Eetstoornis - forum lotgenoten

Lieve lotgenoten,

Ik heb 7 jaar lang gevochten tegen m'n eetstoornis. Eerst had ik anorexia en dat werd opgevolgd door boulimia. Wat was ik ongelukkig en wat was het een strijdt. Ik wil graag mijn verhaal delen om te laten zien dat er hoop is. Ik ben er helemaal vanaf gekomen en dat gun ik iedereen. Allereerst is het belangrijk dat je professionele hulp zoekt. Voor mij is dat best een zoektocht geweest. Niet met iedereen had ik een klik. Blijf doorzoeken tot je hulp gevonden hebt dat bij je past. Ook is het heel belangrijk dat je aan jezelf toegeeft dat je een groot probleem hebt en dat je vanuit je hart er echt vanaf wilt komen. Ook moet je het lef hebben om de controle die je ervaart vanuit je eetstoornis los te laten. Elke keer hield ik voor ogen wat een gewoon eetpatroon was. Ik zocht op wat voor mij de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid was en plande wanneer ik er aan toe was een verplicht snoep moment in. Uiteraard lukte het regelmatig niet om mij eraan te houden. Elke keer raapte ik alle moed weer bij elkaar en begon ik weer opnieuw. Totdat het steeds beter ging lukken om ''normaal'' te eten. Het aankomen was natuurlijk ook een ding. Aan de hand van de bmi zocht ik op wat voor mij een gezond gewicht was. Ik prenten in mijn hoofd dat ik daar weer naar toe moest. Op deze manier i.c.m. de hulp van een gespecialiseerde psycholoog ben ik van mijn eetstoornis af gekomen. Ik heb m'n verhaal vrij kort beschreven maar dit proces heeft 7 jaar geduurd. Wat ben ik blij dat ik heb doorgezet en hulp heb durven vragen. Geef niet op blijf knokken er is licht aan het einde van de tunnel.

Heey allemaal,

Eindelijk kom ik met mijn probleem naar buiten en ik word niet serieus genomen door mijn omgeving…Al heel mijn leven heb ik een haat, liefde relatie met eten. Ik eet graag, maar ik eet soms ook gewoon om te eten om mijn emoties te onderdrukken. Ik kamp hier al mee vanaf dat ik tiener was. Ik kroop vaak in de kast en at alles wat ik kon vinden en ik kon gewoon niet stoppen. Ik loog hier ook continu over. Zo at ik bijvoorbeeld een heel pakje beleg op en zei ik gewoon dat men ouders het niet hadden gekocht. Ik genoot hier niet eens van, het was gewoon eten voor te eten.
Nu ben ik volwassen en mama van 2 kindjes. In mijn zwangerschappen was ik enorm veel bijgekomen. Ik at ook gewoon om te eten, hier loog ik natuurlijk om en stak het allemaal op de zwangerschappen. Als ik jonger was kon ik Persies weg met die eetbuien. Ik was niet de magerste maar ik was ook niet obese. Nu ben ik dit wel…door de drukte van 2 kinderen en mijn en mijn partner onze onregelmatige uren zijn de eetbuien helemaal uit de hand aan het gaan. Ik eet de hele kasten leeg en ik ga zelfs naar de winkel of bakker om stiekem koffiekoeken of een heel pak koeken op te eten. Soms heb ik dagen meestal een dag na een eetbui, dat ik veel te weinig eet dan dat mijn lichaam nodig heeft en dan denk ik dat ik de vreetbui daarmee teniet doe, wat niet waar is want val daar geen gram van af…in tegendeel….Ik walg van mezelf en heb eindelijk toegegeven aan mijn partner dat ik hier mee kamp. Zijn reactie “hebt gewoon wat karakter en koop geen koeken of chips en dan kan je het ook niet opeten.” Ik heb hem ook al artikels doorgestuurd van binge Eating en dan krijg ik de reactie “ ni overdrijven zo erg is het bij u niet en trouwens ze kunnen over alles artikels schrijven”. Ik ben dan zelf hulp gaan zoeken, maar psychologen en diëtisten kosten veel geld en we hebben daar geen budget voor…en omdat mijn partner mij niet serieus neemt kunnen we ook eens niet samen bekijken of er ergens een mogelijkheid is om toch 1 keer per maand een consult diëtist te kunnen krijgen. Nog mensen die zich wat herkennen in mijn verhaal? En hoe gaan jullie hier mee om? Dankjewel aan iedereen die dit lange verhaal wilde lezen. Groetjes Lise

Mijn terug val heb ik weer sinds drie dagen, sinds drie dagen geef ik weer over, eet ik niet meer, weinig of veel of ik drink alleen maar
5 dingen om aan te werken

Hallo,

wil je ook je hart luchten? Ja. Na jullie verhalen gelezen te hebben besef ik me dat ik niet de enigste ben met dit probleem. Ik heb een eetprobleem. Dit is achteraf al jaren zo. Ik ben 20 jaar oud. Ik heb al sinds ik klein ben moeite met eten onder stressvolle situaties. Maar naar jaren mijn mentale klachten erger werden. Werd mijn eet probleem ook erger. Ik at steeds minder. Ik ben ondertussen gediagnostiseerd met een hoop > ADHD, Autisme, angststoornis, depressie en natuurlijk een eetstoornis... Mensen hebben altijd commentaar gehad over mijn uiterlijk, waardoor ik ook een laag zelfbeeld heb gekregen. Ik vind mezelf ook niks waard. Elke keer als er maar iets kleins fout gaat val ik terug in mijn slechte eetpatroon. Wat een paar maanden geleden zo erg was dat ik bijna helemaal niks meer had. Ook kwam daarbij dat ik mezelf pijn deed. En eten uitbraken. Het ging echt heel slecht. Bij therapie namen ze me niet serieus omdat ik niet dun genoeg was. Ondertussen zag mama mij steeds meer afvallen en was echt heel bezorgd. Ik vind mezelf dik. Ondanks dat ik weet dat ik nooit heel zwaar ben geweest. Ik walg van mezelf. En ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik heb een eetschema ondertussen. Maar ik vind het moeilijk om mezelf hier aan te houden. Ondanks dat er maar 1,5 maaltijd op staat. Het is voor mij gewoon moeilijk. Mijn hoofd werkt gewoon niet mee. Al de negatieve gedachtes, die erger worden als ik iets heb gegeten. Mijn hoofd dat net doet of ik obesitas heb als ik iets heb gegeten. Ik word gewoon gek van mezelf. Mensen om me heen snappen het niet. Ik kan er dus ook met niemand over praten. Ik ben opzoek naar lotgenoten. Die mij wel snappen. En die misschien tips hebben hoe ik mijn hoofd 'uit' kan zetten. 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen enkele weken na plaatsing)

Hoihoi,

Ik kamp al jaren met eetproblematiek. Toen ik anorexia had, werd dat wel opgemerkt en werd daar iets aan gedaan. Nu heb ik iets wat lijkt op boulimia en hou het zo goed geheim dat ik niet weet hoe ik iemand moet vertellen dat het niet zo lekker gaat. Zijn hier lotgenoten met boulimia of iets vergelijkbaars?

Ik ben Romy ben 16 jaar oud ik bevind mezelf in een lastig pakket
...
Ik ben super dik 😭
40 kg😅
Kan iemand mij aub helpen!!
Kik : romy16xxx

Shit, ik ben een Junk !!!

Kom er op 44 jarige leeftijd achter , nou ja eigenlijk al jaren eerder een besef.

Het werd dusdanig niet erkend of herkend door mij of een ander dat dit toch echt een stoornis is .

