen om te doen. Daarbij kwam ik achter dat ik het associeerde met straf of een manier om in een goed straatje te komen bij mijn ouders.

Het was zo erg dat alleen al het denken aan stofzuigen mij verlamde