Altijd geleerd "never ever give up"

Als kinds af aan al geleerd "never ever give up". Ik heb altijd al geleefd met deze motivatie en gedachten.. afgelopen 7 jaar eigenlijk te veel meegemaakt, van stukgelopen huwelijk, teveel verhuizen (op zoek naar een gevoel van thuis nadat ouderlijk huis verkocht werd; vluchtgedrag blijkbaar), altijd hard werken en mezelf inzetten voor anderen (mezelf wegcijferen) en mezelf maar blijven pushen pushen en nog eens pushen. Als het tegen zat zei ik tegen mezelf; "kom op, niet zo aanstellen... Doorzetten, het gaat straks wel beter. Of: doe het nu maar, dan ben je er straks weer van af". Dit laatste werd afgelopen maanden met name heftiger als ik mijzelf voor had genomen te sporten. Ik was in het verleden erg aangekomen na een Prednisone behandeling voor mijn darmen (chronische Colitis). Hierna als een bezetene er alles aangedaan om af te vallen en wat sterker te worden; dit lukte, ik zag snel resultaat en voelde me superfit en lekker in mijn vel, yes! Dit ging lange tijd goed..... Helaas toch veel tegenslagen en teleurstelling meegemaakt hierna (relationele sfeer, huisvesting, niet gelukkig zijn op werk)... Ik merkte steeds meer dat ik tegenzin kreeg in de sportschool maar bleef mijzelf swingen, eenmaal daar; dan ging ik er wel 100% voor..... Maar ook dat nam af, de prestaties achteruit en steeds meer last van een "vastzittend" lichaam... Nog steeds voel ik mij zo, alsof alles vastgeroest is. Ik raakte afgelopen jaar de ene na de andere baan kwijt, ik raakte verdrietig, gefrustreerd... Boos. Ook mezelf motiveren om te blijven sporten; weg... Ik bleef maar smoesjes verzinnen om 'even niet te gaan' (ook met werk)... Alles werd steeds zwaarder, loden zware benen (gevoel), traplopen werd al snel teveel, "mistig" gevoel in het hoofd, depressieve klachten... Angst om naar buiten te gaan, toenemende tegenzin om ook maar iets te ondernemen..... Uiteindelijk barstte de bom, ik hield het niet meer; er is iets aan de hand, ik heb hier hulp bij nodig... Huisarts gebeld; Burn-out (voornamelijk fysiek zei hij). Advies; thuis blijven, ziekmelden (nu ook dus m'n baan kwijt) en veel slapen, tijd nemen... IK... Kan dit niet, moeilijk althans. Waarom? Ik voel me schuldig over het 'lui zijn'. Al mijn sport/fitness prestaties zien ik voor de spiegel verdwijnen lijkt het, mijn energie is nergens te bekennen... Ik plan leuke dingen in m'n hoofd en vervolgens, eindig ik alsnog de hele dag in de stoel... Het lukt mij niet/nauwelijks om mezelf de deur uit te krijgen. Die ik dit alsnog; ben ik blij als het weer voorbij is.... Wat is dit.. hoort dit ook bij een burn-out? Ik voel me zo slecht, zo schuldig..... Zo moe...... Waar is die fitte, energie, altijd gemotiveerde ik gebleven? Waarom kan ik niet meer om met tegenslagen, pieker ik zoveel en voel ik mij als een compleet gefaald persoon.....

Sorry voor de lange tekst... Hopend dat hier iemand zich bevind, die dit herkend... Hopend op contact. Ik ben maar alleen, opgesloten in huis... Zoekend naar erkenning, moed en hoop.

Voor allen; heel veel sterkte, ik geloof in jullie!

Gr. Anthony