In elkgeval werd ik niet nagekeken zoals we kunnen doen bij drank en of drugs verslaafde

Eten doen we allemaal minstens 3 x p dag en het is vrij verkrijgbaar.
Doorgeslagen dat is wat ik ben.

Ja , Het belemmert mij iedere dag op vele momenten, eigenlijk continue!!

Fuck wat zie ik eruit.

Nu ik ouder word ook nog is al die putjes een kapotte buik van een jaar of 25.

Mijn ontbijt kan zomaar bestaan uit verschillende attracties uit een kermisattractie
Zo noem ik ze dan

voorbeeld: 2 pecanbroodjes
2 sauzijnbroodjes
2 witte bolletjes met Beleg

Na een uur klap ik daar rustig een hele boterkoek , pak koek , reep chocolade en een zak chips met saus achteraan.

Op een goede dag kunnen daar ook nog 5 zakken snoep bij die ik rustig alle 5 ,half leeg eet.

Dan de avondmaaltijd …

Hebben we nog een toetje?

Toblerone ijsje en nog wat snoepjes liggend op de bank


Een operatie die uitgesteld is door dat ik me niet tot afvallen kan zetten

Ja wel, voor een aantal weken en soms ook maanden om daarna weer zo hard af te glijden zonder rem.
Me volledig vol te vreten met slechte koolhydraten ,suikers en vetten.

Zoveel te eten zonder een vol gevoel .
Oneindig door te gaan totdat ik in een suiker rush zit , ben ik (ongemerkt) een junk geworden.

Daarna komt de val na uren van eten of op kortere momenten van volledig volproppen als een hebberig monster in slaap vallend of word zo sloom mij nergens meer toe te kunnen zetten.

In de nacht wakker worden van een bulk dikvoelend eten die tot je huig omhoog komt en maar net aan niet op je kussen beland.

Overdag zoveel maagzuur hebben dat je slokdarm wegbrand.

Bij elke beweging naar beneden zo duizelig.

Voor duizenden euro’s aan nieuwe kleding die ik niet pas in mijn kasten .

Zo een 50 paar schoenen, vele tassen met bijpassende portemonnaies ,die maat veranderd niet, lekker veilig!!

Deze hele zomer draag ik alleen nog mijn werkkleding waar ik het gevoel heb nog enigszins iets te kunnen verbergen aangezien mijn werkshirt over mijn buik valt.
Niemand ziet dat ik de ritsen van mijn zakken open moet laten om zo mijn broek nog te kunnen dragen .
Op het moment dat ik in de auto stap mijn broek zo strak zit dat mijn buik zich explodeerd door het elastiek aan de bovenkant van mijn broek.
Ik trek de boel weer recht op het moment dat ik uit stap en arriveer bij mijn eerste cliënt .


Zodra ik thuis kom trek ik alles uit en plof ik op de bank in een pyjama.
Hoe gek ik ook op de zon ben, deze zomer zit ik binnen.
Ik vervreem mezelf van mensen en supermarkten.
Niemand heeft het echt door, vermoedelijk.
Tot nu


Wanneer ik vandaag dacht dit kan niet meer ik heb hulp nodig, wel klote als hulpverlener hulp te zoeken .
Maar zet je trots ff opzij ….

Als ik bel met verschillende instanties hulpverlenende iets hoopgevende bedrijven om uit te zoeken wat het beste bij mij zou passen.

Tja, zoveel als ik controle in mijn leven heb op overige ,daar is verre van niks geen enkel spoor te zien in mijn eetpatroon.

Bij sommige instanties krijg je eerst een bandje ,wat goed dat je belt!
Je mag trots zijn dat je de eerste stap hebt genomen.

Mijn ogen worden vochtig ,mijn keel slaat dicht.

Ja ik heb een probleem!!

Graag kijk ik naar programma’s met extreem dikke vrouwen dat geeft me iets van een boost om het niet zover te laten komen.

Strakke buiken in kan er intrigerend naar kijken als een wonder.

Het helpt allemaal maar tijdelijk.

Voor nu ik nog geen juiste hulp van buitenaf heb , denk ik rieeel na om mijn slaapkamer vol te hangen met mooie buiken.

Die zie ik dan als stimulans om de dag vol goede moed te kunnen beginnen , de tv programma’s van TLC te kijken wanneer ik het nodig heb en niet per toeval.


Als het duiveltje naar boven komt geen enkele zelfbeheersing er geen ontkomen aan.

Ik eis dat mijn drugs gehaald word als dat niet gebeurd wat me altijd wel lukt , word ik boos tot ik het heb.

Mijn boosheid uit zich ook omdat ik mezelf weer zo heb laten gaan .
Diegene die mijn drugs haalt noem ik een feader.

Eind deze week naar de huisarts voor een verwijzing.
De juiste hulp regelen

Het is helaas niet zo dat je meteen opgenomen kan worden in Afrika .

Eerst een Diëtiste is in mijn ogen achterhaald.

Ik weet precies wat gezonde voeding is, wat een persoon per dag nodig heeft.

Ik zoek iemand die mij de tools geeft om mijn hersenen anders te kunnen laten functioneren.
Misschien mis ik wel een stofje dat dit hele gebeuren veroorzaakt.


Mijn zelfdiagnose tot nu toe houd ik op BED
Binge eating disorder.

Mijn eerst bestelde boek om dit aan te gaan is onderweg.
Zelf hulp kan nooit kwaad, al weet ik dit kan ik niet alleen .

Ik voel me op helemaal leeg ik ben geobsedeerd met eten en afvallen maar het gaat steeds moeilijker ik ben een last voor anderen en een probleemkind al mijn hele leven als iemand een tip heefd om een beetje gewicht te verliezen hoor ik het graag okal is dit forum hiet niet voor bedoelt ik weet ook niet wat is hierin zoek maar moet het gewoon ff van me afschrijven dus... bye bye

Hi ik heb al een tijde een eetstoornis en het begon met anorexia toen aan het begin van dit jaar werd dat boulimia na dat gehad te hebben 4 maanden lukten het me om te stoppen voor een maand of 2 en dat lukte doordat ik vaak niet thuis was en bij mijn moeders vriend dus daar kon ik het niet doen maar nu is het weer terug en het uit is tussen hun is dat dus geen optie meer en ik weet niet wat ik nu moet doen want alleen thuis zijn kan ik niet help

Hallo lieve dames,
Ik ben Dounya . Mijn zusje heeft anorexia.
Hoe kan ik haar helpen als zus? Soms zie ik haar nog dunner worden. Wat dan die periode er gebeurd weet ik niet precies. Maar soms kan stress haar nog dunner maken omdat ze dan nog meer dwang krijgt.
Hoe kan je als zus zo een persoon helpen.
Alle tips helpen! Dank je wel

Hoi mijn eetstoornis begon op mijn 11e, toen was het nog niet zo erg maar ik letter wel de hele tijd op calorieën en hoeveel ik at. Vanaf toen ging het alleen maar bergafwaarts het ging heel slecht met mijn mentale gezondheid en de eetstoornis werd steeds erger. Toen ik 13 was begon ik heel veel af te vallen eerst 56 kilo toen 50 toen 46 en uiteindelijk woog ik 42 kilo toen zeiden de dokters dat als ik nog meer zou afvallen dat ik dan misschien opgenomen zou moeten worden in het ziekenhuis, ik was er altijd super bang voor omdat ik echt niet bang voor omdat ik omdat ik niet gedwongen wilde worden om te eten. dus op 5 april ben ik besloten om al in te gaan dus ik ben nu 11 dagen in recovery. Ik vind het heel eng en ik heb nog steeds vaak dat ik terug wil. Aankomen is echt een hel ik wil het echt niet maar toch weet ik dat het gaat gebeuren. Ik weet dat ik nog maar 11 dagen in recovery ben maar ik voel me nou wel zo veel beter niet mentaal maar wel lichamelijk. Eerst kon ik maar heel weinig eten omdat mijn maag zo klein was, maar nu gaat dat al beter ik had eerst ook heel veel buikpijn. Dat is helemaal weg, wat ik nog wel heb is elke keer als ik eet voelt het alsof ik moet overgeven omdat elke keer als ik had toen ik nog diep in mijn anorexia had ik het er gelijk weer uitgooien dus nu denkt mijn lichaam dat elke keer als ik grote porties eet ik er daarna weer gaan uitgooien. Ik vind het super moeilijk maar ik ga wel door want ik wil beter worden ❤️‍🩹

