Ik ben verpleegkundige en zit nu met een burn-out thuis

Hallo iedereen.

Ik ben verpleegkundige en zit nu met een burn-out thuis.

In 2018 is mijn dochtertje te vroeg geboren en een dag later gestorven. Mijn schoonvader waarmee ik een heel goede band mee had is twee maanden later plots gestorven. Ik denk niet dat iemand kan ontkennen dat dit traumatiserend kan zijn.

Na drie maanden bevallingsverlof ben ik voltijds terug begonnen. Puntje bij paaltje ben ik later tot de conclusie gekomen dat dit veel te vroeg was. Ik zat in volle rouw, kwam veel met dood in contact en moest happy go lucky zijn met een collega die ook een jong zoontje had. Niet dat ik haar dat niet gunde maar het was heel confronterend. Ik functioneerde mentaal en emotioneel minder goed. Er werd naderhand gezien ook weinig rekening met mij gehouden.

In de tussentijd heb ik een miskraam gehad en uiteindelijk werd ik redelijk snel terug zwanger. Ik ben deze keer meteen thuisgebleven. De zwangerschap was gecompliceerd, eenzaam en slopend. Eenmaal ons geweldige dochter geboren was heb ik mijn bevallingsverlof, borstvoedingsverlof en ouderschapsverlof daarna in één keer opgenomen. Ik ben dus anderhalf jaar thuis geweest en die hardcore coronaperiode op de werkvloer in het ziekenhuis mis gelopen. Ik ben voltijds terug gaan werken omdat door tekort aan verpleegkundige het niet veel zin heeft om een beetje te minderen. Veel en meer flexibeler werken voor minder loon? Neen daar pas ik voor.

Ik merkte dat het werken heel moeizaam ging. Ook het team en mentaliteit was in een negatieve zin veranderd. De fysiek zware voltijdse job met posten in combinatie met een kind dat pas na 1.5 jaar doorsliep, nee dat ging niet. Tevens was ik ook een borstvoedingsfanaat en kolfde ik tijdens mijn pauzes. Als moeder was ik heel streng voor mezelf. Je bent verantwoordelijk voor een goede start in het leven van jou kind. Dat moet niet goed zijn. Dat moet niet bovengemiddeld zijn. Nee, het moet perfect zijn!

Ik had vrij snel door dit het niet is. Ik ben gaan solliciteren ook als verpleegkundige op een plek waar gezinsvriendelijke uren zijn, fysiek minder zwaar en minder uren. Ik ben uitgekomen op een job die me heel interessant leek. Ik mocht echter geen minder uren werken tot ik was ingewerkt. Ik heb ingestemd omwille het inhoudelijk me een leuke job leek. De job was fysiek minder zwaar en de uren waren goed. De verpleegkundigen waren daar verwend al beseffen sommige dat zelf misschien niet. Het team was niet mijn ding. Veel geroddel, passief-agressief gedrag, conservatieve persoonlijkheden. Ik kon daar mezelf niet zijn en twijfelde aan mijn eigen kunnen. Het belemmerde me onder andere daar om goed te kunnen ontwikkelen. Uiteindelijk bleek ook dat de verantwoordelijk die je daar had mijn petje te boven ging, al hangt dat ook voor een stuk vast aan mijn zelfvertrouwen dat laag was. Een rotte team helpt daar niet bij.

Ik heb me keihard gegeven maar het licht is uit gegaan eind mei dit jaar.
Nu vraag je u wellicht af waarom begin je over iets vanaf 2018.
Ik denk dat ik vanaf toen al aan het aanmodderen was.

Het gaat nu beter. Ik heb goede dagen. Ik ben thuis ook omringd door familie en vrienden, m.a.w. mensen die van me houden, een veilige omgeving. Ik heb begin deze week een dipje gehad maar godzijdank niet zo erg als in het begin. Ik heb ook een depressieve stemmingstoornis en een identiteitscrisis op die burn-out gratis erbij gekregen. Ik voelde me soms ontzettend eenzaam en verloren. Ik twijfelde aan mezelf, mijn capaciteiten en relaties. Ik heb gisteren gesolliciteerd op een vacature. Het is een opportuniteit maar ik vraag me af of het wel verstandig is al terug te beginnen gezien ik me soms toch nog heel klein voel. Voornamelijk buiten mijn veilige cocoon toch moet je ergens beginnen denk ik dan.