Donker

Al jaren ben ik in gevecht met mijzelf. Ik ben gevoelig voor een burnout, toch is het deze keer anders.
Na op een dag mijn baan en moeder te verliezen en ik mijzelf ook kwijt geraakt.

Ik vertel vrienden en mijn man als ik mijn ogen open de wereld nog zo donker is als ik ze dicht zou laten.

Ik durf niet uit te spreken wat mijn gedachtes echt zijn en hoe donker.

Vrienden en mijn man zeggen ja je heb even een vervelende periode.

Als mensen mij face to face vragen hoe het gaat staan de tranen in mijn ogen en schikken ze. De ene praat er gelijk overheen en de andere zegt nog sorry dit was niet de bedoeling en veranderd het gesprek

En dan blijft het stil.... Als of ze het niet gelezen hebben of mijn gezicht gezien hebben.

Zelfs mijn eigen man vraagt waarom lach je niet meer als ik hem verteld hoe ik het leven zie dan is het antwoord, het komt wel weer goed

Soms zijn de dagen veel donkerder dan donker en stuur ik hem wel eens een bericht met de woorden: ik heb een slechte dag.

Als hij dan naar zijn werkdag thuis komt wordt er niet meer over gesproken en wordt er verwacht dat het eten wel op tafel staat.


Het is moeilijk elke dag weer te vechten tegen gevoelens die je niet mag hebben.



Ik het verleden verschillende therapieën gevolgd maar het komt allemaal op het zelfde neer. Prop er medicijnen in en ga weer door.

Dit helpt niet dit indruk alleen je emoties.

Ik ben geen persoon die altijd loopt te huilen. Dit doe ik alleen als niemand er is dus zou je denken als mensen tranen zien zullen begrijpen dat je het niet meer ziet zitten.

Het maakt je eenzaam en steeds minder gezien