Ik krijg geen hoogte hoe hij zich van binnen voelt

In de zomer van 2019 gingen we met ons gezin op vakantie. Het 1e jaar dat ik dacht dat ik er geen zin in had. Mede door de drukte op mijn werk. Maar dacht ik zal vast gaan genieten. Deed ik op momenten ook zeker, maar toch had ik het gevoel dat ik iets miste. Op die vakantie was mijn man vooral bezig om zelf op te laden. Hij had een kort lontje naar de kinderen. Waar ik niet tegen kan. Het zijn kinderen! Die wel eens over de grens gaan. Niks mee, dat is ontdekken wie ze zijn. Alleen ik was steeds bang dat er weer iets zou gebeuren, waardoor hij zou flippen. Gebeurde dan ook. Hij was zo boos dat hij naar huis wou. Flink met hen gepraat. Gevraagd hoe hij dit zo vol kan houden? Uiteindelijk gebleven. Hij deed waar hij zin in haf en er werd niet meer over gesproken! Maar bij mij klaagde dit. Weer terug aan het werk. Kei hard werken, want daar voelde ik waardering. Ik nam klussen erbij. Tot ons zoontje eind 2019 ziek werd. Een chronische ziekte waar hij dagelijks spuiten voor moet zetten. Ik trok dat allemaal naar mij toe. Dat deed ik overigens met alles. Mijn man had weinig moeite met de diagnose. Hij deed zijn ding en had zijn plezier. Ik kwam om in mijn werk en daarnaast de zorg voor ons zoontje. 3x per macht checken en overdag een extra taak erbij. De ziekte is 24/7 aanwezig. In februari 2020 merkte ik dat ik het niet meer trok! Paar weken verlof genomen en toen kwam corona. Thuis werken met 2 kinderen, waarvan 1 niet aan te sporen was. Kortom geen makkelijke situatie, maar hey ik ging door. Tot ik eind mei te horen kreeg dat mijn man vreemd zou gaan! Ik stortte in.....ging conclusies trekken die nergens op sloegen. Het bleek een roddel, maar in mijn beleving was het waar! Dat verklaarde zijn gedrag volgens mij. Ik kwam van de BO in een depressie. Zag het leven echt niet meer zitten! Toch in therapie gegaan. 1e 4 maanden werkte ik nog 12 uur per week vanuit huis. Tot mijn therapie zei "stoppen ". Heel moeilijk, maar was op dat moment nodig. Mijn baas dacht alleen aan zijn onderneming en was niet bepaald begripvol. Ziek zijn kent hij niet, laat staan een mentale ziekte! Toch mijn rust kunnen pakken. Deed het huishouden, zorgde voor mijn zieke zoon en ging wandelen in de natuur. Nog steeds deed ik best veel, want wilde niet piekeren...dat maakte me gek! Na 5 maanden vond de bedrijfsarts het goed om weer langzaam te starten. Dus ook gedaan. Makkelijk NEE, maar ik voelde wel dat ik weer meer aan kon. Heel langzaam opgebouwd tot 25 uur. Dat vond ik prima. Dus contract aan laten passen en beter gemeld. Het werken ging me goed af en thuis genoot ik weer van de kids en bleef uk wandelen. Echter in mijn herstel ben ik een vrouw gaan helpen die zo diep in de shit zat, dat ik mij daarin meegesleurd werd. Ik nam werk bij haar uit handen, maat wat ik ook deed, ze had altijd commentaar. Dit door een persoonlijkheidsstoornis. Ze accepteerde geen hulp vanuit ggz. Achteraf was dit een bodemloze put ik moest afscheid van haar nemen, maar hoe....dus stress! Toch volledig gekapt met haar helpen, maar toen merkte ik dat het werk mij weer te veel werd. Ik ging werken, maar voelde me echt slechter en slechter. Ik nam een paar dagen verlof, maar dat hielp niet. Toen kreeg ik corona en dat liet mij nog dieper zakken 😒 geen energie en ja wederom ziekmelden was nodig. Mijn baas belde mij dat hij wou praten over mijn ziektewet en ik trok daaruit de conclusie dat hij mij in de WIA wil duwen....dus ja die tijdelijke terugval zorgde weer voor depressieve klachten. Nu moet Ik weer opkrabbelen. Mijn man doet nog steeds zijn ding. Ik krijg geen hoogte hoe hij zich van binnen voelt. Praat hij niet over! Hij zegt dat hij op mij wacht. Echte steunknuffels krijg ik niet en huj neemt zijn vaderrol niet serieus. Als ik erover wil praten, snapt hij het wel, maar waardering voel ik niet! Ik hou van hen, maar heb moeite met zijn gesloten karakter. Als ik hen opdracht geef, doet hij dat wel. Ik denk dat ik hooggevoelig ben...niet getest. Wat moet ik toch? Ik zit met werk, de kids, mijn man....en neem hierdoor nog te weinig tijd voor mijzelf. Verder heb ik geen schokkende dingen meegemaakt in mijn vroege jeugd. Later wel met mijn zus die niet de makkelijkste was, waardoor er dagelijks ruzie was tussen haar eb mijn moeder. Hierdoor wel het liefdevol thuis kwijtgeraakt. Misschien zit daar de trigger. Ik ga weer in therapie.