Toch maar altijd doorzetten

Hoi allemaal,

Fijn om te zien dat er een plek is waar mensen zoals wij ons verhaal kwijt kunnen. Ik zit inmiddels 4 maanden ziek thuis, maar voor mijn gevoel ben ik 10 maanden geleden al geknapt. Toch maar altijd doorzetten, want dat zit in mij. Dat lees ik ook in veel van jullie verhalen. Waar ik de laatste tijd erg tegenaan loop is hoe anderen (collega’s, professionals, familie) tegen je aan kijken en met je om gaan. “Ja, jij hebt die en die persoonlijkheidstrekken dan ben je daar wel vatbaar voor”. En natuurlijk zit daar wel een kern van waarheid in, maar het is net alsof ik een verkeerde persoonlijkheid heb waardoor dit zogenaamd onvermijdelijk zou zijn. Het voelt elke keer als een aanval op mijn zijn, op ‘ik’. Mensen die verantwoordelijkheidsgevoel hebben, doorzetten, zorgzaam zijn, loyaal zijn, harde werkers, oog voor detail. Dat zijn juist persoonlijkheidskenmerken waar ik trots op ben en die ik ook waardeer in anderen. Na jaren mezelf leren kennen en van mezelf leren houden heeft mijn burn-out nu voor iedereen de deur open gezet om mijn persoonlijkheid openlijk te bekritiseren en daar het antwoord op de schuldvraag neer te leggen. Het is zo frustrerend om het gevoel te hebben dat ik mezelf constant moet verdedigen, vooral nu ik mij sinds mijn burn-out zo kwetsbaar en onzeker voel. Dit kost mij veel energie die ik eigenlijk nog niet kwijt kan.

Hoe gaan jullie daar mee om? Hebben jullie tips/soortgelijke ervaringen?