In 1 x het licht uitgegaan….

5 dec. Vorig jaar is bij mij voor mijn gevoel in 1 x het licht uitgegaan…. Nu achteraf bedenk ik me dat ik al maande met hartkloppingen, hyperventileren, moe, kort lontje, constant lichamelijke kwalen en ziektes die ik ook niet goed uit ziekte liep… ik was net een jaar vol enthousiasme als herintreder in de zorg begonnen en achteraf liep ik in me vorige baan eigenlijk ookal tegen vele gezondheids problemen aan die eigenlijk een onderdrukte burn-out waren…
Maar ik zag of wilde het niet zien/voelen, terwijl ik zelf al zo goed wist te verwoorden naar mijn partner dat ik mijn lijf zo uit balans voelde ze zijn, dus ik wist het, ik voelde het en ging er toch aan voorbij!!
Mijn hele leven ben ik al een overlever geweest, een doorzetter en ze noemde mij ook de eeuwige optimist!
Zelfs vriendinnen zeiden; jeeee lil, met wat jij allemaal hebt meegemaakt had ik er allang al de brui aan gegeven…
Maar ik riep altijd; ach, het kan altijd erger, er zijn mensen die het zwaarder hebben…en ik ging door….en altijd alles in een snel tempo, en altijd 6 dingen tegelijk kunnen doen en het ging ook gewoon!!
Iedereen riep ook altijd; jij bent zo sterk en dat was ik ook en zo voelde het ook en ik vond mezelf buiten allles wat ik had meegemaakt ook dat ik echt niet mocht klagen!
Even in het kort; een troebele jeugd ( ouders uit ouderlijke macht), ooit een kind verloren( ruim 6 maanden zwanger), veel foute relaties gehad, echtscheiding, gehandicapt kind gekregen, tis,s op 34 jarige leeftijd, baarmoederhalskanker en eindelijk na jaren een fijne partner gekregen en een baan naar mijn zin waar ik me voor 1000 procent in stortte….
Nu ben ik bijna 8 maanden verder in deze voor mij 1 van de ergste dingen die een mens kan meemaken, heb zelfs op punt gestaan om een keer de zee in te lopen….ik!! Ik die al zoveel ergere dingen had overleefd….. om maar even aan te geven wat een burn-out met je doet….en nog gaat het me niet snel genoeg terwijl er wel echt vooruitgang in zit hoor maar ik ben zo gauw moe, kan nog weinig prikkels aan me hoofd verdragen, trek me vaak het liefst terug in me eigen bunker( thuis), ik!! Ik, de altijd zo levensgenieter, altijd bezig geweest en onderweg…. Ik ben mezelf kwijt….ik wil zeker niet meer de oude lily worden die altijd liep te rennen en te vliegen maar , ik heb mijn les wel geleerd, maar wie herkent zich in mijn verhaal en kan met volle zekerheid zeggen; kop op meid, het komt echt goed!!