Hallo lotgenoten,

Mijn naam is Sarah en ik heb de eetstoornis Arfid, iets wat nog een beetje onbekend is merk ik. Ik hoop dat hier iemand is die dit kent, en hier ervaringen mee heeft. Mijn probleem is vooral geen honger gevoel hebben, uitwegen zoeken 🔍 om voedsel te vermijden, maar bij een gezelschap kan ik vaak de grootste eter zijn.

Ik heb ruim 9 maanden hele fijne therapie gehad, ik heb de handvaten om er mee om te kunnen gaan, maar het blijft een strijd. De ene dag gaat beter dan de andere. Mijn gewicht is niet iets waar ik mee bezig ben, ik merk het aan mijn kleding als ik weer ben afgevallen. En aan de reacties van de mensen om me heen.

Hallo,

Ik kamp al mijn hele leven met eetproblematiek. Het ene moment is het wat heftiger dan het ander moment. Nu is de eetstoornis alweer 4 jaar op vol actief. Afgelopen 2 jaar ( vooral ) heb ik daarin ook belachelijk veel meegemaakt. Mijn eetstoornis bestaat/bestond uit: anorexia/boulimia heel veel dagen niet eten, eetbuien, laxeren, braken, ondergewicht, calorieën tellen, bewegen, enz. Ik ben moe, ik ben op. Verschillende hulptrajecten doorlopen, maar ik liep altijd weer weg. De eetstoornis is hardnekkig en ik krijg het zelf totaal niet op orde. Mijn omgeving is begripvol, maar ik mis iemand die mij begrijpt. Iemand waarmee ik in vertrouwen mijn verhaal kan delen en iemand waar ik samen mee kan optrekken. Samen vechten tegen de eetstoornis. Ik zou het fijn vinden mocht ik zo iemand hier tegen komen.

Ik heb nu ongeveer jaar last van Anorexia Nervosa. Ik ben altijd blijven eten, maar zo weinig dat het te zien was aan me lichaam. Ik moest het van mijn ouders opbiechten en we hebben het samen thuis geprobeerd. Dit was lastig voor me ik haatte het als er eten in mijn mond zat, maar het was ook fijn om te weten dat je geen honger hoeft te hebben voordat je iets mag eten. Dit ging ruime tijd goed.

Tot het opeens slecht net me ging en ik begon weer af te vallen. Toen een vriendin van mijn moeder het opmerkte zijn we direct naar de dokter geweest, ze was bezorgt en heeft me voor een eetkliniek aangemeld.

Nu gaat het beter met me, ik ben terug op mijn oude gewicht (zonder hulp -> die helaas nog niet is gekomen). Ik heb nog steeds de drang om af te vallen, maar ik krijg steun en weet dat ik niet terug kan gaan omdat ze me toch in de gaten gaan houden.

IK zou het leuk vinden om wat verhalen te horen van mensen die ook (aan het) genezen zijn zonder medicehulp!

Rond mijn 13e jaar veranderde mijn lichaam van een slank kinderfiguur in een voller puberfiguur. Ik werd hier op school erg mee gepest. Rond mijn 14e begon ik met lijnen. Ik at alleen nog 's avonds en ik ging veel sporten. Mijn ouders werkten veel dus hadden niks door. Ik werd langzaam steeds slanker en wist dit een tijd vol te houden. Achteraf weet ik dat ik in die periode ook depressief werd. Ik was ongelukkig deed niks meer aan school, misdroeg me en moest van school. Op mijn nieuwe school ging het heel slecht. Ik werd vreselijk gepest, had geen vrienden en spijbelen vaak. Toch haalde ik goede cijfers, dus er leek weinig aan de hand voor de buitenwereld. Toen begon ik nog stenger te lijnen. Als ik thuis wel moest eten ging ik daarna enorm sporten of gooide m'n eten er stiekem uit. Ik droeg wijde kleding om te verbergen hoe dun ik werd. Op een dag viel ik flauw op school en moest ik wel vertellen wat er aan de hand was. Ik werd naar de ggz gestuurd, maar dat hielp allemaal niks. Ik ging gewoon verder waar ik mee bezig was en verzon trucjes om zwaarder te lijken. Ik werd 18 en besloot niet meer naar de GGZ te gaan. Ik werd steeds magerder en mijn ouders keken met lede ogen toe. Mijn gewicht was levensbedreigend laag, maar er was geen toezicht meer op. Als ik nu terug kijk, mag ik blij zijn dat mijn organen bleven functioneren en dat ik geen blijvende schade heb overgehouden uit deze periode. Ik kon steeds minder, maar bleef af en toe naar school gaan om toetsen te maken. De resultaten waren steeds prima, dus mocht ik eindexamen doen. Ik slaagde met vlag en wimpel en hier kwam voor mij een keerpunt in mijn leven. Ik wilde leven en niet de hele dag calorieën tellen en overal te moe voor zijn. Zonder tussenkomst van ggz heb ik gevochten om te ontsnappen aan mijn eetstoornis. Mijn depressies zijn nooit weggegaan, omdat ik ook een stemmingsstoornis heb, wat weer een heel ander hoofdstuk is, maar ik ben uit de ban van de eetstoornis gekomen en kan weer genieten van eten.

Hallo Ik ben mij eigen blog begonnen omdat ik heb ervaren hoe moeilijk het is om goede hulp te krijgen.
Als verpleegkundige en ervaringsdeskundige wil ik graag mensen helpen.

Mijn blog vind je op.

www.miloukeeris.com

Ga toch gewoon eten

Je hele leven staat in teken ervan: je wordt er mee wakker en je gaat ermee slapen, het is iets wat je wakker houd in de nacht. Voor anderen is het gewoon, hoort het erbij, maar voor jou kan het misschien de grootste opgave zijn die er is: eten. We doen het omdat het een basisbehoefte is, het houdt ons in leven en is de brandstof om te kunnen functioneren, het maakt het leven net ietsjes leuker en geeft smaak. Maar voor jou is dat misschien niet zo, misschien is het niet zo vanzelfsprekend als dat het lijkt. Het gewoon eten is niet gewoon meer, het is eerder een straf dan iets wat bij het leven hoort.

Je kunt het niet zomaar uit je leven bannen, het is een verslaving, maar ik vind hem zo hardnekkig. Als je bijvoorbeeld verslaafd bent aan alcohol, dan werkt het vaak het beste als je het niet meer in je leven toelaat, maar eten hebben we gewoonweg nodig! Wanneer je alcohol niet meer in huis haalt, heb je ook niet meer de verleiding om een fles open te trekken. Het is zeker niet makkelijk, dat maak ik van dichtbij mee, maar je kunt verder leven zonder alcohol of welke andere verslaving dan ook, je lichaam heeft het niet nodig. Eten is een ander verhaal, dat is onze brandstof om te kunnen leven, we hebben het gewoon nodig. We zullen altijd een manier moeten kunnen vinden om hiermee om te kunnen gaan, is het niet linksom dan wel rechtsom. Het is bijna alsof je vrienden moet worden met je grootste vijand, als je in de ban bent van een eetstoornis.

Eet nou toch gewoon je bord is leeg! Het is maar eten, wat is het probleem? Hoe vaak mensen het ook zeggen, het gaat echt niet om het eten zelf, dat is het probleem niet.

Ik stopte met gewoon ergens een hapje te eten, flanste niet zo maar meer wat in elkaar. Hoe minder gewoon het eten voor mij werd, hoe minder gewoon mijn leven eruit ging zien. Mijn hele leven stond in teken van eten, het niet eten en later kwamen daar eetbuien bij. Het zette de toon voor mijn hele dag: mijn ritme, mijn stemming en gewoon mijn leven. Het eten had controle over mij, niet andersom, het wende eraan en het werd mijn nieuwe gewoonte. De relatie die ik had met het eten werd de normaalste zaak, het was gestoord, ik kon gewoon niet meer in zien dat het geen gezonde relatie was.

Gedachte verzetten

Eten hoort nou eenmaal bij het leven, net zoals alle andere dingen die voorkomen op de dag. Bekijk het meer als een onderdeel van je dag, iets wat er gewoon bij hoort, iets wat dus eigenlijk tot verhouding weinig ruimte in beslag neemt. Het zoeken van afleiding, je gedachten verzetten, is iets wat erg helpt, want het leven bestaat uit meer dan alleen het eten. Ga bijvoorbeeld een spelletje doen, kijk een leuke serie of ga je huiswerk maken na het eten, doe iets waarbij je niet aan het eten hoeft te denken en het dus ook geen kwelling word.

Het is niet haalbaar om ineens helemaal van je gedachten af te komen, maar je kan het stap voor stap wel aanpakken. Ik vond het fijn om lekker een serie te kijken, al kende ik alles al uit mijn hoofd. Ik wist dat het mij op vrolijkte en dat ik niet met het eten bezig was. Ik kon kijken naar waar ik behoefte aan had en kon mezelf dit geven.

Er is nog een dag na vandaag

Ik vond het moeilijk om iets te eten wat ik niet zo heel lekker vond, ik vond dat zinloze calorieën en had er dan spijt van. Het liefst at ik dingen die ik ontzettend lekker vond, maar als het tegenviel was dat toch erg balen. Het eten werd een obsessie, op elk vlak, daarmee ging het doel van mijn dag eigenlijk voorbij. Het is uiteindelijk het doel om te leven en daar heb je eten voor nodig, maar uiteindelijk ontnam het eerder mijn leven dan dat het me hielp.

Elke dag moest een ´´perfecte eetdag’’ zijn! Het is iets wat vanuit mijn eetstoornis kwam, het moest allemaal kei lekker zijn en de perfecte calorieën hebben. Alles was te hoog gegrepen, het streven naar perfectie op elk vlak, het bezorgde alleen maar een hoop stress en aan het einde van de dag was ik niet voldaan. Ik kon er nooit volledig aan voldoen, ook niet zo gek, want perfectie bestaat gewoon niet. Als je het zo bekijkt maak je het jezelf dan onnodig moeilijk. Wat zou er gebeuren als het een keertje niet perfect is? Het is rot, jammer, maar ik heb wel gegeten en ik kan weer verder genieten van mijn dag. Morgen weer een dag, het is gebeurt en kan er toch niets meer aan veranderen. Het is nou niet dat de wereld vergaat als het een keertje niet gaat zoals je in gedachte had, je kan heel je leven nog lekker eten en genieten van al het lekkers om je heen.

Hoe zie je het voor je?

Het lukt natuurlijk niet meteen, hetgeen wat je allemaal zou willen, maar het kan wel een hoop schelen. Het gevoel van het willen herstellen, bewust worden van wat het mij zou opleveren, de twijfels namen steeds verder af. Het is dan alleen nog maar een kwestie van de eerste stap zetten en er voor gaan! Ik ga niet ontkennen dat deze stappen ontiegelijk zwaar zijn en dat het gepaard gaat met een hele hoop angst en tranen, maar het kan. De twijfels zullen niet helemaal weg gaan, maar er bestaat geen twijfel meer dat je daardoor het verkeerde pad op wordt gestuurd. Angsten mogen er zijn, maar weet dat dit een gevoel is die je alleen maar tegenhoud en dat je het ook echt wel kan.
Het erkennen van emoties hoeft niet te betekenen dat je je daardoor moet laten leiden.

Op een moment kreeg ik door wat ik wel wilde, ik zag het continu om me heen. Hoe meer ik het om me heen zag, hoe groter de wil werd om beter te worden. Ik fantaseerde over mijn herstellende leven, hoe het zou zijn als het niet meer een grote rol in mijn leven zou zijn, dat het geen obsessie meer zou zijn. Het klinkt misschien heel stom, heel zweverig, maar visualisatie is iets wat heel krachtig kan zijn. Hoe vaker jij je iets inbeeld, hoe vaker je iets voor je ziet, hoe duidelijker en realistischer het wordt en lijkt het doel ineens niet meer zo ver weg. Dat heb je toen ook gedaan met je eetstoornis, dus waarom zou dat niet kunnen met een mooi en gelukkig leven?

Het is maar gewoon eten

Diep van binnen wist ik dat ik een normaal leven wilde hebben. Ik wilde net als mijn leeftijdsgenoten een leuke opleiding doen, ik wilde ook graag een vriendje en leuke kleding kunnen shoppen. Ik vond het heerlijk om uit eten te gaan, maar mijn eetstoornis heeft dit al die tijd tegen gehouden. Ik wilde leven, ik wilde genieten, net als anderen van mijn leeftijd. Ik wilde weer kunnen genieten van mijn ontbijt en dit niet continu afwegen, steeds maar weer wat er van af snoepen. Ik vond het doodeng om deze stappen te zetten, maar ik wist waarvoor ik het deed. Gewoon weer leven, gewoon weer meedoen met de rest om je heen.

Het was alsof ik dingen weer opnieuw moest leren, leren dat het gewoon was. Gewoon een koekje bij de koffie kunnen pakken, gewoon een broodje kunnen kopen op het station.Hoe beter dit ging, hoe leuker het leven er weer uit ging zien, ik durfde er weer van te genieten. Eten kreeg weer een fijne rol in mijn leven, het was geen straf meer, het was gewoon lekker.

Als je bewust blijft oefenen komt er ineens een dag dat je er al een paar uur niet mee bezig bent geweest, dat het gewoon loopt zoals het lopen moet. Je voelt je bevrijd. Je bent er misschien nog (lang) niet, maar het is een begin, een stap in de goede richting. Je gaat er steeds meer vertrouwen in krijgen.

Nu, jaren later, hoort het er gewoon bij. Ik eet op gevoel, ik geniet van het eten en pak waar ik zin in heb. Het maakt allemaal wat minder uit, want het is gewoon eten. Het hoort bij het leven en het zorgt ervoor dat je kan leven. Het is maar eten.

Hallo allemaal,

Ik hoop heel erg dat mensen dit lezen en me misschien kunnen helpen. Ik ben 17 jaar, en heb een relatie met een meisje. Ik zal haar naam niet noemen want dat doet er niet zo toe. Wat er wel toe doet is dat ze struggled met haar gewicht. Ze heeft toen we net wat kregen toegegeven dat ze last heeft van een laag zelfbeeld en erg onzeker is over haar gewicht. Dit resulteert erin dat ze hierdoor bijna niks eet, en best vaak zelfs haar vinger in de keel doet zodat ze “niet teveel calorieën binnen krijgt”. Dit baart mij hele grote zorgen, omdat ik denk dat dit de verkeerde kant op gaat. Ze ging hier ook voor naar een psycholoog, maar omdat ze er niet goed over kan praten snapte de psycholoog de situatie niet en hoefde ze niet meer te komen. Ze durft de situatie niet tegen haar ouders uit te leggen, en ook dit baart me zorgen. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Weet iemand wat ik moet doen? Hoe kan ik helpen? Hoe kan ik haar gelukkiger maken? Moet ik hulp inschakelen voor haar? Of moet ik haar ouders inlichten?
Ik hoop dat iemand me kan helpen!
Alvast bedankt!
Tobias

Ik krijg een appje van mijn zus. “Zullen we volgende week afspreken? De kids willen je graag weer zien.” Gelijk draait mijn maag om. Gemengd met enthousiasme en blijdschap, maar ook met paniek, misselijkheid, stress en spanning, want ik weet wat er daarna volgt:
“Dan kom je in de middag deze kant op, blijf je lekker bij ons eten en ga je in de avond weer naar huis”.
Gelijk een brok in mijn keel, knoop in m’n maag, zweet op mijn voorhoofd en begin van binnen te gloeien van spanning.
“Gezellig!” reageer ik enthousiast, “fuck” denk ik van binnen. Ik wil heel graag weer mijn zus, zwager, neefje en nichtje zien, maar de enthousiasme smelt net zo snel weg als een gasbrander op een ijsblokje en maakt plaats voor stress en misselijkheid wanneer ik me bedenk dat ik uiteindelijk aan tafel zit met ze, en moet gaan eten onder toezicht.
“Niet druk om maken” houd ik mezelf voor. “Gewoon rustig eten en rustig blijven, dan gaat het hopelijk wel goed.” Ik probeer de spanning in mijn maag te negeren. Als ik erop ga letten wordt het alleen maar erger en krijg ik helemaal geen hap meer door mijn keel.

Ik zie op tegen etenstijd, ik geniet er niet van zoals je ervan behoort te genieten. Mijn gevoel over eten is te vergelijken met een ontevreden baan waar je op vrijdag vlak na werk er al tegenop kijkt om maandag te moeten beginnen. Mijn buik verkrampt van spanning bij de gedachten van eten, met name in bijzijn van anderen die betekenis hebben in mijn leven. Op die momenten stroomt mijn hoofd vol met gedachtes met meningen van anderen: “wat/waarom eet hij zo weinig/langzaam?”, “waarom eet hij niet door?”, “heeft ie het warm ofzo?”, “vind hij mijn eten niet lekker?”.
In mijn eentje kan ik er prima mee omgaan. Vaak laat ik het eten staan. Soms eet ik daarna, gedurende 1-3 uur het langzaam, beetje bij beetje weg, maar in bijzijn van anderen voel me dan onwijs bekeken en in de gaten gehouden, waardoor de stress, spanning en misselijkheid alleen maar erger worden en een sneeuwbaleffect wordt. Door de misselijkheid krijg ik helemaal niks meer door m’n keel, waardoor het helemaal opvalt hoe weinig ik eet, waardoor ik in paniek schiet. Dit is mij 2 keer overkomen, waardoor ik nu situaties waarin ik samen met anderen aan tafel zit/ga eten, neig te vermijden.

Ik eet erg weinig, te weinig om eerlijk te zijn. Ik kan het eigenlijk alleen omschrijven als een verstopping in mijn maag. Wanneer ik eet gaat het de eerste hap goed, bij de tweede begin ik al vol te raken en begint het zweet uit te breken, en met de 3de hap voel ik me alsof mijn maag op ontploffen staat, alsof ik 3-4 of 5 volle borden weg heb zitten werken.
Ik begin steeds langzamer te eten, te spelen met mijn eten (onnodig roeren, scheppen, snijden), smoesjes te bedenken om (even) van tafel af te gaan door iets te drinken te pakken, doen alsof ik naar de WC moet (ik braak niet) om tijd te rekken. Dit gaat een aantal keren goed, maar uiteindelijk weet ik dat het op begint te vallen waardoor de spanning in mijn maag gelijk verergert.

Het vreemde is, ik heb geen wens om af te vallen, heb ook geen afgunst of wens om hoe ik eruit zie, of reden om mezelf te verhongeren. De laatste keer dat ik mijn weegschaal heb gebruikt was (maanden geleden) om mijn hond te wegen. Sterker nog, mijn weegschaal heeft onderhand meer stof verzameld dan het meest vergeten plekje achter mijn bank. Mijn eigen gewicht zal ergens tussen de 75-85kg zijn, maar wat het exact is weet ik niet, en boeit mij ook niet.

Om een aanloop en duidelijkheid te geven aan mijn situatie zal ik verder terug moeten gaan.
Bijna 10 jaar geleden kreeg ik een relatie. Zij woonde in Amerika waardoor ik uiteindelijk daarnaartoe ben verhuisd.
Zij was gek op eten, kon goed koken, en om het eten nog lekkerder te laten smaken gingen we voor het eten eerst een beetje wiet te roken en daarna tijdens de munchies te gaan eten. De smaakexplosie was waar we het om deden.

Fast forward. De relatie ging uit, dus ik ben terug gegaan naar Nederland, ging op kamers wonen met huisgenoten waar we met elkaar hadden afgesproken om om de dag te gaan koken voor iedereen.

Door de stress en spanning tijdens het einde van, en na de relatie, de verhuizing, de administratieve re-integratie in de Nederlandse maatschappij werd eten voor mij een verplichting waar ik de grootste moeite mee kreeg. Tijdens stress en spanning krijg ik geen enkele hap door mijn keel. Dit heeft ertoe geleidt dat ik soms in 3 dagen lang niet meer had gegeten dan 2-4 sneetjes brood.
Omdat ik op mezelf op kamers woonde was er niemand die dat zag, of daar op of aanmerkingen over maakte. De mening van mijn huisgenoten kon mij weinig schelen.
Het gevolg hiervan is dat ik uiteindelijk steeds minder ben gaan eten. Onbewust en onbedoeld. Ik verloor simpelweg volledig mijn eetlust en ik geef te weinig om mezelf om er iets aan te doen.

Uiteindelijk kreeg ik een zacht stemmetje in mijn hoofd die zei dat ik iets moest doen. Ik had liefdesverdriet, een gestorven en ontbonden eetlust, een knorrende maag, en misselijkheid wanneer ik aan eten dacht.
Tegen beter weten in, maar wegens gebrek aan alternatief ben ik opnieuw wiet gaan roken als oplossing voor meerdere problemen. Ik wilde mezelf verdoven, terugtrekken, verdwijnen. Daarnaast MOEST ik iets eten, niet omdat ik honger had, maar mijn omdat lichaam begon te klagen. Ik begon duizelig en zwak te worden met alles wat ik deed. Had geen puf, zin of energie om ook maar iets te ondernemen, en zonder afleiding gaan mijn gedachten malen en ben ik in staat mijzelf een paniekaanval te bezorgen.

Wiet was de vliegenmepper. Ik kon erdoor ontsnappen en ontspannen, ik kreeg munchies waardoor ik iets kon eten zonder misselijk te worden, mijn kop maalde niet meer eindeloos door met negatieve en destructieve gedachten en tijd vloog voorbij dus ik verveelde me niet. Prima oplossing… toch?
Het probleem is dat ik door de muchies ging bingen. Gedurende de hele dag kreeg ik geen hap door mijn keel, totdat ik stoned kon worden. Ik stond op, ging naar werk, deed mijn ding, kwam thuis, werd stoned, vrat mezelf vol en ging naar bed.
De volgende dag werd ik vaak wakker met last van mijn maag voor het eerste half uur (joh…). Ik kan geen reden geven waarom, waarschijnlijk onachtzaamheid, maar ik zag geen noodzaak om een alternatief te zoeken.

Nu ben ik jaren verder, liefdesverdriet achter de rug, maar tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds de grootste moeite met eten. Nog steeds heb ik een dagelijks gevecht door een totaal gebrek aan eetlust.
Dagelijks forceer ik mezelf om iets te eten, maar dit is een strijd die ik vaak verlies en ik kan er moeilijk vat of grip op krijgen. Sinds een aantal jaren krijg ik ook geen hongerpijn meer. Ik voel/hoor mijn maag knorren, maar ik voel geen honger meer ookal heb ik de hele dag niks gegeten. Het enige waar ik last van krijg is overmatig boeren, alsof mijn lichaam me probeert te vertellen “gast, er zit niks anders dan lucht in je maag. Eet wat”, maar de last is niet dusdanig en het stoort me niet, dus ik doe er niks aan.

Ik kan het gaan verbloemen, mooier proberen te maken dan dat het is, maar zoals ze in het Engels zeggen “a polished turd is stil a turd”. Onderaan de streep ben ik nu verslaafd geworden aan wiet om symptomen van een eetstoornis te maskeren, maar ik ontbreek de kennis, motivatie en energie om het aan te vechten.

Op mijn 8ste zijn mijn ouders geëmigreerd uit Nederland. Om het verhaal niet te lang te maken; ik heb nooit mijn plek kunnen vinden en ben uiteindelijk ook weer terug gegaan naar Nederland. Op school werd ik regelmatig gepest en voelde me daardoor het buitenbeetje, de buitenlander, geen onderdeel van de klas.
Hierdoor heb ik verschillende dingen geleerd zoals mezelf in mijn eentje vermaken, en een afweermechanisme voor wanneer ik werd gepest of in een situatie zit waar ik niet in wil zitten: “gewoon erom lachen en erin meegaan, dan geven ze vanzelf op”.

Vrienden maken vind ik ook erg moeilijk. Voorstellen dat iemand vrienden wil zijn met mij is iets wat ik maar moeilijk in kan geloven. Wat heb ik nou om bij te dragen aan een vriendschap?
Vrienden hier in Nederland… heb ik niet. Ik trek me vaak terug in mijn huis. De keren dat ik uitgenodigd werd om ergens naartoe te gaan werd ik, naarmate ik de geplande dag naderde, steeds onrustiger en begon ik uitwegen te zoeken om eronderuit te komen. Plotseling had ik andere plannen, voelde me niet lekker, of was het “straal vergeten”.
Socializen vind ik extreem vermoeiend. Onder de mensen zijn word ik snel zat en zoek al heel snel weer mijn rust in isolement.

Waar ik nog het meeste mee zit is het feit dat ik weet dat ik een probleem heb en er iets aan moet doen, want oud worden op deze manier kan niet. Vroeg of laat ga ik hieraan onderdoor en ga je dood… … … “heb ik daar echt wat op tegen?” zegt het stemmetje in mijn hoofd. Heel egoïstisch haal ik mijn schouders op en beantwoord mezelf met “neu”, gevolgd door “…. maar wat gebeurt er dan met mijn hond? Wat doet dat met mijn zus en ouders?”

Laat ik duidelijk zijn, ik ben niet suïcidaal. Ik heb geen doodswens of reden om uit het leven te stappen, maar ik heb ook moeite met een goeie reden te vinden om voor te leven.
De verbeelding dat ik morgen een ongeluk kan krijgen, onder een bus kan komen te liggen en misschien daardoor het loodje leg klinkt, op een extreem egoïstische wijze, vredig.

Twee van mijn grootste valkuilen is dat ik het erg moeilijk vind om naar hulp te vragen, en dat ik erg goed ben in een lachend masker voor te houden. Spijtig genoeg zelfs voor mijn familie. Wanneer erom wordt gevraagd gaat het altijd goed, maar goed gaat het eigenlijk nooit. “Zijn gangetje” dekt de lading op een manier, wazig genoeg zodat er niet verder op door wordt gevraagd.

Kort geleden heb ik de documentaire “Eetstoornissen, maskers af” gezien op videoland en ik schrok me dood hoe herkenbaar delen van hun verhalen waren. Ik weeg mijn eten niet af, ik braak niet, ik compenseer het niet op andere manieren. Ik weet ook niet wat voor eetstoornis ik heb, maar ik ben nu wel met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik er zelf een heb en iets mee moet.

Een of twee jaar nadat ik terug kwam in Nederland ben ik langs een huisarts geweest voor mijn complete gebrek aan eetlust. Hierin ben ik zelf zo stom geweest om eerlijk te zijn over mijn wiet gebruik en de reden waarom, waarna mijn huisarts zich direct erg afkeurend begon te gedragen en ik niet meer het gevoel kreeg dat er naar mij werd geluisterd.
Ik werd nagenoeg direct doorverwezen naar een diëtiste met een briefje van de huisarts waarop schaamteloos werd aangekondigd dat ik aan de wiet zat.
Misschien is het heel hypocriet, maar hierdoor sloeg ik dicht. Ik heb een goeie reden, en een flinke aanloop nodig om naar hulp te vragen. Wanneer er dan zo afkeurend werd gereageerd op mijn kreet, en daarna ook nog de keuze wordt afgepakt om zelf over mijn wietgebruik te beginnen, sloeg ik zo ver dicht dat ik uiteindelijk een kluizenaar werd met een eetstoornis.

Om eerlijk te zijn weet ik ook niet precies wat ik hiervan (mijn verhaal op deze website) moet verwachten. Dit bedoel ik niet verkeerd of afkrakend, wat ik ermee bedoel is dat ik zelf niet weet of ik hier alleen mijn hart wil luchten, of dat ik hier advies of een oplossing uit hoop te ontvangen.
Er is iets mis met me. Erover praten met een bekende vind ik te stressvol, het er niet over hebben stopt het probleem alleen maar in een doofpot en wordt alleen maar groter, dus er moet íets gebeuren, maar waar moet ik beginnen?

hi, I'm maartje. I write this down because I'm depressed and don't see the end anymore. I want help...

I have a problem.

Being empty was the solution. the religion in which I got trapped. I feel so panicked and so very very scared. I don’t know what to do, I don’t know where to look. I feel like a child lost in the supermarket. That same panic of the huge shelves surrounding you, where everyone is judging you and all is unfamiliar.

I want to be saved. I want to find a solution out. I want to go home. I keep crying because I am finally letting my masks go. And there is so much sadness. So much pain. I am afraid of not being able to put up with it alone. Or to just put it away again behind masks, not letting it free.

I call for just one thing: Please, please rescue me. Don’t let me fight again with my head. Make it an emergency entrance. Let me go. I am crumbling. I am falling. When the masks drop there is nothing but uncertainty and the arena inside my head. Then there’s me and the eating disorder. I want a break but she doesn’t. I feel guilty over a banana. I feel guilty over a snack. I feel guilty over everything. And I am so scared of putting on weight because people will hate me all over again and not want me. People have never wanted me.

They never did. Back in France they never wanted the dutch girl unless if they needed homework done. They hated me and thought me weird. I got involved with bullies, but at least they wanted me, so I adapted. I did what they asked. Erased myself. And after that I got so desperate for contact and belonging. I build myself a massive army of friends. I build myself an empire of social contact, and my grades soared. I lived up to what I thought was being popular. I was not there anymore. I only lived for that show, that circus, every single day.

And Now…? I do not even know who I am, because I never existed. Or at least, was dormant for so long. I do not even want myself, because I am certain it will be rejected. I am no one. A chameleon, nothing more.

I carry this dark cape of bad memories and mentalities on my shoulders. I need to put on the show everyday. I always have a bag of masks with me and learned to generate my emotions on command. I’ll truly feel them, but on command. I build this over the last ten years, and now I just want someone to safe me. I know where to go, what I want to achieve, but I do not know where to go. Neither how to start.

I feel empty and sad. I feel like a ghost because I keep crying. I am so afraid of being alone at home. I am so afraid of doing things wrong. Exercise too much, eat too little, Pressure myself, fail the exams, fail school, friends, family…

I am even afraid of a poor, sweet banana which can do so much great things for me.

I only see numbers. I only see validation stickers. Algorithms in my head giving everything, from food to school and everything in between, a grade.

Red means disapproved by society, green means safe. there is no orange.

I am afraid of the conflict in my head. It is a living hell. Angel and demon fighting in a cage with me in between. I keep hurting myself, I keep disregarding and hating myself. I am worthless, only here to serve. I’ve become an empty shell. But that was the solution. The only one I saw. Because when I started to be empty, people got…interested.

Now I just want help. I am ready to pay any price, any rent, anything. But please let me go to a home. Please let me go somewhere safe. Please help me escape. Help me letting it go. I have a life in Utrecht and that’s the only thing keeping me from fleeing to Hoorn, to my grandparents, or back to France, to my parents.

I know fleeing holds no solution, so it is what makes me stay. But I feel terribly unhappy, lonely, and dark. The only company is the dark goddess on my shoulder, whispering, always and always…

Hii,

Een aantal jaar geleden heb ik een eetstoornis behandeling gevolgd. Het is toen een tijdje goed gegaan, maar na de behandeling viel ik al snel weer terug in eetbuien en braken. Dit gebeurt nu al zo'n twee jaar vrijwel dagelijks. De laaste tijd gebeurt het nog wel is dat ik duizelig ben en oorsuizen krijg. Zelf heb ik het idee dat mijn eetgedrag hier te maken heeft. Iemand hier ervaring mee?
Ps; ik hoef verder geen tips, weet eigenlijk exact wat ik moet doen, alleen het in praktijk brengen lukt me niet

Hoi,

Ik eet graag zo gezond mogelijk.
Dus weinig voorbewerkte (supermarkt)producten, maar zo puur mogelijk. Verse groenten en fruit. Ik drink water of zelfgemaakte smoothies.

Nu zei laatst iemand tegen mij dat ik misschien wel Orthorexia heb.
Orthorexia blijkt een (niet officeel erkende) eetstoornis, waarbij er een ziekelijke fixatie is op gezond eten. Mensen met orthorexia willen uitsluitend het allergezondste eten. Aan de kwaliteit van het eten meten zij hun kwaliteit van leven af.

Vaak vermijden orthorexia-patiënten allerlei voedingsmiddelen, omdat ze denken dat die niet gezond zijn.

Naarmate de aandoening langer voortduurt worden steeds meer voedingsmiddelen weggelaten, zoals vlees, vis, graan, zuivel en vetten, terwijl steeds meer wordt gegeten van producten die ze gezond vinden, zoals (rauwe) groente en fruit.”

Nu geloof ik inderdaad dat de meeste voorbewerkte producten in de supermarkt, die vol zitten met suiker en e-nummers nou niet direct het meest gezond zijn. :-)

En ja, je bent wat je eet. Als ik gezond eet, dan voel ik me goed. Dus de kwaliteit van mijn eten heeft zeker invloed op de kwaliteit van mijn leven. En ik laat vlees, vis, graan en zuivel inderdaad uit mijn voedingspatroon. Maar ik vervang deze wel met bonen, eieren, boekweit, rijst, etc.

Verder zorg ik gewoon dat ik alle essentiële voedingsstoffen zoals essentiële vetzuren, eiwitten, vitamines en mineralen binnenkrijg.

Ik ben er wel uit: Ik voel me goed en ik leef gewoon gezond! :-)

Ik ben wel benieuwd of er ook mensen zijn die “echt” orthorexia hebben en hoe zij dat dan beleven.

Ik ben gespannen daarom eet ik niet ik wil overal de beste in zijn maar nu zit ik op vwo en ben ik ineens niet meer de beste. Mijn klas pest me en ik vindt het erg moeilijk ik wil niet meer naar school. Mijn moeder zegt dat ik een psycholoog nodig heb omdat ik aan het doordraaien ben straks moet ik nog opgenomen worden.

Ik ben een emotionele eter.

Ik heb dit niet altijd. Als ik dingen doe die ik leuk vind en bezig ben, dan voel ik die behoefte niet.

Maar als ik geen relatie heb, dan ben ik meer een emotionele eter. Het is dan vaak het vullen van een lege ruimte die ik voel.

Ik heb het ook als ik moe ben, bijvoorbeeld moe van mijn werk. Of als ik me verveel en een beetje down ben, omdat mijn vrienden ver weg wonen.

Dan krijg ik zin om te (emo)eten of te snacken.

Hallo
Ik zal meteen met de deur in huis vallen : het gaat bergaf met mij! Ik voel me niet goed en mijn eetstoornis wordt alsmaar erger.
Het is begonnen toen ik in het 3e middelbaar zat, toen ben ik minder beginnen eten omdat ik mezelf vergeleek met andere meisjes uit mijn klas; ik was al heel 'matuur' voor mijn leeftijd en volgroeid en zij waren nog klein en smal enzo. Ik was jaloers en zag mezelf als te dik (terwijl dat verre van het geval was). Toen ik klein was, was ik wel molliger dan de rest en toen werd daar soms commentaar op gegeven. Zowel andere kinderen gaven commentaar, maar ook van mijn mama moest ik opletten wat ik at (mijn zussen mochten bijvoorbeeld 2 stukken taart eten en ik niet). Op kot aan de universiteit was ik alleen en werd het eten alsmaar moeilijker en ging ik enorm veel sporten. Toen ben ik in behandeling geweest bij een diëtiste en ben ik op 2j tijd zo wel mooi weer op gewicht geraakt. Maar na mijn studies ben ik de behandeling gestopt, het ging even wel goed maar daarna weer slechter. Vorig jaar in september ben ik een behandeling gestart bij een psychologe en daar zijn wel een paar zaken naar voren gekomen die een oorzaak zouden kunnen zijn voor mijn eetstoornis (waaronder de grootste : genderproblematiek). Nu is die behandeling ook geëindigd, want de therapeut kan verder niks meer voor me doen, het ligt allemaal in mijn handen. Het grote probleem is dat ik ook echt wel weet hoe ik gezond moet eten (dankzij de 2j bij de diëtiste, ook door veel kennis op vlak van voeding), ik weet wat ik moet doen, hoeveel ik moet eten, ik weet het allemaal, maar het is precies of ik niet durf... Het echt doen komt maar niet! Ik kan precies de stap niet zetten. En nu is het alsmaar erger aan het worden, een echte vicieuze cirkel die spiraalwaarts naar beneden gaat. HELP!

Sinds jongs af aan was ik flink. Ik was 13 jaar oud toen ik 98 kilo woog. Ik besloot er wat aan te doen. Ik ging een afval bootcamp doen voor kinderen en na dit twee keer te hebben gedaan woog ik 76 kilo. Ik was tevreden, maar het was nooit goed of mooi genoeg. Ik had wel zeker zelfvertrouwen maar alsnog was het nooit goed genoeg. Ik lette extreem op calorieën en kon makkelijk leven op erg weinig eten. Dit gaf mij dan ook een zeer goed gevoel. Ondanks alles bleef ik rond de 76,75 kilo. Ik telde toen nooit mijn calorieën. Sinds afgelopen jaar, toen corona begon, heb ik alles losgelaten. Mijn oma overleed begin dat jaar en dat was net een zetje genoeg om me vreselijk te voelen. Ik kwam aan, totdat ik het kon zien. Ik woog ineens weer 83 kilo. Ik voelde me dik en lelijk, bang om gezien te worden als het dikke meisje. Ondertussen begon ik met calorieën tellen en dit sloeg gauw over in een vreselijke verslaving. Ik weeg op dit moment 67 kilo. Mijn doel was 70 maar elke keer als ik minder woog, kreeg ik een extreem euforisch gevoel. Het geeft mij een gevoel van macht en controle. Dat gevoel vind ik zo ontzettend fijn en tegelijkertijd weet ik, dat ik er aan onderdoor ga.

Mijn sociale leven leid eronder. Ik weeg mezelf elke dag en dit beïnvloed mijn gevoel en sfeer van de dag enorm. Als ik mezelf bekijk in de spiegel, vind ik mezelf mooi. Ik ben trots op mijn figuur, want ik sport, ik eet vrijwel altijd gezond en ik heb een mooi koppie. Maar onder alles zit er zo veel schaamte en druk.

Ik kan er moeilijk praten over mijn gevoel. Met mijn ouders praat ik er amper over. Zij geven wel aan dat ik nu best wel botterig begin te worden. Ergens wil ik hulp zoeken. Het word lastiger om het alleen vol te houden.

Hallo
Ik heb sinds enkele jaren een eetstoornis. Ik durf het niemand te vertellen. 😭ik voel me echt alleen op de wereld. Ik wordt maar dikker en dikker de ene eetbui na de andere . En daarna voel ik me mottig en schuldig en geef ik alles over.ik weet geen raad meer .hoe kan ik ooit vermagerd en aan deze eetbuien weerstaan

Ik heb al paar jaar een gezond leefstijl door goed en gezond te eten, daardoor ben ik producten gaan vermijden wat niet gezond is, ik hoorde dat het eventueel Orthorexia kan zijn. Maar nu ben ik veel te weinig gaan eten en ik wil weer aankomen, maar ik ervaar slikklachten maar dat zit tussen mijn oren want paar jaar geleden ervaarde ik dit ook, dus nu ga ik echt de goede hulp krijgen en kijken waar het vandaan komt en weer op gewicht komen

Ik braak al 13 jaar, vanaf m'n 14e. Sommige dagen ook niet, als ik gezond eet zoals fruit groente en vis. Alle andere maaltijden wel. Het zit hem bij mij ook niet meer om het afvallen. Want ik sport veel en ben tevreden over m'n lichaam. Alleen bij bepaalde bepaalde maaltijden moet ik braken anders voel ik me niet goed. Zodra ik heb overgegeven voel ik me weer top. Dus echt voor het gevoel om me goed te voelen. En hier word ik dood moe van.

Lieve allemaal,
Ik ben hopeloos. Al zo lang ik mij kan herinneren heb ik problemen gehad met mijn eigen lichaam. Ik was altijd te zwaar in mijn ogen, terwijl ik dat nooit echt ben geweest. Sinds een paar maanden geef ik over na sommige maaltijden. Het komt in vlagen. Als ik met mensen ben, of mijn huisgenootjes zijn thuis dan kan ik me aan een normaal eetpatroon houden. Als ik alleen ben gaat het echter mis. Ik kan aan niks anders denken aan eten, mijn lichaam en wat er niet wel allemaal mis is met mij. Soms eet ik niet, andere keren eet ik te veel en geef ik over. Ik doe mijn best om af te vallen, maar dit gebeurt niet. Zelfs afvallen kan ik niet.
Mijn beste vriendinnetje is op de hoogte en ik word doorverwezen naar een psycholoog en diëtiste, maar hoe lang gaat dat duren? Ik heb niemand om er over te praten, mensen denken dat ik niet moet zeuren. Ze vertellen me dat ik mooi slank ben en dat er echt niks af moet. Ik kan niet tot hun doordringen dat hun meningen er niks toe doen, dat hun woorden het beeld van mijzelf niet zullen veranderen. Ik ben hopeloos op zoek naar iemand met wie ik deze gevoelens kan delen, iemand die me begrijpt.

Hoi,

Ik ben op zoek naar lotgenoten met anorexia of is er een praatgroep waar ik naar toe kan gaan of weet iemand een goeie hulpverlener ik heb al een aantal gehad maar ik loop steeds vast of val weer terug .

Gr

Afgelopen jaar heb ik na ruim drie jaar een eetstoornis - en een levenlang een verstoorde relatie met eten - de diagnose a-typische anorexia nervosa gekregen. Ik voldoe aan alle elementen van anorexia, maar mijn BMI valt binnen het normale spectrum. Dit was een shock. Al maanden stond ik op de wachtlijst, omdat ik mij depressief voelde. Ik had nooit gedacht dat de eetstoornis de oorzaak was voor mijn depressieve gevoelens, voor het gedwongen stoppen met studeren, de slaapproblemen en de vermoeidheid..

Deze week start ik na maanden wachten met mijn behandeling. Voor een eetstoornis.

Vijf jaar geleden of zo, ben ik voor anorexia in behandeling gegaan in een kliniek. Mijn eetpatroon en mijn gewicht zijn daardoor weer redelijk normaal geworden. Ik wilde in die kliniek graag wat aan de achterliggende problemen doen, want ik voelde nog wel een drang om te lijnen. Maar dat kon helaas niet.

Toen heb ik daarvoor een hulpverlener gezocht in een privépraktijk. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want ik begrijp nu heel goed waardoor ik anorexia heb gekregen.

 

Ik pas me niet langer aan en durf steeds vaker te kiezen voor wat ik wil. Sommige mensen vinden dat niet altijd even leuk, maar ik doe het wel, want het werkt bevrijdend.

Ik ben al heel lang veel te zwaar, maar het lukt me niet af te vallen. Ik heb lang gedacht dat het met mijn relatieproblemen te maken had, maar daar hebben we inmiddels aan gewerkt en mijn relatie zit nu goed.

Inmiddels weet ik dat mijn eetprobleem een andere diepere oorzaak heeft. Ik ga daar binnenkort mee aan de slag, m.b.v. EMDR. Spannend, maar ik wil met mijn eetprobleem aan de slag en me ook happy voelen in mijn lijf!

Ik heb laatste de documentaire gezien 'Emma wil leven' en was erg onder de indruk. Zij heeft op 12-jarige leeftijd anorexia gekregen en is op 18-jarige leeftijd aan de gevolgen van haar stoornis overleden.

 

Hoe heftig is dat! Het geeft voor mij wel aan, dat het een niet te onderschatten stoornis is met kans dus op een dodelijke afloop. Ik kan soms zelf ook wat neurotisch bezig zijn met mijn gewicht, maar dit verhaal plaatst e.e.a. wel in een ander perspectief.

Ik kreeg anorexia toen ik een jonge tiener was. Op een gegeven moment, toen ik 16 was, ben ik in het ziekenhuis opgenomen, omdat ik zwaar ondergewicht had. Gedurende mijn hele tienerjaren heb ik veel steun gekregen van mijn moeder.

Met de hulp van een goede psycholoog ben ik er weer bovenop gekomen. Die heeft me toen goed geholpen.

Sindsdien gaat het steeds beter. Ik had altijd een obsessie met dun zijn, met (niet) eten, en met het vergelijken met anderen.

Ik ben er nog steeds wel soms mee bezig maar veel gematigder. Ik kan zeggen dat het nu goed gaat. Ik ben bezig met voeding en met sporten, maar op een gezonde manier.